Ο πλανήτης θα κάνει reset με τεράστιες κοινωνικές συγκρούσεις

Η ανθρώπινη κοινωνία της υπερβολής κλονίζεται συθέμελα. Ο άνθρωπος ξεπέρασε με μεγάλες επιπτώσεις τα όρια που αντέχει ο πλανήτης. Χρειάστηκε μια πανδημία κορονοϊού για να το συνειδητοποιήσουμε.

Υπερβολή δεν είναι πόλεις ολόκληρες να είναι πνιγμένες στο τοξικό νέφος της ρύπανσης; Εκατομμύρια άνθρωποι ως τουρίστες να αλώνουν πόλεις, διαλύοντας τη λειτουργία τους και τη σχέση τους με τη φύση;

Υπερβολή δεν είναι να καθορίζονται οι τιμές παγκόσμιων προϊόντων, όπως το πετρέλαιο (και όχι μόνο), από φήμες, στημένους σχεδιασμούς και παιχνίδια του παρασκηνίου; Υπερβολή δεν είναι στον 21ο αιώνα να εκλέγονται ανίκανοι τυχοδιώκτες τύπου Τραμπ και Τζόνσον;

Υπερβολή δεν είναι τα διάφορα funds και όχι τα κράτη –που εκτυπώνουν και το χρήμα…– να καθοδηγούν την παγκόσμια οικονομία;

Τους τελευταίους δύο μήνες, λοιπόν, ο πλανήτης Γη «ξεκουράζεται» από αυτή την καθολική ανθρώπινη υπερβολή. Οι πόλεις αναπνέουν χωρίς νέφη. Η ατμοσφαιρική ρύπανση υποχωρεί ραγδαία. Τα ψάρια επέστρεψαν στα πρώην βρόμικα νερά των καναλιών της Βενετίας, που χωρίς τουρίστες βιώνει μια ασύλληπτη αρμονία στην καθημερινότητά της.

Όμως αυτή η βίαιη επιστροφή του πλανήτη σε αυτούς τους υγιείς ρυθμούς έχει τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Στις πνιγμένες από τα νέφη πόλεις είχαν πουληθεί τα αντίστοιχα αυτοκίνητα.

Για τα εκατομμύρια τουριστών της Βενετίας εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στις αεροπορικές εταιρείες, στα ξενοδοχεία, στην εστίαση, στα εκατοντάδες κρουαζιερόπλοια που καταφθάνουν στην πόλη, στα ταξιδιωτικά γραφεία.

Οι χαμηλές τιμές στο πετρέλαιο αφανίζουν μικρές και μεγάλες εταιρείες, με τεράστιο αριθμό απολύσεων. Οι άνθρωποι μέσω της καταναλωτικής υπερβολής έστησαν τη σημερινή παγκόσμια οικονομία. Αν πάμε σε μια επανεκκίνησή της από τα «χαμηλά», οι κοινωνικές συγκρούσεις θα είναι τεράστιες, με ανυπολόγιστο αριθμό ανέργων στους δρόμους και κυβερνήσεις σε αδιέξοδα.

Συνεπώς, ναι, μετά την κρίση δεν θα ξαναβρεθούμε εκεί που ήμασταν, με έναν αυτόματο τρόπο. Μέχρι το τέλος του έτους η οικονομία δεν θα έχει ανακάμψει (και βλέπουμε). Και ήδη υπάρχει μια ριζική επανεκτίμηση των πάντων. Οι άνθρωποι δεν θα επιστρέψουν εύκολα στην ξέφρενη καταναλωτική τους καθημερινότητα, στην οποία στηριζόταν το παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο.

Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, έρχονται μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, αφού η υποχώρηση από την υπερβολή σημαίνει ασύλληπτο αριθμό λουκέτων και απολύσεων. Τι θα μας συμβεί τελικά; Θα επιστρέψουν στη φούσκα του υπερκαταναλωτισμού καταστρέφοντας τον πλανήτη ή θα μπούμε σε εποχή διόρθωσης με μεγάλες κοινωνικές επιπτώσεις;

Ο σημερινός καπιταλισμός, που τις τελευταίες δεκαετίες λειτουργεί ανεξέλεγκτα, περιμένει κι αυτός να δει τι θα (του) συμβεί.