Βασίλης Ανδρέου: «Το θέατρο είναι μια πόρτα στο άγνωστο»

11.12.2017
Πολιτισμός

Η παράσταση “Ο Μικρός Εγώ”, βασισμένη στο σύνολο του έργου του Κώστα Ταχτσή, αλλά κυρίως στο μυθιστόρημα - αλυσίδα “Τα Ρέστα”, ξανανεβαίνει μετά από 4 χρόνια.

Η υπόσχεση της Ομάδας Αίολος να επιστρέψει ξανά στην πρώτη της παράσταση γίνεται πραγματικότητα στο Θέατρο Άλφα- Ιδέα.

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Ανδρέου μας εξηγεί πως προέκυψαν όλα.

Το κοινό φαίνεται να αγαπάει τις βιογραφίες -στην λογοτεχνία, στο θέατρο, στο σινεμά. Είναι ανάγκη μας να κοιτάμε πίσω από το μύθο;

Το θέατρο είναι έτσι και αλλιώς μια πόρτα στο άγνωστο γιατί όσο και αν φαίνονται γνωστές οι ιστορίες το θέμα είναι ποιος άνθρωπος έδωσε την ψυχή του το αίμα του το πνευματικό και σαρκικό για να γίνει γνώση για εμάς η ιστορία της ανθρώπινης φύσης , πόσο μάλλον αν αυτός που ξεγυμνώνει την ιστορία είναι ένας άνθρωπος που υπήρξε ανάμεσά μας, έδρασε, δημιούργησε και άφησε κραυγή πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο...γιατί τι άλλο είναι η ανθρωπιά παρά το χέρι που απλώνεται στις κραυγές και τα αυτιά που διαβάζουν τους ψιθύρους . Ο Κώστας Ταχτσης είναι αυτό το φαινόμενο που αρκετοί θέλουμε να καταλάβουμε και που πάντα περιήγα σταθήκαμε και κριτικά απέναντι του. Μπορεί να μοιάζει καννιβαλιστικο στην αρχή το ενδιαφέρον αλλά μετά όπως βλέπω και από την παράσταση γίνεται τρυφερότητα κατανόηση δρόμος για να βρεις την ηθική της καλοσύνης.

Untitled design 1 min

Εσάς πως σας προέκυψε αυτό το ενδιαφέρον για τον Κώστα Ταχτσή και πως δημιουργήθηκε το «Μικρός Εγώ» (να υποθέσω ο τίτλος αναφέρεται στον συγγραφέα);

Ο Γιώργος Μακρής που υποδύεται τον ζωντανό Ταχτσή στην παράσταση είναι η έμπνευση. Αυτός θέλησε να φτιάξει την ομάδα AΙόλης μαζί με τους συμμαθητές του από τη δραματική σχολή Δήλος και μου έφερε τα ρέστα και μου ζήτησε να ταξιδέψουμε να πάμε μακριά. «Μικρός εγώ» είναι όλοι εμείς απέναντι στην παιδική εφηβική μεγάλη ηλικία μας, οι συγγνώμες που μας χρωστάμε και οι συγγνώμες που δεν δώσαμε και που ακόμα έχουμε τύψεις. Είναι η πύλη της παραδοχής και της ηρεμίας που αφήνει τα χρονιά της υστερίας και προχωρεί στη ζωή. Είμαστε οι Αιολείς κι εγώ, είναι η αγάπη μας για το θέατρο της παραμυθίας, της παρηγοριάς.

Θα ήταν ικανοποιημένος που η ομάδα αύτη διάβασε όλα του τα έργα, γνώρισε την οικογένεια του, άναψε ένα κερί γι αυτόν και επιμένει να τον ξαναγενεί χωρίς έπαρση. Ο Ταχτής θα μας αγκάλιαζε και θα πρόσεχε την κάθε στιγμή μας θα ούρλιαζε δώσε κι άλλο μην φοβάσαι.

