Αντριάνα Ανδρέοβιτς: «Πολλές φορές δεν αντέχουμε την αγάπη»

Η ερωτική ποίηση του Τσαρλς Μπουκόφσκι γίνεται η αφορμή για να γραφτεί το «Οινόπνευμα», το πρωτότυπο θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Σωτηρίου που παρουσιάζεται από τις 25 Νοεμβρίου στο Φουαγιέ του ιστορικού θεάτρου «Τζένη Καρέζη».  Ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που διαδραματίζεται σε ένα μπαρ, αυτούς τους νυχτερινούς ναούς των ευσεβών καταραμένων, με την κάπνα, το ημίφως και το αλκοόλ να αποτελούν τα ιερά συστατικά του. Παρά τα σκοτάδια των ηρώων του, το «Οινόπνευμα» είναι ουσιαστικά μια μαύρη κωμωδία που μυρίζει αλκοόλ και μπαρούτι, με έντονους διαλόγους, που μετατρέπουν τον χώρο του Φουαγιέ σε ένα θέατρο ερωτικών αδιεξόδων. Η Αντριάνα Ανδρέοβιτς μιλάει για τον ρόλο της στην παράσταση και εξηγεί γιατί στην εποχή του #metoo αισθάνεται λιγότερο ευάλωτη.

Στη Χριστίνα Λάσκαρη

Φέτος συμμετέχετε στην παράσταση «Οινόπνευμα», ένα νέο έργο του Αλέξανδρου Σωτηρίου, εμπνευσμένο από την ερωτική ποίηση του Μπουκόφσκι. Πόσο οικείος σάς είναι ο κόσμος του Μπουκόφσκι;

Δεν θα έλεγα οτι μου είναι οικείος ο κόσμος του Μπουκόφσκι, αφενός διότι ποτέ δεν βρέθηκα αντιμέτωπη με τη βαθιά φτώχεια για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφετέρου επειδή στη ζωή μου μέχρι τώρα είχα κυρίως υγιείς σχέσεις με την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τους έρωτές μου.

Αλλά –ένα μεγάλο αλλά εδω– η ουσία των γραπτών του, όχι μόνο των ποιημάτων του, ταυτίζεται με προβληματισμούς μου για τον κόσμο που ζούμε και για τον τρόπο που βιώνουμε την ανθρώπινη επαφή.

Ενδεικτικά, λέει ο Μπουκόφσκι: «Αν καταφέρεις να ξεγελάσεις κάποιον, δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Απλά σημαίνει ότι δεν είσαι άξιος της εμπιστοσύνης του», και για μένα είναι πολύ σημαντικό. Γιατί σιχαίνομαι το ψέμα, τους ανθρώπους που προσπαθούν να χειραγωγήσουν και τις μάσκες στη ζωή. Κι εκεί με καλύπτει ο Μπουκόφσκι, με την εμμονή του για ευθύτητα και ειλικρίνεια, π.χ. λέει: «Το πρόβλημα με μια μάσκα είναι ότι ποτέ δεν αλλάζει».

Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεστε;

Ο ρόλος μου είναι αυτός της γυναίκας που λέει «στοπ» σε έναν κόσμο αντρικό. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, είμαι η γυναίκα που έρχομαι από το παρελθόν του άντρα, για να διαλύσω τη σημερινή ζωή του, μια ζωή που χωράει πια μόνο ένα κορίτσι και την αφόρητη μοναξιά του. Αλλά φοβάται να αντιμετωπίσει μια γυναίκα που αγάπησε και τον αγάπησε και αυτή. Πολλές φορές δεν αντέχουμε την αγάπη, είναι εκτός των συνηθισμένων, μοιάζει εκτός της κοινωνίας μας μια αληθινή ανιδιοτελής αγάπη.

