Ντυμένοι ή γυμνοί; - Free Sunday
Ντυμένοι ή γυμνοί;
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2002_Γυμνό μοντέλο σε επίδειξη καλλυντικών

Ντυμένοι ή γυμνοί;

Η επικαιρότητα κατακλύστηκε από την ιστορία της κοπέλας που βιαζόταν από τον πατέρα της και προωθούνταν σε πορνεία από τον φίλο της. Για άλλη μια φορά, ομόθυμα καταδικάσαμε το φαινόμενο. Το ίδιο είχαμε κάνει και με τις καταγγελίες για όσα αποκαλύφθηκαν στον χώρο του θεάτρου, το ίδιο και για τα Γλυκά Νερά. Δεν αποφύγαμε τις μεγαλοστομίες, όπως δεν αποφύγαμε και τον εκχυδαϊσμό του να ψάχνουμε να βρούμε τι ψηφίζει ο δράστης, προκειμένου να παίξουμε και στο κομματικό αλισβερίσι. Η εργαλειοποίηση, η κομματικοποίηση και η ένταξη στο χυδαίο παίγνιο βαθιά ανθρώπινων δραμάτων, όπου ο προβληματισμός και η ουσιαστική αναζήτηση αιτίων και αποτελεσμάτων θα έπρεπε να είναι το μοναδικό μας μέλημα, δείχνουν ότι έχει φύγει από πολλούς η ντροπή (η γνώση, εμφανώς, δεν τους συνάντησε ποτέ). Δεν διστάζουν να διατυπώσουν δημόσια οποιαδήποτε ακρότητα, νομίζοντας ότι κάνουν κάτι σπουδαίο.

 

Οφείλουμε να εξετάζουμε τα φαινόμενα με μεγαλύτερη προσοχή και να αναζητούμε τα αίτια, αποστασιοποιημένοι, όσο γίνεται, από την επικαιρότητα και τον πρόσκαιρο εντυπωσιασμό που αυτή, κάθε φορά, προκαλεί. Είναι πολύ κακό το ότι τα εγκλήματα (και τα σεξουαλικά και τα άλλα) προβάλλονται με κραυγαλέους τίτλους και έως αηδίας λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα, τελικά, να λειτουργούν ως υπόδειγμα-παράδειγμα. Δεν είναι όλοι ισορροπημένοι και ώριμοι, ώστε να αντιπαρέρχονται τέτοιου είδους χυδαιότητες, αλλά δεν υπάρχει και λογική εξήγηση για το ότι καθετί εγκληματικό και διεστραμμένο περιγράφεται τόσο λεπτομερώς, ώστε εν τέλει να λειτουργεί και ως εγχειρίδιο χρήσης.

 

Ειδικά στα εγκλήματα όπου επικρατεί το σεξουαλικό στοιχείο, η κατάσταση τείνει να λάβει δραματικές διαστάσεις. Σεξουαλικά εγκλήματα, εντός και εκτός οικογένειας, γίνονταν πάντα. Παλιότερα, τα σκέπαζε «η ντροπή» ή τα ξέπλενε η βεντέτα. Ήταν άλλες οι νοοτροπίες, άλλη η ιεράρχηση των αξιών, άλλη η κοινωνική ιεραρχία. Υποτίθεται ότι ξεφύγαμε από αυτά και, προοδεύοντας, απελευθερωθήκαμε από ταμπού, κοινωνική καταπίεση, εργαλειοποίηση του ανθρώπινου και ειδικά του γυναικείου σώματος. Το θέμα είναι τι είδους πρόοδο επιτύχαμε.

 

Ναι, οι γυναίκες (ιδίως) αλλά και οι άνδρες έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους. Με αυτό εννοούμε ότι δεν επιτρέπεται σε κανένα να τις αντιμετωπίζει ως εμπόρευμα, δοχείο εκτόνωσης και τα συναφή. Σωστά όλα αυτά, αρκεί να μην τα θυμόμαστε μόνο όταν συμβαίνουν εγκλήματα. Στην πραγματικότητα έχουν δικαίωμα στην προσωπικότητά τους.

 

Οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν η εμφάνιση του γυμνού γυναικείου και εσχάτως (ισότητα...) ανδρικού σώματος σε κάθε σχετική ή άσχετη διαφήμιση αποτελεί επιβεβαίωση της αυτοδιάθεσης ή τη χειρότερη εμπορευματοποίηση του σώματος, κοινωνικώς αποδεκτή.

