Είδαμε την παράσταση «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» στο Θέατρο Βεάκη

08.11.2019
Πολιτισμός

Μια εξαιρετική παράσταση σκηνοθετημένη από τον ταλαντούχο Αιμίλιο Χειλάκη και

τον Μανώλη Δουνια, σε νέα μετάφραση του Δημήτρη Μπλάνα, από το θεατρικό του William Shakespeare… παρακολουθήσαμε.

Ένα όνειρο κρύβεται πάντα καλά μες στην αλήθεια

και μία αλήθεια προσδοκά πάντα να παραδοθεί στο όνειρο.

Εκεί ξωτικά καθορίζουν τις πράξεις μας.

Αρτοποιοί της φαντασίας ζυμώνουν αυτό που είναι… με την επιθυμία για να γευτούν οι άνθρωποι έστω και λίγη, από τη σκληρότερη, μα ελπιδοφόρα, ποθητή και τόσο τραγανή κόρα του ονείρου.

Τι είναι το μεγαλειώδες, τι το ουσιαστικό και το απίθανο τι;

Ξωτικά τριγυρίζουν ανάμεσά μας ο Πουκ τραβάει τα σκοινιά της επιθυμίας

σαν μαριονετίστας, βασιλείς και πατεράδες αποφασίζουν για τις μοίρες ερώτων,

ενώ βοτάνια μαγικά σκορπούν τον πόθο εκεί που του πρέπει, μα κι εκεί που δεν πρέπει.

Όλα ξεκινούν με έναν επιγενόμενο γάμο.

Αυτόν του βασιλιά της Αθήνας Θησέα με την ηττημένη βασίλισσα των Αμαζόνων Ιππολύτη.

Οι επιθυμίες όμως και οι αποφάσεις του Θησέα είναι ικανές να συντρίψουν έρωτες και να αναδιαρθρώσουν επιθυμίες.

Έτσι τέσσερις νέοι για να δώσουν λύση και απαντήσεις στα πάθη τους,

το σκάνε μακριά από το παλάτι του Θησέα, στο μυθικό δάσος των Αθηνών,

για να ελευθερωθούν μέσα στην πραγματικότητα του ονείρου

και να λάβουν τις ποθητές απαντήσεις.

Εκεί έρχονται σε επαφή με τον κόσμο των ξωτικών όπου ο βασιλιάς Όμπερον φιλονικεί με την Τιτάνια τη σύζυγό του,

για έναν υπήκοο της από την Ινδία που αυτός επιθυμεί.

Με καταλύτη τον Πουκ ξεκινάει ένα παιχνίδι συγκρούσεων και παρεξηγήσεων,

που αλλοιώνει, παραποιεί, αποδυναμώνει τους έρωτες των τεσσάρων, δημιουργώντας νέους υπέρδιογκωμένους, ανεξέλεγκτους και παράλογους,

που οδηγούν σταδιακά στην εξέλιξη της πλοκής και την έξοδο από το παραμύθι. Εμβόλιμα εκεί εμφανίζεται για να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα μία ομάδα, ένα μπουλούκι ερασιτεχνών ηθοποιών, που κάνουν πρόβες για την παράσταση που θα παρουσιαστεί στο γάμο του βασιλιά.

Τότε όλα γίνονται ακόμη πιο παράδοξα

και φτάνει η πραγματικότητα και το όνειρο να χάσουν τα ευδιάκριτα όρια τους, οδηγώντας μας σε ερωτήματα και δίνοντάς μας φυσικά πολλές απαντήσεις. Σκιαγραφώντας η παράσταση όχι μόνο το ηθογραφικό στοιχείο της εποχής,

όπως επί παραδείγματι το ότι ο πατέρας έχει τη δύναμη να αποφασίσει για τη συναισθηματική και σωματική ευτυχία- πώληση της κόρης του απέναντι στον καλύτερο πλειοδότη ή υπερθεματιστή,

αλλά και την προσωπική του καθενός δύναμη και αλήθεια απέναντι στην επιθυμία, όπου οδηγούμαστε με τρόπο κωμικό στην εμβάθυνση των εννοιών,

στην ως δια μαγείας- βοτάνου ανατροπή τους,

καθώς τέλος τον επαναπροσδιορισμό της αλήθειας, κάτω από την ιαματική ονειρική φροντίδα ενός μαγικού δάσους.