Νομίζετε ο συγγραφέας θα ήταν ικανοποιημένος από αυτή την παράσταση;

Θα ήταν, όταν τα λογία του μπαίνουν στο στόμα άλλων και ταξιδεύουν ενώ λείπει. Δεν ξέρω. Θα ήταν ο Ταχτσής που θα μας παίδευε και θα μας έδερνε με τα λογία του - αλλά το πιστεύω απόλυτα θα χαμογελούσε κρυφά μας και θα προσευχόταν για εμάς. Ξέρετε θα ήταν ικανοποιημένος που η ομάδα αύτη διάβασε όλα του τα έργα, γνώρισε την οικογένεια του, άναψε ένα κερί γι αυτόν και επιμένει να τον ξαναγενεί χωρίς έπαρση. Ο Ταχτής θα μας αγκάλιαζε και θα πρόσεχε την κάθε στιγμή μας θα ούρλιαζε δώσε κι άλλο μην φοβάσαι.

Δυο ηθοποιοί, αλλά και δυο διαφορετικοί ρόλοι για το ίδιο πρόσωπο, τον πρωταγωνιστή Κώστα Ταχτσή. Πως προέκυψε αυτό;

Άναψε ένα φως ...μπήκε ο νεκρός Ταχτσής στην πλατειά και είπε [πέθανα το 1988.Η μανά μου και η γιαγιά μου ]...και στη σκηνή ήταν ο μικρός Ταχτσής και περίμενε με μια ελληνική φουστανέλα να ταξιδέψουν μαζί χέρι στη ζωή και στο θάνατο. Δεν ήταν ιδέα πρόεκυψε όταν ανάψαμε ένα κερί στην πρόβα από αυτά που ανάβουν στην εκκλησία για τη μνήμη και την συγχώρεση. Οι δυο Ατσίδες είναι η διαδρομή του καθένα μας από τη θέση του παρατηρητή του εαυτού μας ,του ονειροπόλου, του μικρού θεού και της γνώσης που θέλει να δώσει στους ανθρώπους την αλήθεια των ανθρωπίνων σχέσεων ..Αύτη η αλήθεια δεν είναι τίποτε άλλο στην παράσταση από το ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΑΘΕ ΤΟΝ. Η μανά μας και η ρίζα μας είμαστε εμείς, αγαπώντας την τραγική και κωμική συνύπαρξη μας. Κι ας πάρει και η θάλασσα τις ευθύνες της που λέει κι ένας ποιητής μας...

Κλασσική ερώτηση το ξέρω, αλλά πως να την αποφύγω; Τι απολαμβάνετε περισσότερο: υποκριτική ή σκηνοθεσία;

Απολαμβάνω τη στιγμή που σας γράφω τώρα με θεά από το παραθύρι μου στα Εξάρχεια τα βιβλία και την μουσική που είναι εδώ. Ο καφές που πίνω τώρα ο ελληνικός. Έτσι και στη σκηνή είμαι- παίζω και την ίδια ώρα δεν είμαι, άρα σκηνοθετώ στο όνειρο μου. Ποτέ δεν είμαστε κάπου σε μια όχθη, είμαστε στον πριν και στο μετά και λίγο στο τώρα. Για μένα είτε παίζω είτε σκηνοθετώ είναι η αναπνοή μου με τους άλλους. Πάντα είναι η αίσθηση της κατάλυσης της μοναξιάς. Το θέατρο που σκηνοθετώ είναι η ανάγκη μου να δώσω και το θέατρο που παίζω η αποχώρηση μου από το εγώ μου.

