Εκδήλωση για τα έξι χρόνια απουσίας του Γιάννη Κεφαλογιάννη (Photos)

Ήταν όλοι εκεί, πολιτικοί συνοδοιπόροι και αντίπαλοι, όλοι έτοιμοι να πουν έναν καλό λόγο και να θυμηθούν το ήθος και την πολιτική συνέπεια του Γιάννη Κεφαλογιάννη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από έξι χρόνια.
Σε μια λαμπρή εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής, που διοργάνωσαν η Εταιρεία Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού και η οικογένεια Ι. Κεφαλογιάννη, όλοι έσπευσαν να τιμήσουν την προσωπικότητα και την πολιτική παρακαταθήκη του μεγάλου πολιτικού που έσπασε κάθε κοινοβουλευτικό ρεκόρ, εκλεγόμενος βουλευτής από το 1958 έως το 2004.

Λαμπρές παρουσίες

Την ικανότητα του Γιάννη Κεφαλογιάννη να κερδίζει τον σεβασμό και την εκτίμηση απ’ όλες τις πολιτικές πτέρυγες απέδειξαν και οι λαμπρές παρουσίες στην εκδήλωση, με ομιλητές τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, τον υπουργό Επικρατείας Αλέκο Φλαμπουράρη, τον πρώην πρόεδρο της ΝΔ και πρώην πρόεδρο της Βουλής Βαγγέλη Μεϊμαράκη, την επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής Φώφη Γεννηματά και τον πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Αθανάσιο Δημόπουλο.
Παρόντες επίσης ήταν μεταξύ άλλων οι πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής, Αντώνης Σαμαράς και Παναγιώτης Πικραμμένος, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, οι αντιπρόεδροι της ΝΔ Κωστής Χατζηδάκης και Άδωνις Γεωργιάδης, ο υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μπαλάφας, η κόρη του εκλιπόντος, βουλευτής της ΝΔ και πρώην υπουργός Όλγα Κεφαλογιάννη, πλήθος νυν και τέως βουλευτών, o πρώην πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, ο επιχειρηματίας Βαρδής Βαρδινογιάννης και η σύζυγός του Μαριάννα, η πρόεδρος του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς Σοφία Στάικου και άλλες προσωπικότητες της δημόσιας ζωής.

«Πολιτικό πρότυπο»

Μιλώντας για τον μεγάλο εκλιπόντα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπογράμμισε ότι ο Γιάννης Κεφαλογιάννης «άφησε πίσω του ένα πολιτικό πρότυπο το οποίο τον κατατάσσει, δίχως αμφιβολία, στους πολιτικούς που τίμησαν την αποστολή τους. Σε αυτό συνέβαλε και το ότι τα όποια πολιτικά λάθη του –ανθρώπινα, καθώς τόνισα πριν– δεν στάθηκαν ικανά να επισκιάσουν τις πολλές και σημαντικές πολιτικές του αρετές», τονίζοντας ότι «συνδύασε, με συνέπεια, την πολιτική και την επιστημονική του σταδιοδρομία. Τον απορρόφησε η πολιτική, ως πραγματική αποστολή, ενώ η ιατρική επιστήμη ήταν γι’ αυτόν μέσο προσφοράς στον άνθρωπο». Πρόσθεσε, δε, ότι «ο Γιάννης Κεφαλογιάννης διέθετε το πολιτικό θάρρος που αναλογεί στον πραγματικό πολιτικό. Ένα θάρρος που συνίσταται στην υπεράσπιση των θέσεών του, δίχως υπολογισμό του λεγόμενου “πολιτικού κόστους” και δίχως υποταγή στις κάθε είδους σειρήνες του λαϊκισμού. Υπήρξε πάντα οπαδός, και μάλιστα στην πράξη, της συναίνεσης στα μεγάλα και τα σημαντικά, ιδίως δε στα εθνικά μας θέματα» και υπογράμμισε ότι «το βασικό πολιτικό του χαρακτηριστικό ήταν η παροιμιώδης πολιτική του συνέπεια».

Η μαντινάδα του Μεϊμαράκη

Από την πλευρά του, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, εμφανώς συγκινησιακά φορτισμένος, μιλώντας σαν Κρητικός προς Κρητικό, άρχισε την ομιλία του με μια μαντινάδα για τον Γιάννη Κεφαλογιάννη («Καλή παρέα και ψυχή ο άνδρας πρέπει να ’χει να προσπερνά λεβέντικα ό,τι και να του λάχει») και περιέγραψε τον εκλιπόντα ως «άνθρωπο, γιατρό, αντισυμβατικό πολιτικό. Τίμιο, φιλότιμο, πατριώτη, με συμμετοχή και πλούσια δράση στην εθνική αντίσταση και στον αντιδικτατορικό αγώνα στη συνέχεια, με αποτέλεσμα την παραπομπή του στο στρατοδικείο. Έναν ακέραιο χαρακτήρα με περισσή λεβεντιά και δημοκρατική ευαισθησία». «Ήταν πολιτικός και όχι πολιτικάντης, ήταν παρών για να λύσει τα προβλήματα των συμπολιτών του» τόνισε ο κ. Μεϊμαράκης.
Ο Γιάννης Δραγασάκης, σε μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του, σημείωσε ότι ο Γιάννης Κεφαλογιάννης πορεύτηκε πάντοτε με την αντίληψη του συλλογικού υποκειμένου, της έννοιας της παράταξης που προϋποθέτει ενότητα στις γραμμές της, τονίζοντας ότι αυτή η παραταξιακή αντίληψη, αν και διατρέχει όλες τις κρίσιμες επιλογές της πολιτικής διαδρομής του Γιάννη Κεφαλογιάννη, δεν τον εμπόδισε αλλά, αντιθέτως, τον εξόπλισε με την τόλμη να προβεί σε ρήξεις και να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα. «Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης δεν απέκρυπτε τις απόψεις του, ούτε στρογγύλευε τις κρίσεις και τις διαφωνίες, αλλά αρνείτο να αξιοποιήσει την όποια ιδεολογική διαφορά ως άλλοθι μη συνεννόησης. […] Ο Κεφαλογιάννης υπήρξε άξιος συνομιλητής, διότι αναγνώριζε την ιδεολογική θέση του συνομιλητή του» κατέληξε ο Γιάννης Δραγασάκης.

