Ξαναθύμισε ο κ. Τσιόδρας ότι υπάρχει συναίσθημα στην πολιτική;

Η δύσκολη συγκυρία που βιώνουμε, ανέδειξε, στα πλαίσια της ανάγκης επαναδιαπραγμάτευσης των αξιών και των διαπροσωπικών μας σχέσεων, ένα πρότυπο ανθρώπου και επιστήμονα που «μιλάει» στην καρδιά των Ελλήνων. Ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας, εγνωσμένου κύρους και επιστημονικής κατάρτισης σε  εγχώριο και διεθνές επίπεδο, από τους πρωτεργάτες της εθνικής μας προσπάθειας κατά της πανδημίας, είναι αναμφισβήτητα το πρόσωπο των ημερών.

Ο ελληνικός και ο ξένος Τύπος τον εξυμνούν, και το κυριότερο, ο ελληνικός λαός τον αποθεώνει. Όχι μόνο για το εξαιρετικά μεγάλο εύρος των γνώσεών του, αλλά κυρίως και πρωτίστως για την ανθρωπιά που τον χαρακτηρίζει και διαφαίνεται μέσα από τον λόγο και τη στάση του. Η συγκίνησή του αναφερόμενος στα αγαπημένα μας πρόσωπα που οφείλουμε να προστατεύσουμε, άγγιξε και τους πλέον αποστασιοποιημένους, προσδίδοντας άλλη διάσταση στην αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά και στο πολιτικό τοπίο ευρύτερα.

Ένα πολιτικό τοπίο στο οποίο το «συναίσθημα» ήταν μέχρι πρότινος εξοστρακισμένο, συνδεδεμένο με υποτιθέμενη «αδυναμία», χλευασμούς και στηλίτευση όσων από εμάς το έθεταν ως κριτήριο για τις ενέργειες και τις δράσεις τους. Αλήθεια, πόσοι από εμάς, άνθρωποι με το σαράκι του ενδιαφέροντος για τα κοινά και της διάθεσης για προσφορά, κατηγορηθήκαμε ως “not political correct”, πόσοι λοιδορηθήκαμε για την τάχα «υπερβολική ευαισθησία» μας, πόσοι υφιστάμεθα αρνητική κριτική επειδή πρώτα επιλέγουμε να θέτουμε στο επίκεντρο τον συνάνθρωπο;

Μια πρωταρχική αλήθεια εμπνέει. Ότι η ασφάλεια και πληρότητα του καθενός μας περνάει από την  ασφάλεια και πληρότητα του άλλου και ότι η ευτυχία μόνο όταν μοιράζεται, είναι ευτυχία και αξίζει. Το «συναίσθημα» με όσα αυτό αντιπροσωπεύει, προσδίδει αξία στην ανθρώπινη προσωπικότητα, μία αξία που υπερέχει κατά πολύ των διαφόρων τυπικών προσόντων και ακαδημαϊκών τίτλων και δεν είναι μέγεθος προς σύγκριση και σαφέστατα, ούτε προς εξαγορά. Και οπωσδήποτε επουδενί αντικείμενο χλευασμού. Μήπως αυτό το «συναίσθημα» προϋπήρχε και στην πολιτική, αλλά εθεωρείτο μειονέκτημα; Το ερώτημα είναι ασφαλώς ρητορικό και η απάντηση καταφατική.

Συνεπώς, η ανάδειξη μέσα από την συγκυρία και εν τέλει, η καταξίωση, ενός τέτοιου ανθρώπου-πρότυπο καθώς και η αποδοχή του από την ελληνική κοινωνία σηματοδοτεί μία καινούρια εποχή για την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα, η οποία ταυτίζεται με την ελπίδα. Μία ελπίδα που αναφύεται και στην πολιτική και αφορά στην ανάδειξη στελεχών με διαφορετικά κριτήρια, με προσανατολισμένη πυξίδα στις ανθρώπινες αξίες για μια καλύτερη κοινωνία, με καλύτερους ανθρώπους, χωρίς κυνισμό. Στελεχών με συναίσθημα, άρρηκτα συνδεδεμένο με την αλήθεια, την ευθύνη, την ευθύτητα, το πράττειν και το πράττειν το σωστό. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο!