Ποιον συμφέρουν οι πρόωρες εκλογές;

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015, μεσάνυχτα προς Κυριακή, ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνει διάγγελμα στον λαό και προκηρύσσει δημοψήφισμα. Οι καλές δουλειές γίνονται νύχτα. Ο Νίκος Παππάς δηλώνει ότι ξημερώνει μια ωραία μέρα. Η μεγαλύτερη ντροπή της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας ξεκίνησε εκείνο το βράδυ και ολοκληρώθηκε με την «κωλοτούμπα». Ενδιάμεσα, ο ελληνικός λαός επιδοκίμασε εμφαντικά την ντροπή, ψηφίζοντας «Όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Κατόπιν οι ίδιος πλήρωσε τον λογαριασμό.

Η προκήρυξη δημοψηφίσματος αποτέλεσε ιστορικών διαστάσεων ομολογία ανικανότητας της τότε κυβέρνησης. Ήρθε αντιμέτωπη με τα ψέματα και τις παράλογες διακηρύξεις της και απέδρασε, φορτώνοντας την ευθύνη στον λαό. Ο λαός «τσίμπησε» και ψήφισε υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Και πάλι όμως, η τότε κυβέρνηση κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν άντεξαν το βάρος της ευθύνης και κατάπιαν το «Όχι». Ανέλαβαν την ευθύνη που θέλησαν να αποφύγουν. Και πάλι ο λαός τούς διέσωσε, δίνοντάς τους μια ακόμη ευκαιρία στις εκλογές Σεπτεμβρίου. Στην πραγματικότητα, ο λαός διέσωσε τη δική του «αξιοπρέπεια» (ή έτσι νόμιζε) επιλέγοντας, συνειδητά πια, τα μνημόνια να τα εφαρμόσουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Το λες και εκδίκηση.

Με λυμένο το θέμα της κοινωνικής νομιμοποίησης των μνημονίων, η συγκυβέρνηση Αριστεράς - λαϊκής Δεξιάς κλήθηκε να αποδείξει ότι διαθέτει στοιχειώδη τεχνοκρατική επάρκεια ή έστω κοινή λογική. Επέδειξαν παροιμιώδη ανικανότητα διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων και πλήρη αδυναμία να προσαρμοστούν στο διεθνές περιβάλλον. Άφησαν τη χώρα βορά στις ορέξεις της Τουρκίας, μη αντιλαμβανόμενοι ότι εργαλειοποιήθηκε από τότε το προσφυγικό. Κατάφεραν και πάλι να βρεθούν αντιμέτωποι με την Ευρώπη. Αμέλησαν τις Ένοπλες Δυνάμεις. Πέτυχαν τη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία πρέπει να μαζέψουμε όλη τη λογική και τον τεχνοκρατισμό μας για να διαπιστώσουμε ότι, αν δεν χάσαμε, σίγουρα δεν κερδίσαμε τίποτα παραπάνω από το να ικανοποιήσουμε άνευ όρων το ΝΑΤΟ, χωρίς όμως να τονώσουμε το εθνικό φρόνημα. Μπορούσαμε και αλλιώς. Για την ανατίναξη της ελληνικής κοινωνίας μέσω της υπερφορολόγησης, δεν χρειάζεται να αναλύσουμε. Αρκεί να σημειώσουμε ότι σήμερα, που η φορολογία μειώνεται σταθερά, η χώρα παρουσιάζει διαρκή ανάπτυξη, εν μέσω πρωτοφανών κρίσεων.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι, για να δικαιολογηθούν, επικαλέστηκαν το ότι δεν τους άφηναν οι δανειστές. Λες και οι προηγούμενοι είχαν το ελεύθερο! Οι ίδιοι που ήρθαν περήφανοι και επαναστάτες κατέληξαν να ομολογούν ότι υπακούν σε εντολές απέξω! Η κατάρρευση των βράδυ των ευρωεκλογών ήταν η λογική συνέπεια, αλλά όχι η οριστική απώλεια κάθε αξιοπιστίας. Και, πλέον, έρχονται ξανά εκλογές.

Ο επόμενος χειμώνας λέγεται θα είναι δύσκολος. Άρα η κυβέρνηση πρέπει να κάνει εκλογές, για να προλάβει τη φθορά, λένε ορισμένοι δικοί της, για να αποδράσει, λέει η αντιπολίτευση. Μα και οι προηγούμενοι χειμώνες δεν ήταν εύκολοι. Το 62% του δημοψηφίσματος, η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων δηλαδή που κινήθηκε ανορθολογικά, χωρίς στάθμιση των δεδομένων και χωρίς να είναι σε θέση να εκτιμήσει τις συνέπειες των επιλογών του για το μέλλον των ιδίων και της χώρας, δεν έχει εξατμιστεί. Δεν εξατμίζονται οι άνθρωποι, ούτε αλλάζουν εύκολα μυαλά. Κάποιες φορές, η πραγματικότητα τους προσγειώνει και τους αναγκάζει σε επιλογές, γρήγορα όμως, με την πρώτη χαλάρωση, είναι έτοιμοι να «ξανακυλήσουν». Σε αυτό ποντάρουν αρκετοί στην αντιπολίτευση, ιδίως την αξιωματική. 

