Συνταξιούχοι σε απόγνωση
Τη σωρεία των παραλογισμών, των στρεβλώσεων και των αδικιών που διέπουν το σύστημα τιμολόγησης και αποζημίωσης των φαρμάκων στη μνημονιακή Ελλάδα αναλύει ο καθηγητής Οικονομικών της Υγείας Νίκος Μανιαδάκης, αναπληρωτής κοσμήτωρ της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ), χαρακτηρίζοντας το εν λόγω σύστημα «τερατούργημα».
Ειδικότερα, για τα δυσανάλογα βάρη τα οποία επωμίζονται οι ασφαλισμένοι σε καιρό κρίσης, με τη συμμετοχή στα φάρμακα να έχει εκτιναχθεί στο 33% και να είναι ίδια για όλους, ο κ. Μανιαδάκης σχολιάζει: «Είναι ηθικά απαράδεκτο και πολιτικά ανεπίτρεπτο να μην υπάρχει “κόφτης” στη συμμετοχή των ασφαλισμένων, ανάλογα με το εισόδημά τους, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη, ώστε να μην επιβαρύνονται δυσανάλογα οι αδύναμοι. Στην Ελλάδα, η συμμετοχή στη φαρμακευτική αγωγή ενός ηλικιωμένου με σύνταξη των 700 ευρώ που μπορεί να πάσχει από αρκετά χρόνια νοσήματα (υψηλή πίεση, υψηλή χοληστερόλη, καρδιακή αρρυθμία, υψηλό σάκχαρο, πρόβλημα στα μάτια και στα νεφρά) μπορεί να ξεπεράσει τα 150 ευρώ μηνιαίως (ποσό που αντιστοιχεί στο 21,4% του εισοδήματός του)».
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο καθηγητής, τα μέτρα που ελήφθησαν από την κυβέρνηση καθιστούν την πατρίδα μας το μόνο κράτος στην Ευρώπη που όχι μόνο δεν προστατεύει τους αδύναμους αλλά, αντιθέτως, τους τιμωρεί, ευνοώντας τους έχοντες. Ενδεικτικό του ελληνικού παραλογισμού είναι το ότι στη Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ οι ασφαλισμένοι δεν μπορούν να πληρώνουν για συμμετοχή στα φάρμακα άνω του 2% του εισοδήματός τους, ενώ στη Σουηδία, όταν η συμμετοχή του πολίτη φτάσει τα 1.000 ευρώ ετησίως, υπάρχει «κόφτης» που δεν επιτρέπει την αύξησή της ούτε κατά ένα σεντ, όσα επιπλέον φάρμακα κι αν αυτός χρειαστεί να λάβει.
Πέρα από την κατάφωρη αδικία για τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους χαμηλόμισθους, το τερατώδες σύστημα τιμολόγησης και αποζημίωσης των φαρμάκων είναι τόσο περίπλοκο, που καθίσταται χαοτικό. Επιπλέον, οι άτσαλες παρεμβάσεις (με υπουργικές αποφάσεις) των εκάστοτε υπουργών Υγείας της εξαετίας των μνημονίων προκαλούν σοβαρές στρεβλώσεις στην αγορά, με συνέπεια να υπάρχει κίνδυνος αφενός να εκτιναχθεί στα ύψη η φαρμακευτική δαπάνη στο εγγύς μέλλον, με την απόσυρση των πάμφθηνων φαρμάκων και την υποκατάστασή τους από πολύ ακριβότερα, και αφετέρου να πληγεί το επιχειρείν και να αποθαρρυνθούν οι επενδύσεις.
Παραθέτοντας συγκεκριμένο παράδειγμα, ο κ. Μανιαδάκης εξηγεί πως όταν η τιμή ενός παλιάς κοπής αντιπηκτικού έπεσε στα 1,5 ευρώ, το σκεύασμα αποσύρθηκε και αντικαταστάθηκε από τρία νεότερα που έχουν μέσο όρο τιμής τα 80 ευρώ, δηλαδή η τιμή τους είναι αυξημένη κατά 5.233%. «Η μείωση των τιμών είναι προς όφελος όλων, γιατί όταν έχουμε φθηνά φάρμακα, μειώνεται η δαπάνη και η συμμετοχή των ασθενών» λέει ο κ. Μανιαδάκης αναφερόμενος στα off patent και στα γενόσημα σκευάσματα.
Και προσθέτει: «Όταν όμως η τιμή κατακρεουργείται στο 1 ευρώ, όπως πρόκειται να γίνει για τα γενόσημα και off patent στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου το 2017, τότε το φάρμακο αποσύρεται και τη θέση του παίρνει ένα νέο, πανάκριβο, που μετακυλίει μεγαλύτερα βάρη στις τσέπες των οικονομικά ασθενέστερων. Από μελέτη της ΕΣΔΥ προκύπτει ότι αν στα εκτός προστασίας φάρμακα η τιμή συγκρατηθεί στα 7 ευρώ, δεν υπάρχει λόγος να αποσυρθούν».
Σχολιάζοντας το μνημονιακό «ταβάνι» της φαρμακευτικής δαπάνης για το 2016, ο κ. Μανιάδάκης τονίζει ότι τα 1,945 δισ. ευρώ δεν επαρκούν και θυμίζει πως στην Ελλάδα, μαζί με τα χρήματα που πληρώνουμε από την τσέπη μας, η υγειονομική δαπάνη ανέρχεται στα 4 δισ. ευρώ ετησίως. Και καταλήγει: «Σε ό,τι αφορά την επιχειρηματικότητα, καταντήσαμε να είμαστε το τελευταίο σταλινικό κράτος στην Ευρώπη. Πάρθηκαν τόσα μέτρα ελέγχου της αγοράς, που καταλήξαμε στον υπερέλεγχο, ο οποίος πνίγει τον ανταγωνισμό και διώχνει τις επιχειρήσεις, με συνέπεια να απειλείται η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία, η οποία αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους πυλώνες ανάπτυξης της χώρας».
