[ohne] titel: Σημαντική έκθεση στο Μόλυβο

Εκτός από το Διεθνές Φεστιβάλ  Μουσικής Μολύβου που πραγματοποιήθηκε με εξαιρετική επιτυχία, η Δημοτική Πινακοθήκη Μήθυμνας έδωσε το παρόν με δύο εκθέσεις, εκτός της μόνιμης συλλογής, πολύ ενδιαφέρουσες για το κοινό.

Η πρώτη με 35 έργα του Γιώργου Λαζόγκα με θέμα «Η δική μου Εφταλού», ένα σύνολο δουλειάς που δωρίστηκε στην πινακοθήκη από τον καλλιτέχνη.Και δεύτερη η τρέχουσα έκθεση του Μιχάλη Σιφναίου, μια πολύ σύγχρονη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δουλειά.

Με αφορμή αυτή  τη δεύτερη έκθεση,  με διάρκεια από 12 Αυγούστου έως 12 Σεπτεμβρίου, μιλήσαμε με τον δημιουργό.

Το  επάγγελμά σας είναι αρχιτέκτων. Ωστόσο, αυτή είναι η δεύτερη ατομική σας έκθεση και έχετε και μία συμμετοχή σε ομαδική. Είστε καλλιτέχνης;

Επισήμως δεν είμαι. Εννοώ δεν έχω εδραιώσει αυτόν τον κοινωνικό ρόλο.  Αυτά όμως που δημιουργώ μπορούν να οριστούν ως τέχνη. Το να είσαι καλλιτέχνης είναι ευθύνη. Δεν ξέρω αν έχω αναλάβει ακόμα αυτή την ευθύνη.

[ohne] titel. Γιατί αυτός ο τίτλος της έκθεσης;

Είναι η δεύτερη ατομική μου έκθεση, όπως ξέρετε, και, σε μεγάλο βαθμό, το θέμα της είναι πράγματα που ήρθαν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της πρώτης έκθεσης. Παρά την έντονη ανάγκη να είμαι ειλικρινής, η αλήθεια ανακάλυψα ότι εκτέθηκε καλυμμένη. Μπορώ λοιπόν να πω ότι το θέμα μου σε αυτήν την έκθεση είναι μια έρευνα για την απόπειρα και τη δυσκολία να εκφραστεί η αλήθεια. Ο τίτλος , [ohne] titel, είναι τελικά μια κλασική καλλιτεχνική κάλυψη .

Πότε και γιατί ανακαλύπτετε την ανάγκη να εκφραστείτε εικαστικά;

Η πρώτη μου έκθεση είχε τον τίτλο [Gone], η αρχιτεκτονική της απουσίας. Προέκυψε από προσωπικές απουσίες. Μια απότομη διακοπή σχέσης και ο θάνατος μιας πολύ στενής φίλης. Στο κενό που δημιουργήθηκε αισθάνθηκα ότι εξαφανιζόμουν.  Πήρα συνειδητά την απόφαση να αντισταθώ. Έτσι, μου δόθηκε η ευκαιρία σε χώρο και ελεύθερο χρόνο να πειραματιστώ με αυτό που λέμε εικαστικά.

Πώς η αρχιτεκτονική συμβάλλει στην εικαστική σας προσπάθεια και έκφραση;

Η διαδικασία δε διαφέρει πάρα πολύ. Όλα τα έργα που εκτέθηκαν, προηγουμένως είχαν σχεδιαστεί. Η κατασκευή και η εφαρμογή στον χώρο ήταν συνεργασία με τους μαστόρους  των αρχιτεκτονικών μου έργων. Έλειπε, βεβαίως, το λειτουργικό και το πελατειακό στοιχείο. Θεωρώ ότι πρόσθεσα θετικά στην αρχιτεκτονική. Ο τρόπος σύνδεσης των πραγμάτων δε διαφέρει.

Πώς θα περιγράφατε την τέχνη σας;

Είναι αφηρημένη αφήγηση. Ο συνδυασμός των γεωμετρικών σχημάτων με τα εκτεθέντα αντικείμενα δημιουργεί μια αφηρημένη αφήγηση που έχει και συμβολικό αλλά και καθημερινό περιεχόμενο.

Ποιος ο άξονας πάνω στον οποίο στήνεται η έκθεση;

Όπως σας προανέφερα, είναι μια έκθεση που ερευνά την ύπαρξη της αλήθειας. Κυρίως όπως εκφράζεται με τις αφηγήσεις που λέμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Έτσι μεταχειρίζομαι την Πηνελόπη και τον αργαλειό της, ένα προσωπικό γράμμα και ένα απόσπασμα από Το μαγικό βουνό του Τόμας Μαν, το οποίο, ενώ επιφανειακά είναι η απόλυτη αυτοαποκάλυψη,  στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κάτι ειρωνικό. Και αυτό ακριβώς είναι και το πιο ειλικρινές κομμάτι της έκθεσης, παρά την ειρωνεία.

Πώς ήταν η εμπειρία από τη συνεργασία με τη Δημοτική Πινακοθήκη της Μήθυμνας;

Παρόλο που ήταν δύσκολη εμπειρία από συναισθηματική, ψυχολογική και σωματική άποψη, είχα πολύ καλές συνεργασίες με ανθρώπους. Από το να μεταφράζουμε τον Τόμας Μαν ως το να κουβαλάμε χαλίκια. Επίσης, είναι ανεκτίμητη η ευκαιρία της επικοινωνίας με τους θεατές, όπως αποτυπώθηκε μέσα από ένα έργο μου που έδινε την ευχέρεια στους επισκέπτες να φωτογραφηθούν. Αυτή η συμμετοχή όχι μόνο  δίνει την ευκαιρία στον θεατή να γίνει μέρος της έκθεσης αλλά αποδεικνύει και τη δική μου ανάγκη να πλησιάσουν οι θεατές καλύτερα την τέχνη μου.

Έχει τελικά επιμύθιο η εσωτερική διαδρομή και η αποτύπωση ως έκθεση εικαστικών;

Η εμπειρία είναι τρέχουσα. Ακόμα πολύ πρόσφατη. Σίγουρα θα υπάρξει συμπέρασμα και καταστάλαγμα που θα φανεί στην εξέλιξη, στη μελλοντική μου δουλειά.