Ένας άδικος φόρος

Από τον Δεκέμβριο του 2016 με τον νόμο 4446 άρθρο 99, και μάλιστα αναδρομικά και για το προηγούμενο έτος, επιβλήθηκε στους απλούς ιδιώτες εργαζόμενους ένας ακόμη φόρος. Ένας άδικος φόρος για το αυτοκίνητο που τους δίνουν οι εταιρείες για να κάνουν τις δουλειές των εταιρειών-εργοδοτών. Είναι υποχρέωση των εργαζομένων να έχουν το αυτοκίνητο που τους δίνει ο εργοδότης τους. Είναι αναγκαίο, για να κάνουν τη δουλειά τους. Είναι επίσης διάκριση σοβαρή και άδικη, γιατί επιβάλλεται μόνο στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ενώ εξαιρούνται όλες οι περιπτώσεις γενικότερα του δημόσιου τομέα.

Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις όπου οι εργαζόμενοι για να κάνουν τη δουλειά τους πρέπει να διανύσουν σχεδόν καθημερινά σε μια συνηθισμένη μέρα 150-250 χιλιόμετρα. Σε αρκετές περιπτώσεις ακόμη και 400-500 χιλιόμετρα. Τους απλούς εργαζόμενους το κράτος έρχεται και τους φορολογεί, γιατί είναι αναγκασμένοι λόγω της εργασίας τους να χρησιμοποιούν αυτοκίνητο που τους δίνει ο εργοδότης τους. Φορολογεί το κράτος το απαραίτητο εργαλείο εργασίας. Φορολογεί το κράτος τον εργαζόμενο για το εργαλείο της δουλειάς του, δίχως το οποίο είναι αδύνατο να εργαστεί! Θεωρεί και καταλογίζει ως εισόδημα στον εργαζόμενο το αυτοκίνητο της δουλειάς του, που ανήκει στον εργοδότη του και για το οποίο έχουν πληρωθεί και πληρώνονται ένα σωρό φόροι.

Το κράτος θα έπρεπε να εξασφαλίσει στον εργαζόμενο τις προϋποθέσεις για ασφαλή εργασία. Θα έπρεπε να δώσει και κίνητρα φοροαπαλλαγής στον εργαζόμενο και στον εργοδότη, ώστε να έχουμε ασφαλή εργασία-μετακίνηση του εργαζόμενου.

Κάνει όμως το αντίθετο και αδιαφορεί για τους κινδύνους και τις επιπτώσεις στην υγεία του απλού εργαζόμενου, που μπορεί, στους δρόμους όπου οδηγεί συνεχώς, ανά πάσα ώρα και στιγμή να εμπλακεί σε τροχαίο με τίμημα ακόμη και τη ζωή του. Το αυτοκίνητο, που είναι εργαλείο δουλειάς, δεν είναι πολυτέλεια, ούτε επιπλέον εισόδημα. Είναι αναγκαία προϋπόθεση για άσκηση εργασίας. Είναι υποχρεωμένος ο εργαζόμενος να το έχει, για να πάει στη δουλειά στην οποία τον στέλνει ο εργοδότης του.

Θα έπρεπε να δίνονται φοροαπαλλαγές και κίνητρα σε εργοδότες και εργαζόμενους για την απόκτηση αυτοκινήτων με ειδικές προδιαγραφές, αυτοκινήτων με υψηλή βαθμολογία ασφάλειας και χαμηλές εκπομπές καυσαερίων.

Αντίθετα, έχουμε το φαινόμενο να είναι τόσο επαχθής ο φόρος ενός μικρομεσαίου εταιρικού αυτοκινήτου εργασίας, ώστε σήμερα εργαζόμενοι να χάνουν από 300 έως και 1.000 ευρώ από το εισόδημά τους. Σε πολλές περιπτώσεις μιλάμε για έναν ολόκληρο μισθό τον χρόνο.

Υπάρχει απόφαση διοικητικού πρωτοδικείου που δικαιώνει εργαζόμενο το 2017 από τον άδικο φόρο. Άλλωστε, έχουμε φορολόγηση και πληρωμή φόρου για μια «παροχή-αυτοκίνητο» που δεν είναι πραγματική προσαύξηση μισθού, ούτε και δημιουργεί κάποια ουσιαστική βελτίωση στον τρόπο ζωής του εργαζόμενου. Αντίθετα, είναι επιφορτισμένος ο εργαζόμενος να φροντίζει για την ασφάλειά του και την καλή του συντήρηση, ώστε πάντα να είναι σε πλήρη ετοιμότητα για χρήση, ως εργαλείο δουλειάς που είναι.

Το αυτοκίνητο είναι αναγκαστικό μέσο που έχει δοθεί στον εργαζόμενο για να είναι αποδοτικός στην εργασία του, για να την ασκήσει με αποτελεσματικότητα και επιτυχία. Δίχως το αυτοκίνητο θα ήταν αδύνατο να ασκήσει τις εργασιακές του υποχρεώσεις και καθήκοντα.

Σήμερα είναι ευκαιρία, ενόψει των φορολογικών αλλαγών που ετοιμάζει η νέα κυβέρνηση, να δείξει ότι κατανοεί το σοβαρό πρόβλημα των εργαζομένων. Να επαναφέρει τις ρυθμίσεις της παραγράφου 2 του άρθρου 13 του νόμου 4172/2013, όπως αυτές είχαν διευκρινιστεί με την ΠΟΛ 1219/6.10.2014.

Μάλιστα, από τις 7/7/2017 τριάντα τρεις βουλευτές της ΝΔ είχαν καταθέσει ερώτηση (αρ. 7032) και ζητούσαν να καταργηθεί αυτός ο άδικος φόρος. Μεταξύ τους ήταν και οι νυν υπουργοί Ν. Μηταράκης και Α. Βεζυρόπουλος.

Τότε, ο αρμόδιος υπουργός δεν απάντησε ποτέ.