Ο Διχασμός

Σημαδιακή χρονιά θα είναι λογικά το 2019, με τη θετική εκδοχή του όρου. Επάνοδος των αστικών δημοκρατικών δυνάμεων στην εξουσία, μια νέα εποχή. Πολύ φοβούμαι όμως ότι πραγματικά σημαδιακή χρονιά θα αποδειχθεί το απερχόμενο 2018, με την εντελώς αρνητική έννοια, δυστυχώς.

Ήταν η χρονιά της απόπειρας εγκατάστασης ενός τρίτου Διχασμού. Ευτυχώς χωρίς τον εθνικό χαρακτήρα του 1914-1917, χωρίς το ένοπλο δράμα του 1944-1949, αλλά με συνέπειες σίγουρα όχι ήσσονες, η κυβέρνηση του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς επιχειρεί τον δικό της ταξικό διαχωρισμό του λαού. Φυσικά τα κριτήρια δεν μπορεί να είναι αμιγώς μαρξιστικά. Η μεγαλοαστική προέλευση πολλών της ηγεσίας θα το καθιστούσε αστείο. Είναι όμως λειτουργικά.

Κατ’ αρχήν απευθύνονται σε όλους αυτούς που πίστεψαν ότι μετά τη χρεοκοπία του 2010-2011 ήταν δυνατόν να ακολουθηθεί μια διαφορετική πολιτική. Ότι και χωρίς περικοπές μισθών και συντάξεων, χωρίς ΕΝΦΙΑ κ.λπ., θα μας κρατούσαν στην Ευρωζώνη. Ότι το τέλος του μνημονίου τον Φεβρουάριο του 2015, η πιστοληπτική γραμμή και η έξοδος στις αγορές, η ανάπτυξη που έφεραν οι κυβερνήσεις Σαμαρά-Βενιζέλου, ήταν fake news ή τουλάχιστον δεν αρκούσαν.

Μαζί τους βέβαια και οι πονηροί, που περίμεναν να κερδοσκοπήσουν με τη δραχμή. Μαζί τους ασφαλώς και αυτοί που πάντοτε πίστευαν ότι τον Εμφύλιο τον κέρδισε η λάθος πλευρά, ότι η Ευρώπη είναι εκμεταλλευτής, το αδυσώπητο Κεφάλαιο. Για όλους αυτούς, η ελαφρότητα του είναι του τότε υπουργού Οικονομικών, οι υποκλίσεις στη Ρωσία του τότε υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, το κλείσιμο του ματιού προς Νομισματοκοπείο μεριά, ήταν πράξεις υπερήφανης αντίστασης.

Ούτε το ατιμωτικό χαστούκι της χρεοκοπίας του 2015, η κατάρρευση των τραπεζών, οι ουρές στα ATM, ούτε η Colotoumba, στάθηκαν ικανά να τους συνετίσουν. Με την ίδια πλειοψηφία έδωσαν στην κυβέρνηση της Αριστεράς μια ολόκληρη τετραετία.

Έπρεπε να αισθανθούν τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου στο πετσί τους για να αρχίσουν, ορισμένοι εξ αυτών, να συνέρχονται. Έπρεπε να ζήσουν την εξαφάνιση του 75% του δηλούμενου εισοδήματος από την εφορία και τον ΕΦΚΑ, την αύξηση του ΦΠΑ, τον νόμο Κατρούγκαλου, για να ιδούν το φως το αληθινό. Είναι πλέον αρκετοί, αλλά όχι όλοι.

Το 2018 αποκαλύφθηκε με απόλυτη σαφήνεια η προσπάθεια της ελληνικής Αριστεράς να περιχαρακώσει και να διασφαλίσει το κομμάτι του λαού που της απέμεινε. Η λογική της είναι απλή. Παίρνει τα χρήματα από αυτούς που δουλεύουν και τα δίνει εκεί που τη βολεύει. Με αυτόν τον απλό τρόπο εξασφαλίζει μόνιμα το δικό της ακροατήριο, αυτούς που πιστεύουν στα συσσίτια, στα κοινωνικά τιμολόγια, στην ελεημοσύνη, σε μετρητά και θέσεις συμβασιούχων στο Δημόσιο.

Η Αριστερά πλέον τραβά μία απόλυτα διακριτή γραμμή: Από δω ο καθείς που ταυτίζεται με το όνειρο της κ. Μπαζιάνα: «τίποτε δεν έχει τελειώσει», «ο πόλεμος έχει πολλές μάχες», «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία. Γιατί εξουσία δεν είναι ο υπουργός αλλά ο μηχανισμός. Υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις-κλειδιά που εξυπηρετούν το παλιό διεφθαρμένο σύστημα. Και περιμένω την κάθαρση (sic από τη γνωστή της συνέντευξη)».

Από κει προφανώς οι λοιποί, το παλιό σύστημα δηλαδή, που πρέπει να εκκαθαριστεί.

Υπήρξαν κι άλλες φορές μετά τον Εμφύλιο που χωρίστηκαν τα καφενεία. Ποτέ όμως δεν αμφισβητήθηκε με αυτόν τον τρόπο το αστικό καθεστώς. Η ριζοσπαστικοποίηση μιας μεγάλης μερίδας της ελληνικής μικρομεσαίας τάξης, σοσιαλδημοκρατικής νοοτροπίας, που μετακινήθηκε από το ΠΑΣΟΚ στη ριζοσπαστική Αριστερά ουδέν καλόν προοιωνίζεται.

Μόνον η ανάδειξη μιας συνεπούς λαϊκής έκφρασης της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, φυσικά μέσα από το ΚΙΝΑΛ, μπορεί να απευθυνθεί σε πολλούς από αυτούς, μπορεί να αποτρέψει έναν πραγματικό Διχασμό. Όπως η διεθνής εμπειρία όμως διδάσκει, τούτο είναι σχεδόν αδύνατο, εάν τα λαϊκά αστικά κόμματα υποχρεωθούν σε έναν Μεγάλο Συνασπισμό.

Η αυτοδυναμία της ΝΔ στις επόμενες εκλογές είναι conditio sine qua non για την ομαλή εξέλιξη, την ωρίμανση και τον εξευρωπαϊσμό των πραγμάτων.