H Εύα της εξουσίας

 Σήμερα κλείνει ένας μήνας από τότε που η “ιστορική” δικογραφία της NOVARTIS έφτασε στη βουλή.

Είναι προφανές τι σχεδίαζε η κυβέρνηση.

Αλλά όπως προέκυψε στο μεταξύ, αυτό δεν είχε ιδιαίτερη σημασία.

Διότι η ζωή για λόγους που δεν το έχουν ερμηνεύσει ακόμη στο Μαξίμου, έχει τους δικούς της ρυθμούς που αρνούνται να υποταχθούν στους σχεδιασμούς του κυβερνητικού επιτελείου.

Η κυβέρνηση έχει στο μεταξύ επιβεβαιώσει αυτό το οποίο γνωρίζαμε τρία χρόνια τώρα.

Οι σχεδιασμοί της δεν έχουν στρατηγικό βάθος. Έχουν μονάχα τακτικισμούς που δεν μπορούν να αντέξουν σε βάθος χρόνου.

Κατέδειξε τους πολιτικούς της αντιπάλους ως διεφθαρμένους αλλά η ίδια απέτυχε να αντεπεξέλθει σε μία “ηθικού” χαρακτήρα κρίση από την οποία έχασε δύο υπουργούς και παρακολουθεί αμήχανα μία κρίση με την Τουρκία που εξελίχθηκε σε μείζονα.

Κοινώς δηλαδή μας προσέφερε και συνεχίζει να μας προσφέρει πάρα πολλούς – κατά την άποψη της- λόγους να μην προτιμάμε τους αντιπάλους της αλλά δεν μας προσέφερε κανέναν για να προτιμήσουμε αυτήν.

Το χειρότερο είναι ότι στόχος δεν είναι να προτιμήσουμε αυτήν, αλλά πάση θυσία να μην προτιμήσουμε τους “απέναντι”.

Η κοινωνία θέλει θετικό λόγο και πρόταση.

Η κυβέρνηση βουλιάζει στην άρνηση.

Η Εύα της εξουσίας τους δελέασε με τον απαγορευμένο καρπό, αλλά εκεί κατάλαβαν τη γύμνια τους και έτρεξαν να αναζητήσουν φύλο συκής στη Novartis, στο μετρό και σε άλλες τροχηλατες βαλίτσες.

Όπως έχει πει και ο Σέξπιρ, δεν είναι μεγάλη η σκηνή, είναι μικροί οι ηθοποιοί. Η σκηνή πάντα ίδια ήταν...