Ο Θεσσαλονικιός που το 2019 συνάντησε τρεις φορές τον Τραμπ και δύο τον Πενς

Έπαινος του Δρ. Αλμπερτ Μπουρλά υπό του Δ. Κούβελα

Για να σε επαινέσει κάποιος θα πρέπει να είναι σαφώς καλύτερος από σένα. Είναι εμφανές σε όλους ότι σήμερα, καλούμαι σήμερα να επαινέσω έναν άνθρωπο, τον Albert Bourla, CEO της μεγαλύτερης φαρμακοβιομηχανίας του πλανήτη, που συναντήθηκε μέσα στο 2019, πρόσωπο με πρόσωπο, 3 φορές με τον πρόεδρο Trump και 2 φορές με τον Αντιπρόεδρο Pence. Κατέθεσε στην επιτροπή οικονομικών της Γερουσίας των ΗΠΑ για λύσεις της προσβασιμότητας των πολιτών των ΗΠΑ στα καινοτόμα, και φυσικά ακριβά φάρμακα, και στις υποσχόμενες νέες θεραπείες. Συζήτησε θέματα πολιτικών υγείας, σε προσωπικές συναντήσεις με την ηγεσία των Δημοκρατικών, δις με την speaker Pelosi και δις με τον ηγέτη των δημοκρατικών στην γερουσία, γερουσιαστή Schumer, καθώς και τους αντίστοιχους ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές Mckonnell και McKInsey. Εκτός ΗΠΑ και εντός του τρέχοντος έτους, ο ίδιος άνθρωπος, συζήτησε θέματα πολιτικής υγείας σε προσωπικές συναντήσεις με τους πρωθυπουργούς της Κίνας, Ιαπωνίας, Γαλλίας, Ιρλανδίας, Ελλάδας κλπ.

Όπως λοιπόν φαίνεται η σπουδαιότης του τιμωμένου είναι σαφώς υπέρτερη του επαινώντος σήμερα.

Τι όμως κάνω ακριβώς εγώ εδώ?

Σήμερα θα υποστηρίξω τους λόγους που με ώθησαν να τιμήσουμε με το υπέρτατο ακαδημαϊκό αξίωμα του επιτίμου διδάκτορος της Ιατρικής Σχολής τον Διδάκτορα Albert Bourla.

Εγώ λοιπόν δεν επαινώ σήμερα μόνο τον CEO της PFIZER, πως θα μπορούσα κιόλας. Εγώ επαινώ τον δικό μας Άκη, τον συνομήλικο, τον συμπατριώτη, το παιδί που μεγάλωσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπως κι εγώ και πολλοί άλλοι. Το δικό μας Άκη, το μάγκα τον σαλονικιό που γεννήθηκε στην Αγιά Σοφιά, στην Κλινική του Μαμακούκα, που όλοι οι παλιότεροι θυμούνται, που έκανε τα πρώτα του βήματα στο πατρικό του, στην γωνία Πρίγκιπός Νικολάου (τώρα Αλέξ. Σβώλου) και Παλαιών Πατρών Γερμανού, που έπαιξε όπως όλα τα παιδιά του κέντρου στην πλατεία Ναυαρίνου. 

Που πήγε δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο στην οδό Ικτίνου. Μετά τα μαθήματα και πριν το φροντιστήριο τόπος συνάντησης το καφενείο Κυψέλη στην πλατεία Ναυαρίνου. Στο Πανεπιστήμιο, αγαπημένο μας μπαρ ήταν το Ηλιοτρόπιο στη οδό Βύρωνος και η αγαπημένη μας ταβέρνα το Λιόπεσι στην πλατεία Ναυαρίνου. Άλλα μπαράκια που όλοι συναντιόμασταν ήταν το Al house και ο Λωτός στον Πύργο, το Flou , ο Δον Κιχώτης, το Αχίλλειο του φίλου μας Εμμανουήλ. Φυσικά στις ταβέρνες στα κάστρα με μεγάλη κυρία την Δόμνα, αλλά και τον Χιώτη, το Μακεδονικό κλπ. Όπως όλοι οι φοιτητές τα χρόνια της μεταπολίτευσης ο Άκης, έδινε τις ίδιες μάχες για Δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και πολιτισμό και φιλοσοφία και τέχνες και φυσικά μοιραζόταν με άλλους φίλους μας την αγάπη για την έρευνα με κύριο βέβαια ενδιαφέρον την υγεία και το φάρμακο.

Το 1991 ολοκληρώνει το διδακτορικό του από την Μαιευτική κλινική της κτηνιατρικής την ίδια χρονιά με τον κοινό φίλο μας και σήμερα καθηγητή της Κτηνιατρικής Μάκη Παπάζογλου, αλλά και τον σημερινό πρύτανη Νίκο Παπαϊωάννου.

Στη συνέχεια στρατός, Υγειονομικό: Μεσολόγγι , Άρτα. Κλπ. 

Το 1993, παντρεύεται την γυναίκα του Μυριαμ Αλχανάτη στην συναγωγή στην Συγγρού, 2 λεπτά από το δικό μου πατρικό, και ταυτοχρόνως «ξεριζώνεται» από την πολυαγαπημένη μας Θεσσαλονίκη για να εγκατασταθεί στην Αθήνα κάτι που ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα κάνει, πάντα, όπως όλοι μας με την προσδοκία της επιστροφής, για τους φραπέδες και τις παρέες μας στο Ναυαρίνο κλπ, πιάνει δουλειά στην Pfizer. 3 χρόνια αργότερα, το 1996 αφήνει την Ελλάδα για τις Βρυξέλλες. Αυτό δεν τον πείραξε τόσο. Τι Αθήνα τι Βρυξέλες, αφού δεν είναι Θεσσαλονίκη! Αυτό ήταν το ξεκίνημα της διεθνούς καριέρας του. Συνολικά μετακινήθηκε και έζησε σε 8 διαφορετικές πόλεις σε πέντε διαφορετικές χώρες με την Pfizer.

Το 2000 γεννιούνται τα δύο παιδιά του ο Μωύς και η Σελίζ, στην Βαρσοβία της Πολωνίας όπου υπήρξε ο διευθυντής της Pfizer εκείνη τη χρόνια. Τα παιδιά του δεν πήγαν ποτέ Ελληνικό σχολείο αλλά μιλούν και διαβάζουν άπταιστα τη γλώσσα μας, με τρία λάμδα όπως κάθε τίμιος θεσσαλονικιός. 

Φυσικά κάθε ένα από τα 23 χρόνια που ζει στο εξωτερικό, αδιαλείπτως επιστρέφει το καλοκαίρι στην Ελλάδα για να κάνει διακοπές με παιδικούς φίλους του που σήμερα είναι εδώ μαζί μας και τον περιμένουν πάντα με την ίδια λαχτάρα. Οι κολλητοί του αυτοί, πέρα από του προαναφερθέντες συμφοιτητές είναι ο Χρίστος Κρανιώτης και ο Κώστας Μαγιάννης που οι ίδιοι, ήταν παρόντες και στην τελετή απονομής του διδακτορικού του το 1991. 

Δεν χρειάζεται φυσικά να συνεχίσω, τι άλλο να πει κανείς. Ο Άκης ο συμφοιτητής, το γκαρντάσι, ο δικός μας Άκης, κατάφερε, με υλικό που σε όλους μας ήταν διαθέσιμο, χωρίς πολλά χρήματα, από γονείς που επιβίωσαν του ολοκαυτώματος τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, φοιτώντας στα ίδια δημόσια σχολεία και πανεπιστήμιο, πηγαίνοντας στα ίδια μέρη και αγναντεύοντας την ίδια θάλασσα, να καταφέρει, με αυτό ακριβώς το υλικό, αλλά και τον πνευματικό, αισθητικό και ηθικό αέρα της που απλόχερα χαρίζει η Θεσσαλονίκη μας, να ανοίξει τα φτερά του και να κατακτήσει όλες τις κορυφές που συνάντησε στο δρόμο του.

Ο Λόγος που αιτήθηκα την απονομή του επίτιμου διδάκτορα στον Albert, είναι όχι για να τον τιμήσω, αυτός με τιμάει με την ζωή του, αλλά για να δώσω την ευκαιρία σε όλους μας, αλλά και κυρίως στα παιδιά μας, να δουν, να αγγίξουν και κυρίως να ακούσουν, από τον δικό μας Άκη, ότι το εφαλτήριο της Ψωροκόσταινας, δεν είναι τίποτα. Είναι τόσα πολλά πράγματα που κάνουν τους σπόρους της, όταν βρεθούν στο κατάλληλο έδαφος να γίνουν ότι κανείς μας ίσως δεν κατάφερε να ονειρευτεί.

Συγχαρητήρια Άκη και ευχαριστώ πολύ με όλη την καρδιά μου. Είσαι το καλύτερο παράδειγμα και ελπίδα, που θα μπορούσαν να έχουν ζωντανό τα παιδιά μας.