Χορός πάνω στα θύματα - Free Sunday
Χορός πάνω στα θύματα

Χορός πάνω στα θύματα

Η εντατικολογία είναι ιατρική εξειδίκευση που αποκτάται μετά την ειδικότητα. Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, γιατρός που έχει λάβει μία από τις βασικές ιατρικές ειδικότητες μπορεί στη συνέχεια να κάνει διετή εκπαίδευση και να λάβει τον τίτλο του εντατικολόγου από το υπουργείο Υγείας. Αν ληφθούν υπόψη και οι διαδικαστικές πράξεις, από την αίτηση ως την επιλογή για εκπαίδευση και την απονομή του τίτλου στο τέλος, η όλη διαδικασία για έναν ειδικευμένο γιατρό χρειάζεται περίπου τρία χρόνια. Για τον πτυχιούχο Ιατρικής απαιτούνται δέκα, με δεδομένο ότι οι βασικές ειδικότητες απαιτούν πέντε με έξι ή και επτά χρόνια εκπαίδευσης. Για τους νοσηλευτές η αντίστοιχη διαδικασία απαιτεί εκπαίδευση δεκαοκτώ μηνών. Στις μονάδες εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού είναι νοσηλευτές.

Είναι εύκολο να αγοραστούν μηχανήματα ή να βρεθούν κτίρια μέσα σε λίγες εβδομάδες, αλλά είναι αδύνατο να βρεθούν εξειδικευμένοι γιατροί και νοσηλευτές. Όταν, λοιπόν, η χώρα λέει ότι διπλασίασε τις διαθέσιμες ΜΕΘ, πρακτικά διπλασίασε τα μηχανήματα και τους χώρους. Το προσωπικό δεν το διπλασίασε, και οι ανάγκες προσωπικού καλύπτονται από τους υφιστάμενους γιατρούς και νοσηλευτές, οι οποίοι εκπαιδεύονται στην πράξη και σε συνθήκες πολέμου. Καθόλου τυχαία, η προκήρυξη του Μαΐου για νοσηλευτές αναφέρεται σε πρόσληψη ειδικευομένων. Έτοιμοι ειδικευμένοι δεν υπήρχαν και δεν θα υπάρξουν πριν περάσουν δύο χρόνια.

Με αυτά ως δεδομένα, η προτροπή ενίσχυσης του συστήματος υγείας με άνοιγμα ΜΕΘ και προσλήψεις είναι πυροτέχνημα. Ζητείται το αδύνατο. Από την άλλη πλευρά, οφείλουμε να έχουμε συνείδηση ότι το ζητούμενο δεν είναι, έχοντας διπλάσιες ΜΕΘ, να μπορούμε να κυκλοφορούμε έχοντας διπλάσιους νοσηλευόμενους. Με άλλη διατύπωση, σήμερα πεθαίνουν σαράντα ημερησίως. Οι διπλάσιες ΜΕΘ θα μας έδιναν τη δυνατότητα να μην πάμε σε απαγόρευση κυκλοφορίας προτού οι θάνατοι γίνουν ογδόντα. Είναι κοινή γνώση πλέον ότι το πρόβλημα βρίσκεται στη μετάδοση. Εφόσον της επιτρέψουμε να γίνει ανεξέλεγκτη, είναι ζήτημα χρόνου να πάψει να επαρκεί οποιαδήποτε υγειονομική δομή. Όταν η κριτική επικεντρώνεται στην ανυπαρξία ΜΕΘ, αμελείται η πρόληψη. Δίνεται, κακώς, η εντύπωση ότι οι ΜΕΘ θα υποκαταστήσουν τα μέτρα πρόληψης.

Στην ίδια λογική, όταν ζητείται η πρόσληψη συμβασιούχων γιατρών για να καλύψουν τα κενά των νοσούντων, είναι πονηρό να καταγγέλλεται το γεγονός και να ζητείται πρόσληψη μονίμων. Κάποια στιγμή οι νοσούντες θα επιστρέψουν και τότε οι νεοπροσληφθέντες θα πληρώνονται για να κάθονται. Ξεχνάμε ότι είμαστε ακόμη μια χρεοκοπημένη χώρα, της οποίας το χρέος λόγω της πανδημίας αυξάνεται. Βέβαια, στην Ελλάδα το να πληρώνεται κανείς από το Δημόσιο, χωρίς να δουλεύει, ουδέποτε υπήρξε κακό.

Με την ίδια λογική καταγγέλλεται η κυβέρνηση για τη μη επαρκή ενίσχυση των ΜΜΜ. Η αξιωματική αντιπολίτευση βαρύνεται με το κορυφαίο υπόδειγμα αποτυχημένης διοίκησης, αυτό της κρατικοποίησης των Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης, όπου παρέδωσε τον οργανισμό με μισό κύκλο εργασιών, μισά έσοδα και μισά λεωφορεία, σε σχέση με ό,τι παρέλαβε. Και επειδή οι προμήθειες του Δημοσίου απαιτούν διαδικασίες και χρόνο, είναι μεν εύκολο να αγοράσει κανείς με απευθείας ανάθεση όσα λεωφορεία επιθυμεί, πλην όμως θα καταγγελθεί αμέσως για ευνοιοκρατία και σκάνδαλο προμήθειας σε κολλητούς.

