Πριν από έναν χρόνο, είχε δημιουργηθεί κλίμα μεγάλης ανησυχίας για την προοπτική συμμετοχής της Τουρκίας στο πρόγραμμα παραγωγής των αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών νέας γενιάς, τύπου F-35.
Θεωρήθηκε ότι αντιμετωπίζαμε άμεση ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων στο Αιγαίο και έναν πολύ σοβαρό εθνικό κίνδυνο. Ευτυχώς η απόφαση του Ερντογάν να αποκτήσει τους ρωσικούς πυραύλους S-400 και η ενίσχυση της διεθνοπολιτικής θέσης της Ελλάδας, σε ότι αφορά τον σχεδιασμό της Ουάσιγκτον, έχουν απομακρύνει αυτόν τον κίνδυνο. Μπορούμε να πούμε ότι η Αθήνα έχει πλέον προβάδισμα έναντι της Άγκυρας σε ότι αφορά την ενδεχόμενη προμήθεια των F035.
Το ζήτημα όμως παραμένει εξαιρετικά σύνθετο από οικονομική και διεθνοπολιτική άποψη.
Πρώτον, δεν θέλουμε να επαναληφθεί η κούρσα εξοπλισμών που παρατηρήθηκε επί Σημίτη – Τσοχατόζπουλου, μετά την κρίση στα Ίμια. Μια νέα κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία θα μπορούσε να απειλήσει ξανά τη δημοσιονομική ισορροπία.
Δεύτερον, η προμήθεια ενός τόσο ακριβού αμερικανικού οπλικού συστήματος θα συνέτεινε στην αποδυνάμωση της προσπάθειας για κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, η οποία ήδη αντιμετωπίζει μεγάλα εμπόδια.
Τρίτον, η προτίμηση στα αμερικανικά οπλικά συστήματα θα μπορούσε να προκαλέσει την αρνητική αντίδραση των Ευρωπαίων εταίρων και πιστωτών σε διάφορα θέματα μεγάλης σημασίας. Από τη διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους μέχρι τη χρηματοδότηση της πράσινης μετάβασης.
Τέλος, η προμήθεια ενός τόσο σύνθετου οπλικού συστήματος είναι υπόθεση αρκετών ετών, στη διάρκεια των οποίων μπορεί να υπάρξουν από την πλευρά της Τουρκίας ενέργειες με τη λογική να προλάβουν την αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων υπέρ της Ελλάδας.
