Ό,τι θέλει ( ; ) ο λαός!

Στις 7 Ιουλίου 2019 η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη «θριάμβευσε». Είχε κερδίσει τις εκλογές, πριν αυτές γίνουν, χάρη στον αιφνιδιασμό που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, ο οποίος αιφνιδιασμός οδήγησε τον κ. Τσίπρα στην άνευ όρων προκήρυξη εκλογών. Κατόπιν βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ συνήλθε, ανέβασε τους τόνους, έπαιξε το χαρτί της τρομοκράτησης του κοινού από το γεγονός ότι έρχονται οι ακραίοι ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι του Μητσοτάκη να σαρώσουν τα πάντα και να πλήξουν τον λαό. Ταυτόχρονα έπαιξε και το χαρτί της ταύτισης της μη «μητσοτακικής» ΝΔ με την ακροδεξιά και η μπίλια έκατσε στο 31,5%. Η ΝΔ άγγιξε το 40% και αυτό ήταν όλο. Αν αφήσουμε στην άκρη την (καθόλου ασήμαντη πολιτικά) αυτοδυναμία, το απλό ερώτημα είναι: εις τι και γιατί θριάμβευσε η ΝΔ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ της κωλοτούμπας και των μνημονίων (το μόνο κόμμα που δεν έχασε βουλευτή ψηφίζοντας μνημονιακούς νόμους) έμεινε ψηλά. Το ΚΙΝΑΛ, με δεδομένη την απουσία προσανατολισμού, και κυρίως την υπεσχημένη ακυβερνησία αν η ΝΔ δεν έβγαινε αυτοδύναμη, έμεινε επίσης ψηλά. Τα ακροδεξιά και έως ψεκασμού δεξιά κόμματα άθροισαν ικανό ποσοστό. Τι απέμεινε για να πανηγυρίσει η ΝΔ ως θρίαμβο;

Η ΝΔ παρέλαβε μια οικονομία στα όρια της νευρικής κρίσης, μια και η φορολογική και ασφαλιστική αφαίμαξη είχε γονατίσει τους πάντες και ταυτόχρονα συνέχιζε να διώχνει κόσμο και επιχειρήσεις από τη χώρα. Οι μισοί ανέμεναν φοροαπαλλαγές, οι άλλοι μισοί αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, πράγμα όμως αντιφατικό σε μεγάλο ποσοστό. Την ίδια στιγμή η Δικαιοσύνη στα χειρότερά της, όπως αποδεικνύει και η εξέλιξη των πραγμάτων στην Προανακριτική της Βουλής. Βασικές δομές του κράτους διαλυμένες, με κορυφαίο παράδειγμα τις δημόσιες συγκοινωνίες, βουλιαγμένες στα χρέη, να ταλαιπωρούν μέχρις εξουθενώσεως. ΔΕΗ στα όρια χρεοκοπίας, χρηματιστήριο ανύπαρκτο, ΕΛΤΑ να παρακρατούν τα οφειλόμενα στη ΔΕΗ για να πληρώσουν το προσωπικό τους και πάει λέγοντας. Μετά από 10 χρόνια χρεοκοπίας, ασχέτως του τι είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, τίποτα δεν θα ήταν εύκολο.

Στα παραπάνω προστέθηκε η όξυνση του μεταναστευτικού και των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Θεωρητικά, είναι διαφορετικά θέματα, στην πραγματικότητα το μεταναστευτικό είναι ένα από τα όπλα της Τουρκίας στον χειρισμό των σχέσεών της με την Ελλάδα. Μετά από τέσσερα χρόνια μεταναστευτικής κρίσης οι υποδομές μας είναι ελάχιστες και εδώ πιαστήκαμε, πάλι, χαλαροί. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφώνησε να χρηματοδοτηθεί και να κρατήσει τους μετανάστες-πρόσφυγες, αλλά υποδομές δεν παρέδωσε. Και τώρα κατηγορεί την κυβέρνηση για ανεπάρκεια. Την ίδια στιγμή η δεξιά πτέρυγα της ΝΔ και πέραν αυτής κατηγορεί την κυβέρνηση πάνω κάτω για προδοσία και ανεπάρκεια, ξεχνώντας ότι έτσι παίζουν το παιχνίδι της Τουρκίας. Τα άκρα, όμως, συνηθίζουν να συνεργάζονται, αδιαφορώντας για το εθνικό καλό. Το σίγουρο είναι ότι το μεταναστευτικό θα μας ταλαιπωρήσει για πολύ ακόμη, αλλά και τα ελληνοτουρκικά θα περάσουν σύντομα από πολλές οξυμένες φάσεις. Τούτο βέβαια δεν απασχολεί ουσιαστικά κανέναν στην κοινωνία. Το μυαλό όλων είναι στην οικονομία, για την ακρίβεια στο τι θα βάλει ο καθένας στην τσέπη του. Βλέπετε, δεν βρέθηκε κανένας να ζητήσει από την κυβέρνηση να κόψει από τις φοροαπαλλαγές ή τις αυξήσεις και να δώσει στην εθνική άμυνα. Κατά τα άλλα, μας πείραξε το λογότυπο του εορτασμού των 200 ετών της Επανάστασης (μία είναι η Επανάσταση) δήθεν ως εθνομηδενιστικό. Οποία υποκρισία!

