Περί επιστήμης και τέχνης

Διάβασε, σπούδασε, ξαναδιάβασε, ξανασπούδασε. Άσκησε το επάγγελμα, στην αρχή, υποαμειβόμενος. Ουδείς σε πληρώνει για να μάθεις.

Έπαθε, έμαθε, ξαναδιάβασε, ξανασπούδασε. Στο διάβα του άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η εφαρμογή των γνώσεών του φέρνει, πάντα, αποτελέσματα, συγκεκριμένα και προβλέψιμα. Άρχισε να αποκτά αυτοπεποίθηση.

Έμαθε να παίρνει αποφάσεις, να συνεργάζεται με άλλους, επιστήμονες και μη, έμαθε να βάζει την υπογραφή του. Έμαθε να σηκώνει την ευθύνη των επιλογών του. Να αντέχει το βάρος της ευθύνης.

Έγινε τεχνοκράτης. Ο άνθρωπος που ξέρει τη δουλειά.

Ενεργεί επωνύμως. Χαράσσει πορεία, αναλαμβάνει τα ρίσκα και περιμένει το αποτέλεσμα.

Σέβεται το φόβο του, δεν τον αποδιώχνει, τον ελέγχει. Τον μετατρέπει σε δημιουργία. Ο φόβος των συνεπειών, είναι το κίνητρο του λογικού ανθρώπου. Δεν διστάζει να αναλάβει ευθύνες.

Ξέρει ότι αν ακολουθήσει με συνέπεια τους κανόνες και τα πορίσματα της επιστήμης του, θα επιτύχει συγκεκριμένο αποτέλεσμα, κατά κανόνα θετικό, σίγουρα όμως, σε υψηλό ποσοστό προβλέψιμο.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι το αποτέλεσμα που θα φέρει ο επιστήμονας θα είναι απείρως καλύτερο από το αποτέλεσμα που θα φέρει ο οποιοσδήποτε άσχετος, επειδή αυτός "ξέρει".

Η ελληνική κοινωνία, εν μέσω πανδημίας, ανακάλυψε εκ νέου μια ξεχασμένη λέξη.

Επιστήμονας.

Σε λίγο η κοινωνία, θα αντιληφθεί και το πραγματικό νόημα του όρου "τεχνοκράτης". Του ανθρώπου που επειδή ξέρει τη δουλειά, ξέρει να συνεργάζεται, ξέρει να αξιοποιεί τους πάντες, ειδικούς και μη, θα φέρει και καλύτερο αποτέλεσμα.

Θα αντιληφθεί ενδεχομένως ότι όποιος είναι ενταγμένος σε ένα οργανωμένο σύστημα, (πρέπει να) κινείται υποχρεωτικά εντός των κανόνων του. Ότι σε ένα οργανωμένο σύστημα, οι στοχεύσεις είναι πάντοτε περισσότερες της μίας και δεν είναι πάντοτε ομόρροπες. Ότι η σύνθεση, η εξισορροπητική υπηρέτηση περισσότερων του ενός επιμέρους στόχων, είναι δύσκολη και απαιτητική υπόθεση, που δεν μπορεί να την κάνει ο οποιοσδήποτε, ακόμη και αν είναι "σχετικός". Διότι δεν γνωρίζει όλες τις παραμέτρους που προσδιορίζουν ή περιορίζουν τις δυνατότητες δράσης. Ότι η επίτευξη του τελικού στόχου, είναι τελικά το αποτέλεσμα και της γνώσης και των περιορισμών και των ελλείψεων και των συσχετισμών. Διοικητική αρετή ονομάζεται.

Είναι εύκολο να κάνει κανείς μονοσήμαντη κριτική, σαν κι αυτήν που ασχολείται με ένα μόνο από τους πολλούς παράγοντες που κρίνουν μια μάχη. Αυτού του είδους η κριτική, μοιάζει από μακριά δίκαιη, αλλά δεν είναι. Είναι εύκολο να λέει κάποιος (και μάλιστα εκτός του οργανωμένου και θεσμοθετημένου πλαισίου) ποιο είναι το σωστό για έναν μόνο τομέα, όταν ξέρει ότι υπάρχουν και άλλοι δέκα εξίσου κρίσιμοι για να λυθεί το όποιο πρόβλημα.

Είτε ενδιαφέρεται να γίνει αρεστός, είτε έχει καβαλήσει το καλάμι, είτε είναι ανίκανος. Αυτοπροβάλλεται.

Αυτή την ώρα, αυτή εδώ η χώρα, αξιοποιεί στο θέμα της πανδημίας, με τον καλύτερο τρόπο τους επιστήμονες και τους τεχνοκράτες της. Καιρός ήταν.

Μακάρι να μας μείνει ... το χούι !