«Πολιτικός του λαού του»

Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης πολιτεύτηκε με «εξωστρέφεια και με πάθος, τιμήθηκε αλλά και πολεμήθηκε, όπως κάθε ξεχωριστός. Πολιτικός του κοινού τόπου, βοήθησε για την ενότητα, αλλά και δεν δίστασε να συγκρουστεί με εμφανείς ή αφανείς παράγοντες της εξουσίας. Υπήρξε πολιτικός του λαού του, επίμονος υποστηρικτής των αιτημάτων του, πρέσβευε την αδιάκοπη και εναργή σχέση του πολιτικού με τον λαό του» ανέφερε ο Αλέκος Φλαμπουράρης στην ομιλία του και υπογράμμισε ότι «σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε πολιτικό πολιτισμό όχι αυτόν που ζούμε σήμερα αλλά αυτόν που ζήσαμε παλαιότερες περιόδους, της εποχής του Γιάννη Κεφαλογιάννη. […] Είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε διάλογο, ο οποίος είναι αναγκαίος για τον πολιτικό μας πολιτισμό, και να ακολουθήσουμε αυτή την πρακτική, που είναι απαραίτητη, σήμερα, για τη χώρα μας».
Από την πλευρά της, η Φώφη Γεννηματά αναφέρθηκε στη σχέση του Γιάννη Κεφαλογιάννη με τον πατέρα της, λέγοντας ότι «Κεφαλογιάννης και Γεννηματάς δεν υπήρξαν συνοδοιπόροι ή σύμμαχοι, παρά μόνο συγκυριακά, στη βραχύβια οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Στρατεύτηκαν με τις παρατάξεις τους, ο ένας απέναντι στον άλλον, σε μια εποχή με έντονα πολωτικά χαρακτηριστικά και σχεδόν απόλυτου δικομματισμού. Διαφωνούσαν φυσικά σε πολλά, στα περισσότερα, οι αντιπαραθέσεις τους όμως χαρακτηρίζονταν πάντα από έναν γνήσιο κοινοβουλευτικό πολιτισμό, προκειμένου να υπηρετηθεί το εθνικό συμφέρον», καταλήγοντας με τη σημείωση ότι «είναι χρέος μας να επισκεπτόμαστε συχνά την Ιστορία και τις φυσιογνωμίες της, να αναζητούμε στα δικά τους μονοπάτια τα δικά μας βήματα με σεβασμό και μέτρο, με συναίσθηση του χρέους και σύνεση… με ευρείς ορίζοντες και μάτια ανοιχτά, για να ακούσουμε και να κρατήσουμε ως πολύτιμη γνώση όσα το χθες έχει να μας διδάξει».

Ποιος ήταν ο Γιάννης Κεφαλογιάννης

Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης, γνωστός και ως ο «κύριος 166», καθώς ήταν ο δημιουργός του Εθνικού Κέντρου Αμέσου Βοηθείας, του γνωστού μας ΕΚΑΒ, γεννήθηκε στα Ανώγεια Ρεθύμνου στις 6 Δεκεμβρίου του 1933 και καταγόταν από παλιά οικογένεια πολιτικών της Κρήτης. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έγινε και διδάκτωρ Παθολογίας.
Από το 1958 έως το 2004 εκλεγόταν βουλευτής Ρεθύμνου, αρχικά με την υποστήριξη της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) και μετά τη Μεταπολίτευση με τη ΝΔ, ενώ στη διάρκεια της χούντας ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση.
Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης είχε πλούσιο κοινοβουλευτικό και κυβερνητικό έργο, καθώς διετέλεσε γραμματέας της Βουλής την περίοδο 1958-1964 και στη συνέχεια υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1976-1977), υφυπουργός Εσωτερικών (1980-1981), υπουργός Δημόσιας Τάξης (1989), αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών (1989-1990), υπουργός Τουρισμού (1990-1991), υπουργός Επικρατείας (1990-1991) και υπουργός Εσωτερικών (1992-1993), ενώ ακόμα και μετά την αποχώρησή του από τη Βουλή συμμετείχε στα κοινά, καθώς υπήρξε σύμβουλος του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.
Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Βαρδινογιάννη, δικηγόρο, και είχε τρεις κόρες, τη Χριστίνα, τη Δανάη και την Όλγα. Η τελευταία εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ρεθύμνου στις εκλογές του 2007 με την υποστήριξη της ΝΔ.