Βαγγέλης Γερμανός: «Ο Έλληνας είναι ο άνθρωπος της πατέντας»
Τι θα δούμε στη Σφίγγα;
Στη Σφίγγα ανεβάζουμε μια μουσική παράσταση εμπλουτισμένη με θεατρικούς διαλόγους ανάμεσα στα τραγούδια μας. Επιπλέον, η μουσική δράση σχολιάζεται με βίντεο που προβάλλονται κατά τη διάρκεια της παράστασης. Μας συνοδεύει τετραμελές ροκ γκρουπ (ηλ. κιθάρα, ηλ. πιάνο, μπάσο, τύμπανα).
Έχει αλλάξει η κρίση τη διασκέδαση του Έλληνα;
Δεν πιστεύω πως ο Έλληνας άλλαξε νοοτροπία λόγω κρίσης. Βέβαια, όποιοι από μας κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της πραγματικότητας, αυτοί αποδέχονται την επιρροή και τα αποτελέσματα της κρίσης στην καθημερινότητά τους. Ωστόσο, επειδή ακόμη και σε αυτούς τους, ας τους ονομάσουμε, ενήλικες υπάρχει μέσα τους το «παιδί» που ήταν κάποτε, αυτό το παιδί ξυπνάει, αντιδρά αυθόρμητα, επαναστατεί και θέλει να χαρεί, να παίξει, να γιορτάσει, να γλεντήσει, να δει και να ακούσει τους αγαπημένους του, τους δικούς του ανθρώπους, φίλους, τραγουδιστές, κ.λπ. Η κρίση, όσο κι αν διαρκέσει, είναι παροδική.
Τη δημιουργικότητά του αντίστοιχα;
Ο Έλλην είναι ο άνθρωπος της πατέντας. Στα προβλήματα, στα αδιέξοδα, το μυαλό του δουλεύει σαν του πολυμήχανου Οδυσσέα. Ο «ελληνικός» νους (συγχωρήστε με για την αδόκιμη έκφραση) είναι ποιοτικός. Εκεί που όλα είναι «μαύρα», κατεβάζει μια φαεινή ιδέα και ανατρέπει τα δεδομένα. Η κρίση ενισχύει τη δημιουργικότητα του Έλληνα.
Κάποια από τα τραγούδια σας είναι «ύμνοι» και δεν μπορώ να φανταστώ να λείπουν από οποιοδήποτε πρόγραμμά σας. Κι ενώ εμείς δεν χορταίνουμε να τα ακούμε, εσείς έχετε αισθανθεί δυσφορία στο να πείτε π.χ. άλλη μια φορά την «Κρουαζιέρα»;
Καμία δυσφορία. Όταν το τραγούδι, το όποιο τραγούδι, έχει στέρεα δομή, μπορείς να του αλλάζεις τη μορφή, τη βιτρίνα, κάθε φορά που το τραγουδάς, χωρίς να το αλλοιώνεις. Θα έλεγα πως είναι υποχρέωσή σου να το κάνεις αυτό. Το τραγούδι είναι ζωντανός οργανισμός. Κάθε φορά που το συναντάμε, μας ξανασυστήνεται σαν να ’ναι η πρώτη φορά. Κάθε φορά που τραγουδάω την «Κρουαζιέρα», με ταξιδεύει κι αλλού.
Τα δικά σας αγαπημένα συμπίπτουν με τα αγαπημένα του κοινού;
Το κοινό έχει ένα αλάνθαστο κριτήριο. Αργά ή γρήγορα, ξεχωρίζει ότι είναι για «άμεση κατανάλωση» από αυτά που διαλέγει για «συντροφιά εφ’ όρου ζωής». Όπως, λοιπόν, γίνεται με τους ανθρώπους (θέλουμε τους αγαπημένους μας κοντά μας, όσο μας το επιτρέπουν οι συνθήκες), έτσι γίνεται και με τα τραγούδια. Προσωπικά, όλα τα αγαπάω το ίδιο, όλα αξίζουν να τους ρίξει κανείς μια ματιά, ή μάλλον μια ακρόαση (και όχι μόνο τα δικά μου), γιατί το καθένα έχει κάτι ιδιαίτερο να πει. Στην ουσία, όμως, όλα τα τραγούδια το ίδιο λένε: Ας είμαστε μαζί κι αγαπημένοι, αφήνοντας χώρο ο ένας στον άλλο.
Υπάρχουν τραγούδια σας που έχουν «αδικηθεί»;
Δεν μπορεί κανείς να αδικήσει ένα τραγούδι. Το τραγούδι είναι οντότητα άλλης τάξης, πάνω από την ανθρώπινη. Αν πιστεύεις πως αδικείς ένα τραγούδι, τον εαυτό σου αδικείς κατά βάθος. Αν, ας πούμε, κάποιος δεν έχει ακούσει ένα καλό τραγούδι, αυτός που χάνει δεν είναι το τραγούδι παρά αυτός ο ίδιος.
Έχει περάσει μέρα που να μην έχετε πιάσει την κιθάρα σας;
Φυσικά. Δεν είμαι μονομανής, ούτε εξαρτημένος. Τώρα, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μετά από τόση τριβή με την κιθάρα, μπορώ να παίζω και να την ακούω με τον νου μου, χωρίς όργανο. Σε αυτή την περίσταση, βέβαια, ακούω εσωτερικά, μόνο εγώ και κανείς άλλος, τον ήχο της.
Οι στίχοι σας έχουν ένα πικρό χιούμορ, σαν μελωδικά χρονογραφήματα. Είναι έτσι και η πραγματική ζωή; Κατά βάση αστεία, μια φάρσα;
Ευχαριστώ για τον εύστοχο χαρακτηρισμό των τραγουδιών μου. Η ζωή δεν παλεύεται άνευ χιούμορ. Το λέει καλύτερα το κλασικό απόφθεγμα: Η ζωή είναι τραγική στο σύνολό της και αστεία στις λεπτομέρειες.
Ο Μπομπ Ντίλαν πρόσφατα κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για τη δημιουργία νέων ποιητικών εκφράσεων στο πλαίσιο της σπουδαίας παράδοσης του αμερικανικού τραγουδιού», όπως ανέφερε στην ανακοίνωσή της η Σουηδική Ακαδημία. Πολλοί ενοχλήθηκαν που ένας τραγουδοποιός βραβεύτηκε με Νόμπελ. Να υποθέσω πως δεν ήσασταν ένας από αυτούς...
Όχι, δεν ενοχλήθηκα διόλου. Μεταξύ μας, δεν πιστεύω να τσιμπήσει, να πάει να το πάρει. Ο Ντίλαν δεν έχει ανάγκη από βραβεία. Είναι ένας κατεξοχήν υπαρξιακός τροβαδούρος. Αυτό τον συνδέει ευθέως με τον υπαρξιστή Ζαν Πολ Σαρτρ, ο οποίος αρνήθηκε να παραλάβει το Νόμπελ και, κατά τη γνώμη μου, καλά έκανε. Η αποδοχή του συγκεκριμένου βραβείου είναι, κατά κάποιον τρόπο, άλλοθι για τις οπλοβιομηχανίες (ο Νόμπελ ήταν τέτοιος βιομήχανος). Τώρα, βέβαια, άνθρωποι είμαστε, ατελείς και αβυσσαλέοι, παρά τον «πολιτισμό» μας και τις επιδόσεις μας στην ποίηση, στο τραγούδι ή όπου αλλού.
INFO
Σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι
Βαγγέλης Γερμανός - Ελένη Δήμου
Παρασκευή 4, 11, 18 και 25 Νοεμβρίου
Μουσική σκηνή Σφίγγα
Ακαδημίας & Ζωοδόχου Πηγής
(είσοδος στον πεζόδρομο Κιάφας 13)
Τηλ. κρατήσεων: 211 4096149, 6987 844845
Ώρα έναρξης: 22:30
Τιμή εισόδου στο μπαρ: €12 με μπίρα ή κρασί