Όταν μπολιάσεις την πραγματικότητα με το όνειρο, γίνεται λιγότερο ανθρώπινη

και ίσως έτσι περισσότερο επιθυμητή.

Μα όταν μπολιάσεις το όνειρο με την πραγματικότητα, το όνειρο υπό το βάρος αυτής συχνά καταρρέει.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας υπό τη νέα μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα πήραν στα χέρια τους τη διαχρονική κωμωδία του Σαίξπηρ και μας παρέδωσαν ίσως τη σπουδαιότερη απόδοση της παράστασης που θα μπορούσαμε να προσδοκούμε.

Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω από την ερμηνεία του Μιχάλη Σαράντη ως Πουκ/Φιλοστράτου, όπου ξεπέρασε κατά πολύ τις απαιτήσεις του ρόλου,

αποδίδοντας με τρόπο οσκαρικό, μία ερμηνεία που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε.

Μία μυθολογία δημιουργήθηκε πίσω από το παραμύθι, ένας ερμηνευτικός θρίαμβος, όπου η κίνηση, η έκφραση και η σκανταλιά κρυμμένη πίσω από τη σοβαροφάνεια, ανέβασε τον πήχη της παράστασης σε ύψος δυσθεώρητο.

Από την άλλη πλευρά ο Αιμίλιος Χειλάκης ως Θησέας /Όμπερον

και η Αθηνά Μαξίμου ως Ιππολύτη /Τιτάνια, ήταν όπως πάντα εξαιρετικοί, επισφραγίζοντας για μία ακόμη φορά την ολοκληρωτική ψυχική- σωματική παράδοση τους στο θέατρο.

Δύο ηθοποιοί που με κάθε παράσταση επιβεβαιώνουν τον κανόνα του αρίστου και απόλυτα δουλεμένου ηθοποιού.

Πολύ καλοί στους ρόλους τους και η τετράδα των συμπλεγματικά ερωτευμένων, (Βάρθης, Δροσάκη, Γαβαλάς και Χειλα Φαμελη, όπου διάνθησαν με τα μπλεξίματα τους την πλοκή της παράστασης.

Ο θίασος των ερασιτεχνών ηθοποιών επίσης πολύ καλός με τους (Ραντάνοφ Κλίνη, Λίτινα, Μουταφτσή και Πανάδη) σε απόλυτη μεταξύ τους αρμονία.

Τέλος, ο Δημήτρης Πιατάς από την άλλη ως Πάσχος Πάτος εξαιρετικός,

έρχεται για μια ακόμη φορά με τις ιδιάζουσες τονικότητες της φωνής του,

την ιδιάζουσα φυσιογνωμία του και το σπουδαίο ταλέντο του

να μας υπενθυμίσει το μεγάλο θέατρο μιας άλλης εποχής ηθοποιών,

που σιγά σιγά με τα χρόνια, απομακρύνεται από τα μάτια μας ανεπιστρεπτί.

Τα σκηνικά -κοστούμια του Καρανάνου πολύ καλά, να μεταλλάσσονται από σκάλες σε δάση και από δάση σε άμβωνες, με πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο φυσικά το ένδυμα της Τιτάνιας, που ενέτεινε τη μαγεία μέσα στην παράσταση,

καθώς και τα μυστηριακά κοστούμια και οι μάσκες των ξωτικών.

Η κινησιολογία της Αντωνίας Οικονόμου εξαιρετική και ιδιαιτέρως διακριτή στο ρόλο του Πουκ, οι φωτισμοί του Βλασόπουλου σωστοί, ενώ η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα πολύ καλά συντονισμένη και άρτια σε σχέση με όλο το κλίμα.

Εν κατακλείδι μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για μία εκ των σημαντικότερων παραστάσεων τόσο σκηνοθετικά, όσο και ερμηνευτικά

και που πραγματικά αξίζει να πραγματοποιείται μονάχα σε γεμάτο θέατρο.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας

Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα

Σκηνικά- Κοστούμια: Τέλης Καρανάνος

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κίνηση: Αντωνία Οικονόμου

Βοηθός Σκηνοθετών: Δημήτρης Κακαβούλας

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης || Καμαρινή Μωραγιάννη

Παίζουν: