Η επικίνδυνη ψηφοθηρία του Τσίπρα στις σχέσεις με τα Σκόπια

 Μία εικόνα η οποία μοιάζει πολύ με την εικόνα που είχε δημιουργηθεί στην Κύπρο, το 2004, δείχνει να δημιουργείται σε ό,τι αφορά στο θέμα των Σκοπίων.

Η ελληνική πλευρά, η οποία σε όλους τους τόνους διατρανώνει ότι είναι έτοιμη για λύση, βρίσκεται αντιμέτωπη με μία κοινή γνώμη στο εσωτερικό της κατηγορηματικά αντίθετη στη λύση.

Στην Κύπρο το 2004 το έδειξε το δημοψήφισμα, στο οποίο οι Ελληνοκύπριοι είπαν «όχι» αλλά οι τουρκοκύπριοι «ναι».

Στην υπόθεση των Σκοπίων του 2017 το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, στις οποίες οι Έλληνες με ποσοστό της τάξης του 82% απορρίπτουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το γειτονικό κράτος όνομα, το οποίο να περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγά της.

Την ίδια στιγμή στη γειτονική χώρα το ποσοστό εκείνων που απορρίπτουν κατηγορηματικά την αλλαγή του ονόματος έχει πέσει κάτω από το 50%.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί η γειτονική χώρα να ικανοποιήσει αυτό το οποίο η Ελλάδα είχε θέσει ως προϋπόθεση στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το 2008 για την ένταξη της πΓΔΜ στον οργανισμό.

Μπορεί σε μία τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα να πει ξανά όχι;

Ειδικά αν τότε είναι πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας, όπως ο ίδιος αρέσκεται να λέει πως θα είναι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση.

Το πρόβλημα είναι ότι η χώρα δεν είχε ποτέ κυβερνήσεις, που ήταν αντίθετες στον συμβιβασμό. Όμως, το ίδιο το πολιτικό προσωπικό που απαρτίζει αυτές τις κυβερνήσεις στο εσωτερικό της χώρας -για ψηφοθηρικούς λόγους- ποινικοποίησε την ίδια την έννοια του συμβιβασμού και την ταύτισε με την ήττα.

Με αυτούς τους ψηφοθηρικούς λόγους στο μυαλό του θέλει να διαχειριστεί το θέμα ο κ.Τσίπρας. Και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Διότι μπορεί να είναι δύσκολα κατανοητό, αλλά είναι η αυτοεκτίμηση ενός λαού με την οποία παίζει.