Πότε είμαστε πιο αληθινοί; Την ημέρα ή τη νύχτα;

Όποτε κι αν είμαστε αληθινοί, είμαστε υπέροχοι. Εμένα μου αρέσει τόσο πολύ ο ήλιος, που τα πρωινά μου ταιριάζουν. Η νύχτα έχει πάντα δυο πρόσωπα, το σκοτάδι που μου γεννάει φόβο και τα ραντεβού με φίλους ή ο χρόνος για χαλάρωση στο σπίτι που με γεμίζει θαλπωρή. Οπότε η αλήθεια ειναι σχετική, όπως σε όλα τα ζητήματα, το στοίχημα είναι να είμαστε ειλικρινείς, όσο μπορούμε και αντέχουμε μπας και πετύχουμε αληθινές σχέσεις με τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

Φέτος η τηλεόραση συναγωνίζεται το θέατρο σε παραγωγές και προσφορά τηλεοπτικών σειρών. Θεωρείτε ότι είναι υπερβολικά πολλές;

Είναι ευτυχία που μετά την καραντίνα και την κρίση, την κρίση της καραντίνας και την κρίση της κρίσης, έχουμε επιτέλους δουλειά! Δεν ξέρω τι θα πει πολλές σειρές, ας πούμε στις πλατφόρμες έχει άπειρες, ποτέ δεν μας προβλημάτισε. Το ζήτημα είναι για μένα να είναι προσεγμένες και με νόημα, το μόνο που με ενοχλεί ως θεατή αλλά και ως καλλιτέχνιδα είναι η προχειρότητα.

Ο Μπουκόφσκι έπινε σαν να μην υπάρχει αύριο. Ποιες είναι οι προσωπικές σας συνήθεις καταχρήσεις; Τι σας βοηθά να ξεπερνάτε τις δυσκολίες σας;

Δυστυχώς καπνίζω, ενω τρέφομαι σωστά και προσπαθώ να αθλούμαι. Αλλά τις δυσκολίες μου τις ξεπερνάω με τους φίλους μου. Χρειάζομαι τους ανθρώπους που έχω επιλέξει, να με συμβουλεύσουν, να με ακούσουν και να βρούμε μαζί λύση στα προβλήματά μας.

Ως γυναίκα νιώθετε λιγότερο ευάλωτη, τώρα που ξεκίνησε το #metoo στο θέατρο;

Ναι, ναι και ξανά ναι. Το #metoo λειτουργεί πια ως ένα αόρατο πέπλο προστασίας. Δεν είναι οχυρό, δεν τελείωσαν η εκμετάλλευση, η προσβολή και η πατριαρχία. Αλλά νιώθω πλέον πιο δυνατή να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να βάλω τα όριά μου, να αμφισβητήσω απόψεις παλιές που δεν μου ταιριάζουν, γιατί ξέρω πως εκεί έξω υπάρχουν πολλές γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα αλλά και άντρες που πιστεύουν ότι πρέπει και μπορεί να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο.

Αν σήμερα σας γινόταν μια πρόταση για παράσταση, σε ποιο έργο θα θέλατε να είναι;

Σε ένα έργο νέο, καινούργιο, επίκαιρο. Ένα έργο που μας αφηγείται πράγματα που ζούμε σήμερα, από συγγραφέα που έχει ζήσει ό,τι κι εγώ. Όλα τα έργα που θεωρούμε καλά και σπουδαία μιλάνε για τις διαχρονικές ανάγκες του ανθρώπου, αλλά έχω ανάγκη μία γλώσσα κοντά στη δική μου, συνθήκες όπως αυτές που βιώνω με τους φίλους μου και τις φίλες μου, έχω ανάγκη από νέα έργα να διαβάσω και να μιλήσω. Όπως και όλος ο χώρος μου, πιστεύω.

Και κάπου λεει ο Μπουκόφσκι: «Βασικά αυτοί είναι οι λόγοι που ξεκίνησα να γράφω: Για να σώσω το τομάρι μου, για να σώσω το τομάρι μου από την τρελή αυτή κοινωνία, από τους δρόμους, από τον ίδιο μου τον εαυτό».