Γρηγόρης Πολύζος: «Ο έρωτας θα αντικατασταθεί από κάτι άλλο»

O συνθέτης Γρηγόρης Πολύζος μπήκε στη δισκογραφία το 2012 με τον δίσκο του «Σε τόπους που δεν ξέρω». Ήταν μια πολυσυλλεκτική δουλειά, το οποίο σημαίνει ότι συμμετείχαν ερμηνευτικά πολλοί καλλιτέχνες. Αυτοί ήταν οι: Λάκης Χαλκιάς, Φωτεινή Δάρρα, Απόστολος Ρίζος, Μαρία Κρασοπούλου και βέβαια ο Νίκος Ζούδιαρης, ο οποίος ήταν ο παραγωγός του δίσκου. Το τραγούδι που ακούστηκε και αγαπήθηκε περισσότερο ήταν το «Ακατοίκητο νησί». Έκτοτε έχει κυκλοφορήσει τρεις ακόμα δίσκους αλλά και singles με ερμηνευτές όπως ο Παντελής Θαλασσινός, ο Παντελής Κυραμαριός και η Μαρία Κρασοπούλου.

Είσαι πάνω από 10 χρόνια στη δισκογραφία πλέον. Τι σηματοδοτεί αυτό για σένα;

Πράγματι, είμαι στη δισκογραφία 10+1 χρόνια. Για αυτό και πριν δύο μήνες, για να γιορτάσω αυτό το γεγονός, κυκλοφόρησα σε επανεκτέλεση (νέα ενορχήστρωση) ένα από τα τραγούδια του πρώτου μου δίσκου, την «Αγάπη», με τη Μαρία Κρασοπούλου. Δεν επιλέξαμε τυχαία αυτό το τραγούδι. Ήταν το πρώτο που δοκιμάσαμε το (μακρινό πια) 2010 στο πιάνο εγώ, η Μαρία και δίπλα μας ο Νίκος Ζούδιαρης. Εκεί διαπιστώσαμε πόσο ταιριάζουμε καλλιτεχνικά με τη Μαρία.  Η δισκογραφία ήταν το όνειρό μου. Όχι μόνο δικό μου, μα όλων των καλλιτεχνών της γενιάς μου, των παιδιών δηλαδή που μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ’90, όταν δηλαδή η δισκογραφία ήταν στα πάνω της. Έλα όμως που πρόλαβα μόνο τον απόηχό της! Έπεσα πάνω στη χειρότερη περίοδο της δισκογραφίας. Το 2012 έπνεε τα λοίσθια. Πρόλαβα τις τελευταίες στιγμές ενός ολόκληρου συστήματος που κατέρρεε. Μετά από μερικά χρόνια δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο. Πλέον, ακόμα και οι μεγάλοι λαοφιλείς καλλιτέχνες σπάνια βγάζουν δίσκο, όχι γιατί δεν έχουν τραγούδια, αλλά γιατί δεν συμφέρει πια κανένα και το κοινό είναι αδιάφορο (εξαιρούνται οι εξαιρέσεις).

Βιοπορίζεσαι από τη μουσική ή από κάτι άλλο;

Βιοπορίζομαι κάνοντας μαθήματα μουσικής σε ωδεία και κατ’ οίκον, κάνοντας ενορχηστρώσεις και παραγωγές σε καλλιτέχνες που τους αρέσει η αισθητική μου και θέλουν τη δική μου οπτική στη δουλειά τους.  Άρα ναι, βιοπορίζομαι από τη μουσική.

Οι μουσικές σου σπουδές;

Ξεκίνησα ωδείο στα 7 μου. Δεν θυμάμαι καν αν το ήθελα ή αν ήταν ένα απωθημένο του πατέρα μου ο οποίος είναι φανατικός λάτρης της μουσικής μα δεν ξέρει ούτε τις νότες. Πάντως, σίγουρα δεν ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Το αγάπησα σιγά σιγά. Πήρα πτυχίο πιάνου, αρμονίας, αντίστιξης, φούγκας, δίπλωμα σύνθεσης και ολοκλήρωσα (προς το παρόν) το κομμάτι των σπουδών μου με το μεταπτυχιακό στη σύνθεση στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

Γιατί γράφεις μουσική;

Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ποια είναι τα καταφύγιά σου;

Ο κινηματογράφος, τα βιβλία, τα παιδιά μου, η μουσική, η θάλασσα, οι φίλοι. Όχι με αυτή τη σειρά.

Οι εμμονές σου;

Η τάξη.

Οι καλλιτεχνικές σου εμμονές;

O Kubrick, o Woody Allen, o Tarantino, o Beckett, o Camus, o Beethoven, οι Beatles, οι Pink Floyd, o Θ. Μικρούτσικος, ο Dali κ.ά. 

Τι σου αρέσει στην Αθήνα;

Ότι όπου και να είσαι υπάρχει ένα σουβλατζίδικο κοντά σου (γέλια). Μου αρέσει που πάντα, όσο καλά κι αν την ξέρεις, υπάρχει κάτι που δεν έχεις ανακαλύψει και σε περιμένει εκεί, υπομονετικά, μέχρι να το βρεις. Μια πλατεία, ένα μικρό πάρκο, μια στοά. Εγώ για παράδειγμα πρόσφατα ανακάλυψα την πρώτη πολυκατοικία της Αθήνας (Πατησίων και Λασκαράτου).

Τι σε αγχώνει για το μέλλον;

Πολλά. Πρώτο και κύριο ότι θα πεθάνω από το άγχος. Με αγχώνει η πορεία της κοινωνίας. Αν η μουσική των νέων είναι κριτήριο (εύχομαι να μην είναι) το μέλλον θα είναι δυσοίωνο (αναφέρομαι στην τραπ). Με αγχώνει ότι ο έρωτας θα αντικατασταθεί από κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι. Ίσως από ανταλλακτικές/συμβατικές (δεν εννοώ οικονομικές) σχέσεις. Με αγχώνει η Α.Ι. Από τότε που τυχαία άκουσα για αυτήν, την ακούω κάθε μέρα, συνεχώς και ένα νέο «επίτευγμα». Με αγχώνει η οικονομική ανισότητα που όλο και διογκώνεται. Οι φυσικοί πόροι που εξαντλούνται, το κλίμα που το βλέπω να τρελαίνεται. Οι ακροδεξιά που καλπάζει. Να… με έκανες και αγχώθηκα!