Τα 5 δισ. ευρώ που έφερε ο τουρισμός, μαζί με τα κρούσματα, δεν είναι αμελητέο ποσό στην κατάσταση που βρισκόμαστε και, κυρίως, ενόψει των ζημιών που φέρνει η πανδημία παγκοσμίως. Κάποιοι άνθρωποι, έστω λιγότεροι, κατοχύρωσαν ασφαλιστικά δικαιώματα, έβγαλαν λίγα χρήματα να περάσουν τον χειμώνα, ελάφρυναν εκ των πραγμάτων το δημόσιο ταμείο. Οι τουρίστες έφυγαν, τα λεφτά έμειναν, τα κρούσματα αυξήθηκαν δραματικά επειδή εμείς κυκλοφορούσαμε ως να μη συμβαίνει τίποτα.

Οι συμπληγάδες μεταξύ υγειονομικής κρίσης και οικονομικής κρίσης στη χρεοκοπημένη και ταλαιπωρημένη χώρα αποτελούν ευκαιρία για την αντιπολίτευση να πλήξει την κυβέρνηση. Λογικά, σε ένα από τα δύο ή και στα δύο θα προκύψει πρόβλημα που θα το χρεωθεί η κυβέρνηση. Ως εδώ, ας πούμε, το πράγμα μοιάζει φυσιολογικό.

Η αντιπολίτευση κατηγόρησε την άνοιξη την κυβέρνηση για βεβιασμένο άνοιγμα των σχολείων. Ζήτησε διπλές τάξεις και διορισμούς, όταν η ίδια παρέδωσε άπειρα κενά. Και όταν όλο αυτό περάσει, είπαμε ήδη, δεν είναι κακό να κάθεται κανείς και να πληρώνεται. Τώρα την κατηγορεί για την τηλεκπαίδευση. Ασχέτως του αν και ποιες υποδομές παραδόθηκαν (που δεν παραδόθηκαν), η πανευρωπαϊκή πτώση της πλατφόρμας τηλεκπαίδευσης δεν δικαιολογεί κραυγές, γραμμένες εκ των προτέρων, για ανεπάρκεια της κυβέρνησης. Όταν αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση δεν φταίει, η επιμονή στο αφήγημα μαρτυρά δόλο.

Το πράγμα ξεφεύγει όταν κορυφαίοι της αντιπολίτευσης υιοθετούν επισήμως και πονηρά τα επιχειρήματα των ψεκασμένων και της ακροδεξιάς. Πρώην πρύτανης και κορυφαίος του ΣΥΡΙΖΑ διακίνησε το συνηθισμένο ψέμα των ψεκασμένων περί ανθρώπου που ειδοποιήθηκε για θετικό τεστ χωρίς να έχει κάνει τεστ. Το παραμύθι διατυπώνεται εδώ και εβδομάδες για κάθε πόλη όπου πηγαίνει ο ΕΟΔΥ. Την ίδια στιγμή ο πρώην υπουργός Υγείας διατυμπανίζει μέσω κοινωνικών δικτύων όχι μόνο ότι συναθροίζεται παρατύπως αλλά και ότι θα συνεχίσει να γλεντάει μέσα στην καραντίνα και ότι η ζωή δεν σταματάει. Οι αρνητές της πανδημίας λένε εξαρχής ότι δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε να ζούμε επειδή θα πεθάνουν μερικοί παππούδες. Ωραίο κλείσιμο του ματιού στους ψεκασμένους και στους ασυμμάζευτους των μπαρ. Κι αν τυχόν η κυβέρνηση στείλει την αστυνομία, θα την κατηγορήσουμε για αυταρχισμό. Όπως έγινε και την άνοιξη άλλωστε.

Πρόκειται για σαφή προσπάθεια υπονόμευσης της αξιοπιστίας όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και όλων των εμπλεκόμενων θεσμών και προσώπων. Οι επιθέσεις, από την πρώτη στιγμή, στο πρόσωπο του Σωτήρη Τσιόδρα και στη συνέχεια στα υπόλοιπα μέλη της ειδικής επιτροπής (τα οποία έχουν ακούσει όχι λίγα και από τους ψεκασμένους) στοχεύει πολύ απλά στο να χάσει ο κόσμος την εμπιστοσύνη του στα πάντα και να «εξεγερθεί». Ελπίζεται ότι οι νεκροί θα ρίξουν την κυβέρνηση και, αν δεν το κάνουν αυτοί, θα το κάνει η οικονομική κρίση – η οποία κρίση θα είναι βαθύτερη αν οι νεκροί γίνουν πολλοί. Ουδέποτε η αντιπολίτευση προπαγάνδισε την ατομική ευθύνη πρόληψης. Περιορίστηκε να προαναγγείλει την ανεπάρκεια της κυβέρνησης μόνο με βάση ανεδαφικές παραδοχές, γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατο να υπάρξει έλεγχος της πανδημίας χωρίς ατομική συμμόρφωση. Εκ πλαγίου, δεν είναι κακό το να κάνουμε μια πορεία, εκφράζοντας το δημοκρατικό φρόνημα, αλλά (αναπόφευκτα) και το δικαίωμα στη μόλυνση. Η πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Θεσσαλονίκης (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) καλεί για συμμετοχή στην πορεία για το Πολυτεχνείο, την ίδια ώρα που διεκτραγωδεί την κατάσταση στα νοσοκομεία.

Είναι λογικό να μη στηρίζει η αντιπολίτευση την επίδειξη ατομικής ευθύνης. Δεν μπόρεσε ποτέ να την επιδείξει η ίδια. Ελπίζει, αφελώς (και επιεικώς), ότι οι θάνατοι θα την ευνοήσουν. Πλην όμως, με δόλια υιοθέτηση ψεκασμένων θεωριών και κραυγές (οι διορισμοί δεν είναι πρόταση) δεν επιστρέφει το αντιμνημόνιο, ούτε θα βρεθούμε στο 2015.