Κακομαθημένοι - Free Sunday
Κακομαθημένοι

Κακομαθημένοι

Την εβδομάδα που μόλις τελείωσε ξεκίνησε τη λειτουργία της η εστίαση, μετά από μακρά περίοδο αναστολής. Θα περίμενε κανείς να κυριαρχήσει η ικανοποίηση για το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας επιστρέφει στην εργασία της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται οικονομικά και, κυρίως, ψυχολογικά. Έχουν αναλυθεί επί μακρόν οι συνέπειες της αναγκαστικής αργίας, όσο αιτιολογημένη κι αν είναι αυτή λόγω της πανδημίας. Εκφράστηκε μια κάποια ικανοποίηση για το γεγονός ότι οι υπόλοιποι αποκτούμε τη δυνατότητα να συναναστραφούμε περισσότερο μεταξύ μας, ωστόσο πέραν πάσης(;) προσδοκίας κυριάρχησε μια ατελείωτη γκρίνια για το γεγονός ότι η εστίαση ξεκινά χωρίς μουσική. Γκρίνια εκπορευόμενη και από τους πελάτες αλλά και από τους καταστηματάρχες. Το ένα βήμα εμπρός θεωρήθηκε αιτία για γκρίνια και όχι βάση για προσπάθεια πραγματοποίησης του επόμενου βήματος. Μήπως έχουμε πανδημία;

Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν η Μεγάλη Εβδομάδα. Με προσπάθεια και διαπραγματεύσεις μεταξύ Ιεραρχίας και κυβέρνησης θεσπίστηκαν χαλαρότεροι όροι για την τέλεση των Λειτουργιών, προκειμένου να αποφευχθεί το περσινό φαινόμενο των άδειων ναών. Γκρίνια κι εδώ από μεγάλη μερίδα πιστών και κληρικών για το ότι η Ανάσταση δεν γίνεται απόγευμα και τα υπόλοιπα αφελή περί διωγμών και ανίκανων ιεραρχών. Κι αυτό το βήμα μπροστά, αντί να εκτιμηθεί και να συνοδευτεί από προσπάθεια πραγματοποίησης του επόμενου βήματος, κατακρίθηκε. Στην πράξη, και σε όχι λίγες εκκλησίες, δεν τηρήθηκε τίποτα και κανένα μέτρο και τα αποτελέσματα θα φανούν σύντομα. Ήδη στην Κάρπαθο, όπου υποτίθεται είχαν εμβολιαστεί οριζόντια, επιβλήθηκε αυστηρή αναστολή δραστηριοτήτων, για να ανακαλύψουμε κατόπιν ότι μεγάλο ποσοστό ανθρώπων δεν πήγε να εμβολιαστεί, αλλά και να «επιβεβαιώσουμε» το ήδη γνωστό, ότι η πρώτη (ούτε και η δεύτερη) δόση του εμβολίου δεν λύνει από μόνη της το πρόβλημα και δεν καταργεί την ανάγκη για συγκεκριμένες συμπεριφορές προφύλαξης. Μήπως έχουμε πανδημία;

Η χώρα ξεπέρασε τους 1.000 νεκρούς ανά εκατομμύριο, δηλαδή τον έναν νεκρό σε 1.000 ανθρώπους, και η τάση δείχνει αυξητική. Ένας νεκρός σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, ένας νεκρός σε κάθε χωριό, και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Η πρόοδος των εμβολιασμών δεν αρκεί ακόμη για να ανακόψει δραστικά τις μολύνσεις, η δε συνολική συμπεριφορά δείχνει ότι για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού τα μέτρα προφύλαξης από την πανδημία θεωρούνται απλώς παράλογα ή άχρηστα κυβερνητικά μέτρα, τα οποία μπορούμε και να παραβιάζουμε όταν μπορούμε. Κάτι σαν το όριο ταχύτητας στην εθνική οδό. Αν δεν μας βλέπει η τροχαία, είναι δικαίωμά μας να αυτοκτονήσουμε. Αλίμονο στον απέναντι όμως (ή στον διπλανό μας, αν μιλάμε για μόλυνση). Μήπως έχουμε πανδημία;

Ανακοινώθηκε από πολύ νωρίς ότι η χώρα ανοίγει τα σύνορα σε τουρίστες από τις 14 Μαΐου. Γνωρίζουμε όλοι, το ζήσαμε πέρυσι, τη σπουδαιότητα του γεγονότος για την επιβίωση μεγάλου μέρους του εργατικού δυναμικού της χώρας, αλλά και για την ευημερία των υπολοίπων. Το βήμα μεγάλο και οι κίνδυνοι προφανείς. Κανονικά έπρεπε να προβληματιστούμε για την αναγκαιότητα της συγκεκριμένης κίνησης ισορροπίας ανάμεσα σε υγειονομική και οικονομική επιβίωση και να προετοιμαστούμε για τις ιδιαίτερες συμπεριφορές που θα απαιτήσουν οι συνθήκες που ανακύπτουν. Επιλέξαμε να γκρινιάξουμε για το (υποτιθέμενο) γεγονός ότι ο τουρίστας θα μπορεί να κινείται ελεύθερος μέσα στη χώρα, ενώ εμείς, οι ντόπιοι, θα υποκείμεθα σε περιορισμούς. Ακόμη κι αν γίνει έτσι (που δεν θα γίνει τελικά), μας είναι αδιανόητο να τηρήσουμε κάποιους περιορισμούς για να επιβιώσει ο διπλανός μας, ξενοδόχος, εστιάτορας, καταστηματάρχης, αλλά και για να έχουμε δουλειές οι υπόλοιποι. Μήπως έχουμε πανδημία;

