Πάσχα στο χωριό

Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που θα γιορτάσουμε στις πόλεις μας. Την πρώτη φορά, αιφνιδιασμένοι, δεν προβληματιστήκαμε ιδιαίτερα. Ήταν εκείνα τα φορτηγά με τους νεκρούς που έδειχνε η τηλεόραση στην Ιταλία, ήταν ο φόβος για το άγνωστο, ήταν και η ελπίδα ότι το όλο θέμα θα διαρκέσει λίγο. Ακολούθησε καλοκαίρι, οπότε άλλος λίγο, άλλος πολύ, ξέδωσε. Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θάνατοι πολλοί, "κούραση" και κούραση περισσότερη, ο εμβολιασμός σε εξέλιξη, η γκρίνια περίσσεψε.

Το "Πάσχα στο χωριό" μας απασχόλησε αρκετά, αλλά η πραγματικότητα μας προσγείωσε. Ο ρυθμός των θανάτων και η πληρότητα των νοσοκομείων μας ανάγκασε, γρήγορα, να συμμαζευτούμε. Αλήθεια, ποιος και πώς μπορεί να γιορτάσει ξένοιαστος, όταν γύρω κόσμος πεθαίνει, με αυτόν τον σκληρό τρόπο που όλοι γνωρίζουμε πλέον; Ποιος μπορεί να πανηγυρίσει στο χωριό, όταν ο γείτονας στην πόλη, άνεργος επί μήνες, με το ζόρι τα βγάζει πέρα, επειδή οι "κουρασμένοι" πορεύονται, θρησκεύονται, παρτάρουν και βολτάρουν;

Αλήθεια όμως, πόσοι από εμάς έχουμε στ΄ αλήθεια χωριό; Πόσοι από εμάς μεγάλωσαν πράγματι στην περιφέρεια, πριν καταλήξουν στην πόλη; Πόσοι έχουν ακόμη ένα πατρικό να καταφύγουν και συγγενείς να συναντήσουν; Πόσοι πηγαίνουν στο χωριό για να συνδεθούν με μια προηγούμενη περίοδο της ζωής τους και όχι για τουρισμό; Μιλάμε για Πάσχα στο χωριό και εννοούμε την συγκέντρωση των ευρύτερων οικογενειών ή απλώς μιλάμε για άλλη μια απόδραση στα εξοχικά και στα resort, όπως περίπου κάνουμε το καλοκαίρι και τα τριήμερα;

Η μεγάλη πλειοψηφία όλων μας έχει πια μεγαλώσει αποκλειστικά σε αστικό περιβάλλον, αποκομμένη από την πραγματική ζωή στο χωριό. Δεν έχουν απομείνει πολλοί γεωργοί και κτηνοτρόφοι, που ζουν πραγματική χωριάτικη ζωή. Οι περισσότερες περιφερειακές πόλεις μας, έχουν αναπτύξει χαρακτηριστικά μεγαλούπολης, με τσιμεντάρισμα των πάντων και τοπική αστυφιλική συμπεριφορά. Δεν είναι λίγοι οι "χωριάτες" που ζουν στην περιφερειακή πόλη και εργάζονται στο χωριό πηγαινοερχόμενοι, μιμούμενοι τον τρόπο ζωής της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Η καραντίνα μας έδειξε ότι οι πόλεις (μικρές και μεγάλες) στις οποίες ζούμε δεν είναι και τόσο ευχάριστες τελικά. Η ανακοπή του υψηλού ρυθμού στον οποίο είχαμε συνηθίσει να ζούμε, μας επέτρεψε (... μας επέβαλε) να δούμε και τα στραβά της καθημερινότητάς μας και ορισμένα από τα λάθη μας. Ένα από αυτά, ίσως να είναι και το ότι στην πραγματικότητα, εγκαταλείψαμε το χωριό, με την έννοια ότι κόψαμε όλους τους δεσμούς με τους τόπους άμεσης ή απώτερης καταγωγής μας. Όχι μόνο με την έννοια της εγκατάλειψης ή της εκποίησης της όποιας οικογενειακής περιουσίας, αλλά κυρίως με την ανακοπή της τάσης να συγκεντρώνονται οι μεγάλες οικογένειες με αφορμή τις μεγάλες γιορτές και εκ των πραγμάτων τις μεγάλες τελετές, είτε αυτές είναι γάμοι, είτε κηδείες.

Αν οι κρίσεις γεννούν ευκαιρίες και αν η πανδημία είναι μια ακόμη κρίση, η ευκαιρία που προκύπτει είναι να αναλογιστούμε την ανάγκη μας να βρεθούμε με ανθρώπους στον τόπο καταγωγής μας, να εξελίξουμε με την οικογενειακή ιστορία ή αν έχουμε αποκοπεί, να επανασυνδεθούμε με αυτήν.

Είναι δύσκολο να εγκαταλείψουμε άμεσα τον διαμορφωμένο τρόπο με τον οποίο ζούμε, αλλά μπορούμε να δρομολογήσουμε μια αλλαγή: να γυρνάμε στον τόπο μας, όχι ως περαστικοί τουρίστες, αλλά ως άνθρωποι με άμεσες ή απώτερες ρίζες και έννοια για τον τρόπο ζωής που σηματοδοτεί η καταγωγή μας. Ίσως, μετά από αυτό, οι επόμενες γενιές διευκολυνθούν και στο να αναπτυχθούν και στο να προοδεύσουν εκεί.

Η πολυετής δοκιμασία της χρεωκοπίας και η συνεχιζόμενη δοκιμασία της πανδημίας, ήρθαν να μας δείξουν ότι αυτό που τελικά έχει σημασία σε αυτή τη ζωή είναι το σύστημα αξιών που πρεσβεύουμε και όχι τα υλικά αγαθά και η ανέμελη (αν υπάρχει τέτοια) ζωή.

Η ευτυχία βρίσκεται πάντοτε ανάμεσα στους ανθρώπους και εκδηλώνεται και με την μορφή της αποστασιοποίησης όταν υπάρχει πανδημία. Θυσία για το συνολικό καλό είναι και δεν είναι μεγάλη. Η ευτυχία ωριμάζει όταν οι άνθρωποι επιλέγουν να παραμένουν συνδεδεμένοι μεταξύ τους, με τα ήθη, τα έθιμα και την καταγωγή τους. Η κοινότητα προοδεύει και όταν τα μέλη έχουν συνείδηση της ένταξής τους σε αυτήν και όταν κάνουν πράξη την αλληλεγγύη.

Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν.

Καλή Ανάσταση !