Η δυστυχία θρέφει την κυβέρνηση

Δεν συνηθίζω να σχολιάζω δημοσκοπήσεις, αφού δεν είναι ο τομέας μου, αλλά παράλληλα δεν θέλω να είναι αυτές οδηγός για τις απόψεις μου.

Ωστόσο θα κάνω μία εξαίρεση. 

Κάποιοι απορούν για την κουραστική επανάληψη των ίδιων περίπου αριθμών δημοσκοπικής απήχησης των κομμάτων τους τελευταίους μήνες, αριθμών που παρά τα μειωμένα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν μία αξιοσημείωτη αντοχή, μία έλλειψη δυναμικής των αντιπάλων του, αριθμών που ενισχύουν την εντύπωση ενός status quo.

Θεωρώ ότι η εξήγηση βρίσκεται στην παρατεταμένη οικονομική στασιμότητα, με αρνητικές προοπτικές, που δοκιμάζει για πολύ καιρό τώρα το κοινωνικό σώμα. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα σαν ισχυρή αντιπολίτευση που ενσωμάτωσε το κίνημα των «Αγανακτισμένων» και στην συνέχεια σαν κυβέρνηση, ήταν η έκφραση ενός κύματος αντίδρασης των λεγόμενων «μεσαίων» στρωμάτων, που μέχρι την εκδήλωση της κρίσης ήταν οι εμβρυουλκοί της οικονομικής μεγέθυνσης, αντίδρασης ενάντια στην κακή τους μοίρα την εποχή της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Πέρα από το να είναι μία «αριστερή» προτίμηση, το ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν στην ουσία της μία μικροαστική εξέγερση, της οποίας η κοινωνική εντολή ήταν εκείνη της ακινησίας, της «απεργίας» μπροστά στα επιβεβλημένα αναγκαία μελλούμενα.

Η κοινωνία στύλωσε τα πόδια, έκλεισε τα μάτια, και έβαλε την σημερινή κυβέρνηση να «κατεβάσει τα ρολά». Της συγχωρεί πολλά, ακόμα και τώρα που αυτή δεν ανταποκρίνεται στην αρχική μαξιμαλιστική εντολή (να «σκίσει τα μνημόνια»), αρκεί να παίζει κατενάτσιο στις καθυστερήσεις, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, ή αντιπολιτευόμενη τον εαυτό της.

Η ίδια η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα αλλάξουν τα πράγματα αν και όταν έλθει κάποια ανάπτυξη, οπότε θα πατήσει πάνω της ώστε να την παρουσιάσει σαν επιτυχία.

Πιστεύω ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν αλλιώς. Αν λειτουργήσει κάποτε η «θεωρία του ελατηρίου» και αρχίσει η οικονομία να ανεβάζει στροφές, τότε η κοινωνία θα αλλάξει στάση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το κίνημα της διαμαρτυρίας της, και θα δώσει ευκαιρία, ευκαιρία πραγματική, στους αντιπάλους του να κυβερνήσουν. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν να φτιάξουν σχέδια μόχλευσης των αναγκαίων επενδύσεων και μπορούν να δημιουργήσουν την αναγκαία εμπιστοσύνη για την προσέλκυση τους.

Με άλλα λόγια, την σημερινή κυβέρνηση θα την ρίξει η έναρξη ενός νέου ανοδικού οικονομικού κύκλου, όχι η παρατεταμένη ύφεση και δυστυχία. Αυτή την τρέφει.

Όταν η κοινωνία θα αρχίσει πάλι να δημιουργεί παραγωγικά όνειρα δεν θα χρειάζεται Σκουρλέτηδες και Δρίτσες να της βάζουν φρένο...

Μοιάζει ανορθόδοξο, αλλά δεν είναι.

Πότε θα συμβεί αυτό; Πιστεύω σύντομα. Η οικονομία επηρεάζεται σοβαρά από την πολιτική, αλλά έχει και σημαντικό βαθμό αυτονομίας.