Στον χρόνο που μεσολάβησε από την έναρξη της πανδημίας ως τώρα, διαπιστώνουμε καθαρά ότι για τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου οι όροι επιβίωσης και οι κανόνες συμπεριφοράς που επιβάλλουν οι συνθήκες έγιναν κατανοητοί. Το ερώτημα είναι αν η πλειονότητα αυτή είναι αρκετή για να διασώσει το σύνολο. Ξεφύγαμε, οι πολλοί, από τις χαζές συνωμοσιολογίες περί κατασκευασμένου ιού, ξεφύγαμε από τους θρησκόληπτους που έβλεπαν προσπάθεια εξαφάνισης της θρησκείας, ξεφύγαμε από τους πολιτικολογούντες που έβλεπαν είτε προσπάθεια επιβολής δικτατορίας είτε αντιδημοκρατικά μέτρα καραντίνας, ξεφύγαμε από τους ηλίθιους που έβλεπαν τσιπάκι στα εμβόλια και φίμωση στις μάσκες. Το ερώτημα είναι αν θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε και από την αδράνεια του μυαλού μας, η οποία επανέρχεται όταν νομίζουμε ότι ο κίνδυνος πέρασε, επειδή η κυβέρνηση ανοίγει δραστηριότητες.

Με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία (ό,τι κρίνει ο καθένας), η κυβέρνηση συντόνισε (και συνεχίζει) μια συνολική προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας, λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των παραμέτρων, υγειονομικών, κοινωνικών, οικονομικών, συναισθηματικών. Όλο αυτό είχε και έχει όριο την οικονομική αντοχή του συνόλου, της χώρας, αλλά και του καθενός από εμάς. Είναι αλήθεια ότι μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού βολεύτηκε με το να κάθεται και να πληρώνεται. Ειδικά στο Δημόσιο, αλλά και σε ικανό κομμάτι του ιδιωτικού τομέα, το φαινόμενο ξεπέρασε, ενδεχομένως, κάθε λογικό όριο. Τούτο του επέτρεψε να κάθεται και να διατυπώνει κάθε παράλογη αξίωση, ακριβώς επειδή ούτε κινδύνευσε υγειονομικά ούτε πείνασε. Όσοι έπρεπε να εκτεθούν για να επιβιώσουν, έσφιξαν τα δόντια και προχώρησαν. Είναι αυτοί που γκρινιάζουν λιγότερο.

Οφείλουμε να προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Οφείλουμε να συντονιζόμαστε και να μην κάνουμε του κεφαλιού μας. Να αποδεχόμαστε τις αξιολογήσεις αυτών που διοικούν. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα και, για πολύ καιρό ακόμη, θα παραμείνουν γεμάτα. Τα εμβόλια είναι διαθέσιμα σε όλους, αλλά το 40% ως ποσοστό μη εμβολιασμένων (και σε υγειονομικούς και σε πολίτες!) είναι εξαιρετικά ανησυχητικό φαινόμενο. Το εμβόλιο είναι ένα ισχυρό όπλο, αλλά δεν είναι η απόλυτη λύση. Η πανδημία είναι παρούσα, επιβάλλει συγκεκριμένη συμπεριφορά και δεν αίρεται με κρατική εντολή. Εκτός αν αποδεχόμαστε το γεγονός ότι θα πεθάνουμε απλώς και μόνο επειδή δεν βρέθηκε κρεβάτι σε νοσοκομείο. Από δω και πέρα ξέρουμε ότι οι νεκροί θα είναι πολλοί, αν δεν αξιοποιήσουμε την αποκτηθείσα εμπειρία και τα όπλα της επιστήμης, αλλά και αν δεν κινηθούμε συντεταγμένα.

Τίποτα δεν τελείωσε, αντίθετα, τώρα αρχίζει. Τώρα θα δείξουμε αν και τι μάθαμε. Αποφύγαμε, πέραν πάσης λογικής πρόβλεψης, τη βίαιη κατάρρευση με το ξέσπασμα της πανδημίας. Καλούμαστε να δείξουμε αν γίναμε ώριμοι πολίτες ή αν παραμένουμε κακομαθημένοι ενήλικες σε μια χρεοκοπημένη και χωρίς μέλλον χώρα. Ίσως ήρθε και η ώρα να πάψουμε να ανεχόμαστε τους λίγους, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνους πια, «έξυπνους».