Η τροπολογία της ντροπής

Η πρώτη αναστολή δραστηριοτήτων στις αρχές του 2020 υπήρξε εύκολο θέμα για πολλούς αντιπολιτευόμενους. Άσκησαν κριτική στη «δεξιά» κυβέρνηση για αυταρχισμό. Ξεκίνησαν, εκ του πονηρού, οι «νομικούρες» (επιτρέψτε μου τον όρο) για τη δήθεν προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και τα συναφή ανάξια σχολιασμού. Αναλόγως, οι ψεκασμένοι μιλούσαν για παγκόσμια δικτατορία. Το πρακτικό αποτέλεσμα των μειωμένων θανάτων βούλωσε στόματα. Και όχι μόνο ξέχασαν τις «νομικούρες», αλλά άρχισαν να ζητούν περισσότερες και πιο γρήγορες αποφάσεις για αναστολή δραστηριοτήτων.

Το ότι ήταν αδύνατο να μείνουμε σε αναστολή επ’ αόριστον ήταν και είναι δεδομένο για όποιον έχει κοινό νου και παιδιά να μεγαλώσει. Ο στόχος ήταν, είναι και θα είναι, να επιβιώσουμε δραστηριοποιούμενοι εν μέσω πανδημίας. Τούτο συναρτάται με τις κρατικές αποφάσεις, αλλά και με τη νοοτροπία και την προσαρμογή καθενός από εμάς. Δεν είναι αποκλειστικά «ευθύνη του κράτους» το να φοράμε μάσκες και να κρατάμε αποστάσεις. Είναι δική μας ευθύνη η αυτοπροστασία μας αλλά και το να συμβάλλουμε στη συνέχιση της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας. Τα απόνερα της καραντίνας τα βιώνουμε όλοι, είτε με την αύξηση των συζυγοκτονιών είτε με τις πολλές πτώσεις από τα μπαλκόνια είτε με την κατάρρευση του επιπέδου ζωής πολλών συνανθρώπων μας.

Το κράτος έχει τρία βασικά συστατικά: λαό, χώρα (σύνορα) και σύνταγμα. Σύνταγμα σημαίνει κανόνες. Κανόνες σημαίνει ότι ο έχων κάθε φορά τον συντονισμό και την ευθύνη λήψης των αποφάσεων έχει τα δεδομένα (όσα είναι διαθέσιμα) και την αντίληψη όλου του φάσματος των αναγκαιοτήτων που πρέπει να υπηρετηθούν. Σε μια σύνθετη και πρωτόγνωρη κατάσταση, η συνειδητή υπακοή σε εκ των πραγμάτων ατελείς, εν όψει του πρωτοφανούς, αποφάσεις θα φέρει καλύτερο αποτέλεσμα από τη γνώμη του καθενός. Τούτο, μετά από δύο χρόνια θανατικού, τείνει να γίνει αυταπόδεικτο. Πολύ περισσότερο όταν «η γνώμη του καθενός» αρκείται στο να βρίσκει αντιφάσεις στις υλοποιούμενες πολιτικές (ευκολάκι), αλλά απέχει συστηματικά από τη διατύπωση διαφορετικών προτάσεων και ολοκληρωμένων λύσεων.

Λαός είναι το σύνολο όλων ημών που ζούμε στα συγκεκριμένα σύνορα και που έχουμε την ιδιαιτερότητα επί δέκα παρόντων να διατυπώνουμε δώδεκα γνώμες. Είναι ο δικός μας λαός που έξι μήνες μετά τις εκλογές θεώρησε ότι θα γίνουν εκλογές, προκειμένου η κυβέρνηση να «βγει από τη δύσκολη θέση» που θα τη φέρει η πανδημία. Που σήκωσε τον κόσμο για τις μάσκες που πνίγουν τα παιδιά. Που του φταίνε τα κανάλια, ο Γκέιτς, ο σατανάς, το «φάιβ τζι» και οι γιατροί! Που δεν θέλει τα εμβόλια, ενώ (δήθεν) θέλει τα φάρμακα! Λες και τα φάρμακα φτιάχνονται από χαμομήλι και μόνο τα εμβόλια από χημικά.

Όποιος και αν κυβερνούσε, τις ίδιες αηδίες θα άκουγε. Απλώς, κοντά σε αυτές, προστίθεται απροσχημάτιστα η προσδοκία μερικών να καταρρεύσει η χώρα για να πέσει η κυβέρνηση. Προφανώς, αν επανέλθει η αντιπολίτευση σε κυβερνητικό πόστο, θα γίνουν υποχρεωτικοί οι εμβολιασμοί στα Σώματα Ασφαλείας που έχουν δεξιό συνδικάτο και προαιρετικοί στους υγειονομικούς που έχουν αριστερό συνδικάτο. Και κάπως έτσι, ψεκασμένοι, αντιπολιτευόμενοι, θρησκόληπτοι, δεισιδαίμονες και αγράμματοι βρίσκονται στην ίδια ευθεία. Δεν έχει σημασία αν ονειρεύονται τα ίδια πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Είναι ο δικός μας λαός που έκανε την ανευθυνότητα σημαία, με το περίφημο «στα λεωφορεία δεν κολλάει» παραπέρα κολλάει. Το ίδιο ειπώθηκε για την εκκλησία, τα γήπεδα, την εστίαση και ό,τι άλλο του κατέβαινε του καθενός, με προφανή στόχο να επεκταθεί η μη συμμόρφωση στα μέτρα, με την αφελή σκέψη ότι άλλοι θα επωμιστούν το κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Όπως ακριβώς φερθήκαμε με τη χρεοκοπία (να κοπούν τα προνόμια των άλλων), φερθήκαμε και με την πανδημία.