Ασχέτως του ότι η κυβέρνηση διαφημίζει με ρυθμούς πολυβόλου φοροαπαλλαγές και αυξήσεις, η τακτική της στοχεύει αλλού. Ήδη έχει δρομολογήσει συμφωνία με τους εταίρους για μείωση της υποχρέωσης τήρησης πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% μέχρι το 2022 και για δυνατότητα χρησιμοποίησης των επιστροφών της ΕΚΤ για αναπτυξιακούς στόχους. Ταυτόχρονα, ευθυγραμμιζόμενη με τους επόπτες-εταίρους δημιουργεί τις προϋποθέσεις για επιστροφή στην επενδυτική βαθμίδα και δανεισμό από τις αγορές και κατόπιν αυτού σε συμμετοχή στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Όλα αυτά δεν πρόκειται να ωριμάσουν πριν από το 2021. Από τη στιγμή όμως που θα ωριμάσουν, η κυβέρνηση θα αποκτήσει, ως υπερόπλο, μια τεράστια ρευστότητα, την οποία θα μπορεί να διοχετεύσει όπου αυτή κρίνει. Ήδη η εμπιστοσύνη εχθρών και φίλων έχει ωθήσει την οικονομία σε ταχύτερους (όχι όμως επαρκείς) ρυθμούς ανάπτυξης, γεγονός που αποτελεί, σε συνδυασμό με κάποιες εμβληματικές κινήσεις, τη βάση για το μέλλον. Τι μπορεί να λείπει, ύστερα απ’ όλα αυτά;

Τίποτε από τα παραπάνω δεν μπορεί να λειτουργήσει αν δεν υπάρξει κοινωνική και εργασιακή ειρήνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανεβεί στα κάγκελα, αναθεματίζοντας για το παραμικρό και αναδεικνύοντας ακόμη και εθνικιστικές θέσεις, στη λογική του «ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου». Το ΚΙΝΑΛ τον συναγωνίζεται σε αριστερή πρωτοπορία. Οι διάφορες δεξιές ομάδες, εντός και εκτός ΝΔ, έτσι κι αλλιώς απεχθάνονται τον Μητσοτάκη. Ουδείς στο εξωτερικό θα πιστέψει ότι μπήκαμε στον ενάρετο οικονομικό κύκλο αν έχουμε απεργίες και διαδηλώσεις κάθε μέρα. Κι επειδή τα λεφτά θα έρθουν, εντέλει, αφού εκφράσουν τελική γνώμη οι αγορές, οι οίκοι και οι εταίροι, οτιδήποτε εμφανίζεται στο ενδιάμεσο που μπορεί να διαταράξει την κοινωνική ειρήνη θα λύνεται με κάθε τρόπο. Τούτο συνέβη με τον ΠΑΟΚ, τούτο συνέβη με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τούτο συμβαίνει και με το μεταναστευτικό και τα ελληνοτουρκικά. Δεν θα έρθει επενδυτής εδώ αν μας δει χρεοκοπημένους και… ετοιμοπόλεμους!

Η λογική της συναίνεσης που προσπαθεί να επιβάλει ο Μητσοτάκης εξυπηρετεί αυτόν ακριβώς τον στόχο, της ηρεμίας ως το 2021 και της οικονομικής αποδέσμευσης της χώρας από τις υποχρεώσεις και τα δεινά της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Η κοινωνία ελάχιστα έχει καταλάβει από αυτά και αναμένει να διατηρήσει και να αποκαταστήσει τα κεκτημένα της, ξεχνώντας ότι μη αλλάζοντας «χούι» αποκλείεται να έρθει διαφορετικό αποτέλεσμα.

Οι αντίπαλοι του Μητσοτάκη, εσωτερικοί και εξωτερικοί, το έχουν καταλάβει και έχουν αντιληφθεί ότι, εφόσον αυτός ο σχεδιασμός πετύχει, δύσκολα στη συνέχεια θα τον ρίξουν. Θα παγιωθεί η πολιτική του κυριαρχία και, πέρα από λεφτά, θα μοιράσει και μεταρρυθμίσεις. Τότε θα θιγούν πραγματικά τα κακώς κείμενα και «κεκτημένα». Όχι μόνο στην οικονομία και στην κοινωνία, αλλά και στην πολιτική!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αποκλείονται οι εκλογές πριν από το τέλος της τετραετίας, πολύ περισσότερο αποκλείονται για οικονομικούς λόγους (και για τα ελληνοτουρκικά) οι πρόωρες εκλογές. Ο σχεδιασμός δείχνει ότι την πρώτη τετραετία θα αποκατασταθεί η οικονομική αυτονομία της χώρας και τη δεύτερη τετραετία θα έρθουν ο πραγματικός εκσυγχρονισμός και οι μεταρρυθμίσεις. Και αυτές θα φέρουν κι άλλα λεφτά.

Μέχρι τότε, η αντιπολίτευση θα ελεεινολογεί και η κυβέρνηση θα προσπαθεί να επιβάλει την ηρεμία, ενίοτε αυτοκαταργούμενη. Δυστυχώς, δεν είμαστε εκπαιδευμένοι στην υπομονή, στον προγραμματισμό, στην ορθολογική ανάλυση, στην αναμονή των αποτελεσμάτων. Θα κάτσουμε καλά μόνο αν μας μοιράζουν ή δείχνουν ότι μας μοιράζουν λεφτά.