Η κυβέρνηση της ΝΔ, διαχειριζόμενη τις κρίσεις, εφαρμόζει ταυτόχρονα το προεκλογικό της πρόγραμμα. Με καθυστερήσεις, παλινωδίες, δισταγμούς, αλλά το εφαρμόζει. Η δουλειά που έχει γίνει στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα είναι πρωτοφανής. Το ίδιο και στην ψηφιοποίηση του κράτους. Οι μειώσεις των φόρων φέρνουν αποτελέσματα, το ίδιο και η προσέλκυση επενδύσεων. Μένουν πολλά να γίνουν, αλλά ό,τι έγινε ανήκει σε αυτά που έπρεπε να γίνουν και ουδείς θα τα καταργήσει.

Η αξιωματική αντιπολίτευση επιμένει πως, όταν κυβερνούσε, τα έκανε όλα καλά και ότι, αν εκλεγεί ξανά, θα μας ξαναπάει εκεί. Δεν έχει απαρνηθεί τίποτα από τα πεπραγμένα της. Με έναν τρόπο, υποτιμά αυτούς που την καταψήφισαν, αλλά προσβάλλει και αυτούς που την ψήφισαν. Κανείς δεν τα κάνει όλα καλά και πρέπει να μπορεί να το παραδεχθεί, για να βελτιωθεί στη συνέχεια. Την κάμψη τους την προκαλούν οι ίδιοι, αρνούμενοι να αλλάξουν. Η αξιοπιστία χάνεται τώρα.

Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μοιάζει να στηρίζεται στο συναίσθημα των Πασόκων για τον επαναπατρισμό τους, αλλά πρέπει σε ελάχιστο διάστημα να λύσει τον γόρδιο δεσμό: από μετριοπαθές κόμμα της αντιπολίτευσης, έφτασε να συναγωνίζεται σε αγριάδα τον ΣΥΡΙΖΑ, στοχεύοντας στους ψηφοφόρους του, με κίνδυνο να στείλει τους δικούς του στον Μητσοτάκη. Υποσχόμενο ότι δεν θα συνεργαστεί με κανέναν, μας εγγυάται ό,τι και ο ΣΥΡΙΖΑ: ακυβερνησία.

Οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική. Αν με αυτήν πιάσει αυτοδυναμία η ΝΔ, θα ξέρουμε τι έχουμε. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, δεν ξέρουμε και δεν είναι εύκολο να υποθέσουμε. Εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και έντασης στα ελληνοτουρκικά, «θα έχει ενδιαφέρον για μας» να προχωρούμε σε διπλές εκλογές, οι δεύτερες με υπηρεσιακή κυβέρνηση, απλά και μόνο διότι ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγοντας θέλησε να ανατινάξει τη χώρα. Τα Ίμια σε νεκρό εκλογικό χρόνο έγιναν.

Μια καλή ένδειξη προθέσεων μάς δίνει το σχόλιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις γαλλικές εκλογές: Ηττήθηκε, λέει, ο νεοφιλελευθερισμός. Δεν μας είπε ποιος κέρδισε. Αναλόγως, δεν μας είπε και το 2015 ποιος κέρδισε και τι θα ερχόταν στη θέση των «καταραμένων». Με τη βοήθεια της απλής αναλογικής ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει, χάνοντας, να μείνει στο παιχνίδι. 

Είναι βέβαιο ποιοι θα χάσουν στις επόμενες εκλογές: Ο πρώτος θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κατεβάσει ποσοστά. Όσο νωρίτερα γίνουν, τόσο λιγότερο θα χάσει. Η δεύτερη θα είναι η χώρα μας, η οποία θα πρέπει να πορευτεί σε δεύτερες εκλογές με υπηρεσιακή κυβέρνηση, εν μέσω ελληνοτουρκικής κρίσης και την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά ανοιχτά σύνορα και επιστροφή στο παρελθόν της χρεοκοπίας. Ας μην παραβλέψουμε: Όταν η κρίση χρεώνεται από την αντιπολίτευση αποκλειστικά στην κυβέρνηση, ξεπλένεται ο Πούτιν. Δεν είναι τυχαίο.

Μπορούμε όμως να είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα: Έχει παγιωθεί στη χώρα μια κρίσιμη μάζα, μειοψηφική ακόμη αλλά κρίσιμη, που δεν θα αφήσει τη χώρα να κυλήσει στο χάος, ούτε με απλή αναλογική. Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, μέρα τη μέρα, γίνεται μέτωπο λογικής. Ήταν πάντα.