Το ζητούμενο ήταν, είναι και θα είναι, να κινούμαστε όλοι συντεταγμένοι και όχι να απαιτούμε να επεκταθεί το όποιο έλλειμμα ενός τομέα δραστηριότητας στους υπόλοιπους. Δεν είναι τιμητικό να πρέπει η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση) να αναλώνει χρόνο με την κορυφή της ιεραρχίας, προκειμένου να μην νομοθετήσει μέτρα για τους ναούς, κατόπιν να τα ζητήσει η Ιεραρχία και στο τέλος να τα νομοθετήσει η Πολιτεία. Και όλο αυτό το θέατρο έγινε προκειμένου να μην επαναστατήσει αυτοκαταστροφικά το θρησκόληπτο και δεισιδαίμων κομμάτι του κατώτερου κλήρου και του ποιμνίου.

Είναι ο δικός μας λαός που απαιτεί από τους πολιτικούς που ο ίδιος εκλέγει να είναι καλύτεροι από το μέσο χάλι του. Δεν γίνεται όμως. Δεν φυτρώνουν οι κυβερνήτες, επιλέγονται. Είναι ο δικός μας λαός που απαιτεί από την κυβέρνηση (την όποια κυβέρνηση) να έχει χιλιάδες κλίνες ΜΕΘ διαθέσιμες, επειδή, βλακωδώς, ο ίδιος θέλει να κινείται ελεύθερα και χωρίς κανόνες. Λες και το ζητούμενο δεν είναι το να μην αρρωστήσει κανείς. Λες και το νοσοκομείο δεν ήταν, πάντοτε, επικουρικό μέσο επιβίωσης. Ο άνθρωπος αποφεύγει να αρρωστήσει, δεν το επιδιώκει επειδή έχει καλό νοσοκομείο στη γειτονιά.

Μας πείραξε, δήθεν, η κυνική διατύπωση του Άδωνη «μη σώσουν και εμβολιαστούν». Που αν γινόταν πράξη, θα σήμαινε ότι η κυβέρνηση ανακοινώνει τον μερικό αριθμό των νοσοκομειακών κλινών που διατίθεται για την πανδημία και από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει το κουμάντο του. Δεν υπάρχει λόγος ο καρκινοπαθής να μη βρίσκει νοσοκομείο γιατί κάποιος θεωρεί το εμβόλιο ή τις μάσκες μίασμα. Οι υπόλοιποι ή θα ζήσουν καλά ή θα πεθάνουν καλύτερα. Ανάλογα με το πώς φέρθηκαν.

Αντί του «μη σώσουν» κατατέθηκε τροπολογία που λέει ότι: «Για επιτακτικούς λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, εμβολιάζονται υποχρεωτικά κατά του κορονοϊού COVID-19 όλα τα φυσικά πρόσωπα που έχουν την κατοικία ή τη συνήθη διαμονή τους εντός της ελληνικής Επικράτειας και έχουν γεννηθεί έως και την 31/12/1961». Και ακολουθούν τα πρόστιμα.

Μην περιμένετε νομική ανάλυση για τη δημοκρατικότητα και την αναλογικότητα του μέτρου. Περισσεύει. Μην πει κανένας ότι στα «60 κολλάει στα 59 δεν κολλάει». Ούτε να σκεφτεί ότι «η παγκόσμια διακυβέρνηση θα μας κάνει δούλους με τα υποχρεωτικά τσιπάκια». Να ξεχάσει το «χάραγμα» και τις μισάνθρωπες δεισιδαιμονίες. Να σκεφτεί ότι χρειάστηκαν χιλιάδες θάνατοι και κοινωνικές παρενέργειες για να αρχίσει να γίνεται αποδεκτό το αυτονόητο: εμπιστευόμαστε την επιστήμη, υπακούμε στους κρατικούς κανόνες, αποδεχόμαστε την πραγματικότητα. Σεβόμαστε αυτούς που μοχθούν όταν εμείς χαζεύουμε στο διαδίκτυο τους Πετράκους και τους Αντωνιάδηδες.

Η τροπολογία έρχεται να καλύψει την ως τώρα ανεπάρκειά μας. Το ότι ανεχθήκαμε ατομικά και κοινωνικά όλους τους παράλογους. Η τροπολογία καλύπτει την ντροπή μας.

Ο νόμος, τελικά, εκφράζει πάντοτε τη μέση κοινωνική αντίληψη, αλλιώς δεν στέκεται. Οι θάνατοι, οι αναπηρίες και οι παρενέργειες, όμως, είναι πάρα πολλοί πια.