Untitled design 2 min

Πάντα μιλάτε με πολύ θερμά λόγια για τη δραματική σχολή Δήλος, όπου διδάσκεται. Τι το ιδιαίτερο έχει;

Όσο και αν ακούγεται παράξενο βρίσκεται σε μια περιοχή άτεχνη δηλ σε δρόμους που το σκοτάδι είναι περισσότερο από το φως κυριολεκτικά. Σε μια Αθήνα ταχτσική που έχει σκιές. Είναι το πρώτο μου σπίτι της διδασκαλίας. Εκεί έκανα τα μεγαλύτερα μου λάθη εκεί ξαναθυμήθηκα πως σπούδασα δάσκαλος. Οικογένεια με τα παΐδια και με τους δασκάλους και τη Δήμητρα Χατουπη. Είμαι χαρούμενος που με αγαπούν και αγαπώ. Αύτη η δύναμη που μου έδωσε η Δήλος με έκανε να μπορώ να κερδίσω και την αγάπη της άλλης μου σχόλης του εξαιρετικού Ωδείου Αθηνών και να είμαι κομμάτι της. Έτσι πια μιλάμε για δυο αγάπες και δυο σπίτια. Όπως και να έχει είμαι τυχερός που διδάσκω σε δυο σχόλες που είναι σπίτια ζωντάνιας και παιχνιδιού με την τέχνη .

Ο ηθοποιός που κρύβεται πίσω από τη σχολή και τα περιμένει όλα από αυτήν έχει θέμα. Τις σχόλες τις φτιάχνουν οι νοοτροπίες , το τάξιμο, το παράδειγμα το ζωντανό, οι σπουδαστές, οι δάσκαλοι , η επιθυμία για την τέχνη και την πρόσφορα. Λάθος σχολή είναι αύτη που ούτε επιθυμία έχει ούτε γνώση παρέχει ούτε πρόσφορα γίνεται.

Ένας ηθοποιός κινδυνεύει να χαθεί, να χαλάσει αν πάει σε "λάθος" σχολή;

Κινδυνεύει να χάσει ο ηθοποιός που δεν έχει σπίτι φωλιά γνώση και εννοώ σπίτι τους ανθρώπους της τέχνης. Κάθε σχολή είμαι σίγουρος δεν είναι κτίριο δεν είναι λεζάντα και μαρκίζα είναι άνθρωποι που ο καθένας όταν μπαίνει στην αίθουσα είναι θηρίο επιθυμίας να δώσει και να σώσει ό,τι είναι να σωθεί γιατί πέρα από το μάθημα κανείς και ανθρωπιστικό έργο. «Ο κύκλος των χαμένων» ποιητών συμβαίνει, πιστέψτε με, από όλους άσχετα αν δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ποιητές και αυτό είναι ανθρώπινο. Κάτι θα χαθεί κάτι θα πάει στραβά αλλά η πρόθεση είναι ο κύκλος και αυτό οι σχόλες το προσπαθούν. Ο ηθοποιός που κρύβεται πίσω από τη σχολή και τα περιμένει όλα από αυτήν έχει θέμα. Τις σχόλες τις φτιάχνουν οι νοοτροπίες , το τάξιμο, το παράδειγμα το ζωντανό, οι σπουδαστές, οι δάσκαλοι , η επιθυμία για την τέχνη και την πρόσφορα. Λάθος σχολή είναι αύτη που ούτε επιθυμία έχει ούτε γνώση παρέχει ούτε πρόσφορα γίνεται. Λάθος είμαστε εμείς όταν έχουμε εξάρτηση από ονόματα οδηγούς και θέλουμε μασημένη τροφή. Ακόμα δεν βρέθηκε το μικροτσίπ ταλέντου ακόμα δεν έχουμε το μαγικό ραβδί που θα μας κάνει αυτόματα πρωταγωνιστές και σταρ και αν περιμένουμε αυτό από μια δραματική σχολή τότε ναι θα χαθούμε και είναι λάθος η σχολή που δίνει μασημένη τροφή και δεν εμπνέει ηθοποιούς δημιουργούς αλλά εκτελεστές.

Τα μελλοντικά σας σχέδια;

Τιμών ο Αθηναίος του Σαίξπηρ στο εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβάνου. Πρεμιέρα τον Ιούνιο 2018.