Ολυμπιακός: Από τους δεύτερους ρόλους στους πρωταγωνιστές

Στη σειρά του Ολυμπιακού με τη Ζαλγκίρις δεν χωρούν αναλύσεις περί φανέλας, εμπειρίας, προσωπικότητας, ατομικής ποιότητας των παικτών. Όλα αυτά μπορούν να κάνουν τη διαφορά όταν οι δύο ομάδες βρίσκονται στο ίδιο ή σε κοντινό επίπεδο.

Μεταξύ του Ολυμπιακού και της Ζαλγκίρις του Απριλίου όμως υπήρχε τεράστια διαφορά, που οδήγησε νομοτελειακά στην πρόκριση των Λιθουανών στο φάιναλ φορ, για πρώτη φορά από το 1999, όταν είχαν νικήσει τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό και στη συνέχεια είχαν κατακτήσει τον τίτλο, με την εκπληκτική τότε ομάδα του Καζλάουσκας και των Έντνι, Στομπέργκας, Μπούι και των Ζουκάουσκας.

Ζενίθ και ναδίρ

Η Ζαλγκίρις που παρουσίασε ο Γιασικεβίτσιους στα πλέι οφ ήταν μια ομάδα με υποδειγματική λειτουργία, πανέτοιμη σωματικά, νοητικά και ψυχολογικά, απόλυτα προετοιμασμένη να αντιδράσει σε οτιδήποτε δοκίμαζε ο Ολυμπιακός, με τη συντριπτική πλειονότητα των επιθέσεών της βγαλμένη από το μπλοκάκι του προπονητή, συστήματα που θα καταλήξουν να αναλύονται σε σεμινάρια προπονητικής. Μετά τη φετινή χρονιά της Ζαλγκίρις και, κυρίως, τη σειρά των πλέι οφ με τον Ολυμπιακό είναι αδιαμφισβήτητο πως ο Γιασικεβίτσιους θα είναι ο επόμενος μεγάλος Ευρωπαίος προπονητής.

Απέναντι σε αυτή τη χτισμένη με ταπεινά υλικά ομαδάρα παρατάχθηκε μια ομάδα στη χειρότερη στιγμή της στη σεζόν. Σε επίπεδο αγωνιστικής κατάστασης ο Ολυμπιακός ήταν πιθανότατα η χειρότερη ομάδα των πλέι οφ. Με παίκτες-κλειδιά τραυματίες ή να προέρχονται από τραυματισμό και τους περισσότερους να δείχνουν εξουθενωμένοι ή εκτός ρυθμού, τους πάντες να περιμένουν τα πάντα από τον Σπανούλη. Προφανώς και δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει. Όταν ο Ολυμπιακός έχανε από τη Ζαλγκίρις στον τελευταίο αγώνα της κανονικής περιόδου, το πρόβλημα δεν θεωρούνταν το επακόλουθο συναπάντημα μαζί της στα πλέι οφ αλλά το γεγονός ότι αυτή η ήττα χάρισε το πλεονέκτημα έδρας στον Παναθηναϊκό. Η πραγματικότητα είχε διαφορετική άποψη, η Ζαλγκίρις ήταν ό,τι χειρότερο για τον Ολυμπιακό. Πρόκειται για μια ομάδα με αρκετά κοινά στοιχεία με τους «ερυθρόλευκους» –ομάδα του προπονητή, διαβασμένη, που δεν απογοητεύεται, δεν τα παρατάει ποτέ και προσπαθεί πάντα να κάνει το παιχνίδι της–, κόντρα στην οποία δεν μπορούσαν να επιστρατευτούν βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ολυμπιακού των τελευταίων ετών. Ούτε καν ο φόβος που προκαλεί ο Ολυμπιακός και η refuse-to-lose νοοτροπία του σε πολλούς από τους αντιπάλους του: η Ζαλγκίρις ήταν η μοναδική ομάδα που τον είχε νικήσει δύο φορές στην κανονική περίοδο.

