Πρόοδος είναι...

Μιλώντας στην επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στη σκοτεινή περίοδο του 2015 και στις προοδευτικές δυνάμεις που έβγαλαν τη χώρα από το αδιέξοδο και τον κίνδυνο. Αγανάκτησαν, όπως ήταν αναμενόμενο, οι αριστερές δυνάμεις του τόπου, θεωρώντας ιερόσυλη την αναφορά. Η Αριστερά και η «Αριστερά» στην Ελλάδα κατά τρόπο δογματικό επιφυλάσσει στον εαυτό της το αποκλειστικό προνόμιο της δημοκρατικότητας και της προοδευτικότητας. Κατά τον ίδιο τρόπο που η κάθε εκκλησία επιφυλάσσει για τον εαυτό της την εκπροσώπηση επί της γης της μίας και μοναδικής αλήθειας. Το θέμα περιπλέκεται, όταν καλείται κανείς να κάνει πράξη τις διακηρύξεις του. Τότε αποκαλύπτεται ότι στην πραγματικότητα η «Αριστερά» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα καλά τυλιγμένο πρωτότυπο αυτού το οποίο οι «προοδευτικοί» καταγγέλλουν: αστικό, συντηρητικό, βολεμένο και κρατικοδίαιτο, το οποίο αρκείται να διδάσκει τους άλλους, αδύναμο το ίδιο να σχεδιάσει και να εκτελέσει το παραμικρό. Αριστερά σημαίνει, στην πραγματικότητα, κομμουνισμός, αλλά τέτοιο πράγμα δεν υφίσταται πλέον στον δυτικό κόσμο.

Η μοίρα έφερε να βρίσκονται κοντά οι δύο σημαντικές επέτειοι της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας. Δημοψήφισμα την 5η Ιουλίου 2015, βουλευτικές εκλογές και λήξη της θητείας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (υπόδειγμα προοδευτισμού να υποθέσουμε) με πάταγο την 7η Ιουλίου 2019.

Η πρώτη επέτειος αποτελεί το ορόσημο της ανικανότητας ενός «ηγέτη» να σηκώσει το βάρος των επιλογών του. Με άλλη διατύπωση, την ατράνταχτη απόδειξη πως όσα λέγονταν πριν από το δημοψήφισμα (από δεξιά και αριστερά) ήταν ανοησίες. Αυτό που δεν πρέπει να μας διαφύγει είναι ότι την κύρια ευθύνη για τις εξελίξεις δεν την έχει ο πρώην πρωθυπουργός, αλλά ο ελληνικός λαός. Ουδείς υποχρέωσε τον ψηφοφόρο να καταπιεί αμάσητα όσα του ειπώθηκαν, να πιστέψει ότι τον βόλευε ή ότι ήλπιζε ότι τον βολεύει και να ψηφίσει αντίθετα στην κοινή λογική και τη σκληρή πραγματικότητα.

Η δεύτερη επέτειος σηματοδοτεί την, με πολλές επιφυλάξεις, οφείλουμε να πούμε, έμπρακτη μετάνοια του ιδίου λαού. Έχοντας τρομάξει με όσα έζησε, αποφάσισε να «επιστρέψει» και να δοκιμάσει μήπως «το παλιό που κατέστρεψε τη χώρα» δεν είναι, τελικά, ούτε τόσο κακό ούτε τόσο καταστροφικό. Έτσι κι αλλιώς, και το παλιό επιλογή του ιδίου λαού ήταν, δεν φύτρωσε.

Πέρυσι, στην αντίστοιχη επέτειο, σχολιάζαμε ότι η πλειοψηφία του «Όχι» στο δημοψήφισμα διαφοροποιήθηκε. Παραμένει πλειοψηφία, ωστόσο η αντίθετη μειοψηφία είναι πιο συμπαγής και αρκετά μεγάλη, ώστε να μην επιτρέψει στη χώρα να πισωγυρίσει.

Εξακολουθούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια, παρά το γεγονός ότι μεσολάβησαν η ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο το περασμένο καλοκαίρι και η περίφημη «επακούμβηση» και παρά το γεγονός ότι η πανδημία έφερε νέο γύρο θηριώδους υπερχρέωσης της χώρας, γεγονός που σημαίνει ότι τα προβλήματα οξύνθηκαν. Αποδεικνύεται ότι δεν είναι τα προβλήματα που μας κάνουν να χάσουμε τον ύπνο μας, αλλά η απουσία από την κυβέρνηση στοιχειώδους επαγγελματισμού και η αίσθηση ότι δεν ασχολείται σοβαρά με τα θέματα. Έχουμε, κατά συνέπεια, την πολυτέλεια να βρίζουμε όσο θέλουμε την παρούσα κυβέρνηση ή να την επαινούμε, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι οι παλαβομάρες της τετραετίας 2015-19 δεν θα επαναληφθούν. Αν αυτή η κυβέρνηση δεν τα πάει καλά, θα την αντικαταστήσουμε, χωρίς να φοβούμαστε ότι θα βρεθούμε στο ενδιάμεσο στον τέταρτο κόσμο με νόμισμα τη χαρτοπετσέτα.

