Σοφία Ρούσου: Η πλειοψηφία του κόσμου, ζει το δράμα του και αγνοεί τι γίνεται γύρω του

Με αφορμή την παράσταση «Οι Στρουθοκάμηλοι» που ανεβαίνει στο θέατρο Βαφείο από τις 24 Οκτωβρίου, η συγγραφέας και σκηνοθέτιδα Σοφία Ρούσου μίλησε στο Freesunday.gr.

Η πρώτη ερώτηση έχει να κάνει με τον τίτλο της παράστασης: Γιατί οι «Στρουθοκάμηλοι»;

Επειδή, οι άνθρωποι, η πλειοψηφία τουλάχιστον, κλείνονται σε έναν μικρόκοσμο, ιδεών, έργων, ερώτων, και μέσα σε αυτόν τον μικρόκοσμο ζούνε πολλές φορές χωρίς να δίνουν σημασία σε ό,τι γίνεται γύρω τους. Αυτός ο μικρόκοσμος που δημιουργούν είναι, γι’ αυτούς, όλος τους ο κόσμος, οπότε, αν αυτός ραγίσει, νιώθουν ότι η ζωή τους τελειώνει. Κι αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Από την άλλη, παίρνονται αποφάσεις ερήμην, για εμάς, για τους συνανθρώπους μας. Και τι να κάνουμε; θα πει κάποιος, κι εγώ δηλαδή. Δε γνωρίζω. Κι εγώ στρουθοκάμηλος είμαι. 

Ποια είναι η ιστορία του έργου;

Σε έναν σταθμό τρένου συναντιούνται μια γυναίκα κι ένας άντρας. Συνομιλούν, μονολογώντας, κι όλο ετοιμάζονται να φύγουν, αλλά δε φεύγουν, δεν μπορούν να φύγουν, φοβούνται. Ανταλλάσσουν συναισθήματα, αναμνήσεις και ιστορίες. Ζουν το δράμα τους, ή όπως μου αρέσει να λέω «πεινάνε». Ακόμα κι όταν όλα φαίνεται να έχουν τελειώσει, αυτοί δεν ξεφεύγουν από τις εμμονές τους. Μέχρι που ο χρόνος, η ιστορία, τους προλαβαίνει.

Πίσω από αυτά που μας αναφέρετε, τι κρύβεται;

Το φευγιό στο έργο έχει πολλές έννοιες. Να φεύγεις από έναν σύντροφο που σε κακομεταχειρίζεται, να φεύγεις από έναν έρωτα στάσιμο, ή τοξικό. Να φεύγεις ακόμα κι από τον εαυτό σου, να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να αλλάζεις. Από φίλους που δε σε καταλαβαίνουν. Να φεύγεις από μια δουλειά που δε σε γεμίζει. Από μια χώρα που σε εκμεταλλεύεται, από μια άδικη, αναξιοκρατική κοινωνία. Το θέμα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ευτυχισμένοι, αλλά δεν κάνουν κάτι για να αλλάξει η ζωή τους. Δεν έκαναν στην αρχή, ούτε στην πορεία των χρόνων, αν και ο χρόνος δεν φαίνεται στο έργο, οπότε έχουν φτάσει σε ένα σημείο που δε γνωρίζουν κάτι άλλο, κι όσο κι αν είναι βασανιστικό, πλέον τους αρέσει.

Τελικά, «Δε βλέπουμε πια ή δε θέλουμε να δούμε»;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν υπήρχε κάποτε καιρός που βλέπαμε, ή απλά μας επιβάλλονταν πράγματα και δεν τα αμφισβητούσαμε. Κάποιοι έβλεπαν σίγουρα, όπως και τώρα. Η πλειοψηφία του κόσμου, όμως, ζει το δράμα του και αγνοεί το τι γίνεται γύρω του, τα μαθαίνει από τις ειδήσεις, ή από τα social media και βιάζεται να κρίνει, να βρίσει, να στοχοποιήσει, να ξεσπάσει, να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του, για να γυρίσει πάλι στη ζωή του.

Συγγραφή, σκηνοθεσία: Σοφία Ρούσου
Ερμηνεύουν: Κατερίνα Σταθοπούλου, Μιχάλης Ζαχαρίας
Θέατρο «Βαφείο – Λάκης Κάραλης», Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός
Πρεμιέρα: 24 Οκτωβρίου και κάθε Πέμπτη στις 21:15