Λάθη

Παρά τα τεράστια προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπισε (και) τη φετινή χρονιά, ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε έναν άθλο, τερματίζοντας τρίτος στην κανονική περίοδο. Τα προβλήματα όμως συσσωρεύονταν και εκδηλώθηκαν στα πλέι οφ, εφόσον και οι παίκτες που ήταν υγιείς καταπονούνταν επιπλέον για να καλύψουν τα κενά. Οι Παπανικολάου, Πρίντεζης, Τιλί, Στρέλνιεκς στο ξεκίνημα της σειράς ήταν τραυματίες ή προέρχονταν από τραυματισμό. Στο πρώτο παιχνίδι τραυματίστηκε και ο Μιλουτίνοφ. Οι τραυματισμοί όμως δεν αρκούν για να συνθέσουν την πλήρη εικόνα των όσων παρακολουθήσαμε στα τέσσερα παιχνίδια.

Ένα δεύτερο, δομικό στοιχείο είναι η επιλογή που έγινε το καλοκαίρι να αντικατασταθεί ο Μπερτς από τον ΜακΛίν. Ο αθλητικός σέντερ που έπαιρνε τα ριμπάουντ, προστάτευε τη στεφάνη και στην επίθεση… τον έκανε μάγκα ο Σπανούλης, ήταν από τα βασικά συστατικά της πετυχημένης συνταγής του Ολυμπιακού. Πριν από τον Μπερτς υπήρξαν οι ανάλογων χαρακτηριστικών Χάντερ, Ντάνστον, Χάινς: σε μεγάλο βαθμό κάλυπταν τις αμυντικές αδυναμίες των δύο ηγετών του Ολυμπιακού, Σπανούλη και Πρίντεζη. Ο ΜακΛίν δεν έχει τέτοια χαρακτηριστικά και η έλλειψη ενός τέτοιου τύπου παίκτη αποδείχθηκε καθοριστική στη σειρά με τη Ζαλγκίρις, η οποία χτύπησε και ξαναχτύπησε στο ψαχνό.

Ένα τρίτο στοιχείο έχει να κάνει με την πεντάδα των Αμερικανών. Ρόμπερτς, ΜακΛίν, ο εκτός ομάδας πλέον Τόμπσον και οι δύο που αποκτήθηκαν για να καλύψουν τα κενά των τραυματισμών, ο Γουίλτζερ και ο Μπράουν. Ο πρώτος βοήθησε στο δεύτερο και στο τρίτο παιχνίδι, ο ΜακΛίν μόνο στο δεύτερο, ο Γουίλτζερ έκανε ό,τι μπορούσε στο τελευταίο, ο Τόμπσον δεν έπαιξε, ο Μπράουν πέρασε και δεν ακούμπησε. Στην πραγματικότητα, όμως, το θέμα δεν είναι ότι υπήρξαν αστοχίες, που σαφώς υπήρξαν, στην επιλογή των Αμερικανών. Το πρόβλημα φαίνεται να είναι πλέον η ίδια η στόχευση. Είναι ξεκάθαρο πως η στόχευση δεν είναι ο ξένος «που θα κάνει τη διαφορά» αλλά ο ξένος που θα ενταχθεί αρμονικά στο σύνολο, θα συμπληρώνει το ρόστερ, θα δρα υποστηρικτικά στον βασικό, ελληνικό ως επί το πλείστον, κορμό. Όταν όμως ο βασικός κορμός… τα φτύνει, λόγω τραυματισμών, έχει καταστεί σαφές πως οι συμπληρωματικοί ξένοι αδυνατούν να βγουν μπροστά και να γίνουν πρωταγωνιστές, ούτε αποκτήθηκαν γι’ αυτό ούτε προετοιμάστηκαν γι’ αυτό.

Τέλος εποχής

Ο Βασίλης Σπανούλης ρωτήθηκε μετά το τέταρτο παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις αν ο αποκλεισμός συνιστά τέλος εποχής για τον Ολυμπιακό της τελευταίας οκταετίας, της πιο επιτυχημένης ομάδας στην Ευρωλίγκα αυτό το διάστημα. Δύσκολη η απάντηση, το σίγουρο όμως είναι πως κι αν δεν είναι τέλος εποχής, το τέλος εποχής είναι κοντά. Ο Σπανούλης του χρόνου θα είναι 37, ο Πρίντεζης 34.

Και για να παραταθεί το τέλος θα πρέπει να αλλάξει η στόχευση. Η φετινή σεζόν έδειξε πως δεν αρκεί η εναλλαγή στους δεύτερους ρόλους, θα πρέπει να βρεθούν και νέοι πρωταγωνιστές.