Και φέτος, όπως και πέρυσι, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να επενδύει στην ανάφλεξη. Πέρυσι ήταν οι καταλήψεις και το άσυλο, φέτος ήταν ο Κουφοντίνας και η καθαρή υπονόμευση της υγειονομικής πορείας της χώρας, με πορείες και συγκεντρώσεις. Εσχάτως με συστηματική απόπειρα φθοράς του προγράμματος εμβολιασμού. Συνεχίζεται το καθαρό ποντάρισμα στην καταστροφή, υγειονομική και κατά συνέπεια οικονομική.

Αυτό που ενδεχομένως δεν έχουμε αντιληφθεί όλοι, είναι ότι η κυβέρνηση κινείται σε άλλο, μη αναμενόμενο και μάλλον πρωτοφανές για τα μεταπολιτευτικά χρονικά, μήκος κύματος. Εφαρμόζει πρόγραμμα. Συνεδριάζει κάθε μήνα το υπουργικό συμβούλιο και υλοποιούνται κάθε φορά δράσεις οι οποίες είχαν περιληφθεί στο προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και στα σημεία που είχε εξαγγείλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις προγραμματικές δηλώσεις και στη ΔΕΘ το 2019.

Η υλοποίηση, έστω και με αποκλίσεις, του προεκλογικού προγράμματος, δημιουργεί αίσθηση επιβεβαίωσης σε όσους την ψήφισαν, ελπίζοντας απλώς ότι θα το κάνει, αλλά και θετική έκπληξη σε όσους την ψήφισαν από «απελπισία», για να φύγουν οι άλλοι. Θετική έκπληξη επήλθε και σε μερίδα των ψηφοφόρων που δεν επέλεξαν τη ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές, ακριβώς διότι δεν είχαν πειστεί από αυτήν. Αυτή η προσήλωση σε υλοποίηση υπεσχημένων, πρωτοφανής για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα, εξηγεί και τη δημοσκοπική υπεροχή της κυβέρνησης στο μέσον της θητείας της. Γνωρίζει ο πολίτης ότι η χώρα βρίσκεται σε μια ασφαλή τροχιά και τούτο είναι άσχετο από το αν του αρέσουν συγκεκριμένες δράσεις της κυβέρνησης. Η ασφαλής τροχιά αποτελεί από μόνη της πλεονέκτημα. Όσο τα υπεσχημένα υλοποιούνται, τόσο η επιβεβαίωση εμπεδώνεται. Πολύ περισσότερο όταν «εκτός προγράμματος» τα ελληνοτουρκικά αντιμετωπίστηκαν με απόλυτη επάρκεια, τα δε πανδημικά κατ’ ελάχιστον ικανοποιητικά. Ακόμη περισσότερο όταν η κυβέρνηση αποφεύγει τις εντάσεις και διαλέγει η ίδια το πεδίο αντιπαράθεσης, με ηπιότητα πάντα.

Επί της ουσίας, τα πράγματα δείχνουν ότι η κοινωνία είναι ώριμη να αποδεχτεί ότι δεν υπάρχει κανένας προοδευτισμός στην υπεράσπιση του Κουφοντίνα, στη διατήρηση ενός απόλυτα αντιπαραγωγικού (όπως η πανδημία έδειξε) κρατικού μηχανισμού, στην υποστήριξη των βολεμένων συνδικαλιστών, σε πανεπιστήμια άλλοθι για καλή φοιτητική ζωή, σε οικονομία ρυθμισμένη απόλυτα από το κράτος. Το πρόγραμμα που υλοποιείται, δεν αποτελεί παρά στοιχειώδη προσαρμογή της χώρας σε μια ρεαλιστική αντίληψη της σύγχρονης πραγματικότητας. έστω και με μεγάλη καθυστέρηση.

Μένουν πολλά να γίνουν, ωστόσο ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπιστεί και το ισχυρό συστημικό πολιτικό πρόβλημα που πλέον αναδεικνύεται. Η ΝΔ του Μητσοτάκη θα υλοποιεί ένα πρόγραμμα και σίγουρα θα υποσχεθεί ένα αντίστοιχο στις επόμενες εκλογές. Η αντιπολίτευση δεν θα έχει λόγο ύπαρξης αν δεν παρουσιάσει κάτι αντίστοιχο και δεν πείσει ταυτόχρονα ότι έχει το προσωπικό να το υλοποιήσει. Πρόγραμμα όμως, οριστικά πια, δεν είναι η υπόσχεση επιστροφής στα χρόνια και τις ρυθμίσεις του «παλιού ΠΑΣΟΚ του ορθόδοξου». Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να προσέξει πολύ σε αυτό. Το ίδιο και το ΚΙΝΑΛ που θέλει να ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, που έλεγε μια ψυχή. Διαφορετικά, στις επόμενες εκλογές, η ΝΔ θα ανεβάσει ποσοστά, ελλείψει αντιπάλου. Ο πήχης έχει ανέβει και οι απαιτήσεις, τις κρίσιμης μειοψηφίας του «Ναι» είναι, πλέον, βάσιμα υψηλές. Η οποία μειοψηφία σύντομα θα είναι πλειοψηφία, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την πορεία, τη δομή, ακόμη και για τα ονόματα όλων των σημερινών κομμάτων.