 

Οφείλουμε να προβληματιστούμε αν η περιφορά του γυμνού, γυναικείου και ανδρικού, σώματος, μέσα από πολύ συγκεκριμένο «μοντέρνο» ντύσιμο, που ισοδυναμεί με γδύσιμο, καθιστά το σώμα σεβαστό ή απλώς θέαμα προς τέρψη των πρόχειρων ηδονών. Γνωρίζουμε όλοι ότι ο υπαινιγμός είναι κάποιες φορές μεγαλύτερη πρόκληση από την ίδια την ευθεία διατύπωση. Εν προκειμένω, το ημίγυμνο και το κολλητό είναι προκλητικότερο από το γυμνό.

 

Πρακτικά, έχουμε εντάξει την πρόκληση και τον σεξουαλικό υπαινιγμό στην καθημερινή μας περιβολή και συμπεριφορά. Έχουμε επίσης εντάξει την προβολή των χαρακτηριστικών του φύλου μας σε κάθε σχεδόν δραστηριότητα. Από την εξεζητημένη αρρενωπότητα των ανδρών έως το αισθησιακό και καλλίγραμμο πρότυπο των γυναικών.

 

Συμπεριφορές και περιβολή, που σε κανονικές συνθήκες θα αποτελούσαν αυστηρά ιδιωτική υπόθεση, έχουν καταστεί δημόσιες και μάλιστα με τρόπο καταναγκαστικό. Τραγική η επίσης πρόσφατη περίπτωση έφηβης που έχασε τη ζωή της μετά από εγχείριση που θα τη βοηθούσε να αδυνατίσει, και όλο αυτό επειδή την κορόιδευαν τα άλλα παιδιά.

 

Γύρω μας κυριαρχεί το ψευδές γυμνό πρότυπο. Πολλά τα σαρκικά θεάματα, ελάχιστη, δυστυχώς, η ικανότητα και η ωριμότητα, μικρών και μεγάλων στο να τα διαχειριστούν. Ακόμη μικρότερη αναδεικνύεται η ικανότητα των γυμνών ανθρώπων και των θαυμαστών τους στο να επικοινωνήσουν ανθρώπινα, πέρα και πίσω από τα στερεότυπα. Βλακωδώς, στο πλαίσιο της όποιας αυτοδιάθεσης, προόδου, απελευθέρωσης βάλαμε μπροστά τη σάρκα και αφήσαμε πίσω τον νου.

 

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι σχέσεις εγκεφαλικές. Η γνωριμία, η συζήτηση, η συνεργασία, το συναίσθημα αλλά και η τριβή, η αντιπαράθεση, η συμφιλίωση και εν τέλει η συμβίωση απαιτούν χρόνο και προσπάθεια. Η ένταξη σε κοινωνικές ομάδες με όπλο την εικόνα και η αίσθηση ότι γίνεται κανείς εύκολα αποδεκτός, εφόσον η εξωτερική εμφάνιση ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένο (συχνά σεξιστικό) πρότυπο, έχουν αφήσει πίσω κάθε προσπάθεια ουσιαστικής εξέλιξης της ανθρώπινης επαφής. Πολλά όμορφα ή «όμορφα» κορμιά, ακόμη περισσότερα γυμνά και πλήρης αδυναμία επικοινωνίας. Αλλά, αν αδυνατείς να επικοινωνήσεις, εκ των πραγμάτων αδυνατείς να σεβαστείς αυτό που βλέπεις. Ακόμη χειρότερα, αδυνατείς να (δια)χειριστείς τη άφθονη γυμνή σάρκα που βλέπεις από μακριά, όταν βρεθείς κοντά της. Στην πραγματικότητα δεν επικοινωνείς με τον άλλον άνθρωπο, αλλά χειρίζεσαι την εικόνα του και την εικόνα σου.

 

Φαίνεται ότι το εκκρεμές, κινούμενο στην αντίθετη φορά, έφτασε στα όριά του. Από τη σεμνοτυφία και την καταπίεση των κλειστών κοινωνιών, φτάσαμε στην άλλη άκρη, όπου το σώμα, ως θέαμα και όχι ως εργαλείο ουσιαστικής ανθρώπινης και πάντα ιδιωτικής επικοινωνίας, έφτασε να κυριαρχεί. Η σεξουαλικότητα ως ιδιωτική ανθρώπινη λειτουργία, παραμένει μαγική και θαυματουργή. Ως δημόσια δραστηριότητα όμως, αν δεν καταντά πορνογραφία, συνιστά, στην καλύτερη περίπτωση, βλακώδη αφέλεια, με πολλές επικίνδυνες παραμέτρους.

 

Η σεξουαλική επαφή αποτελεί κορυφαία πράξη αλληλοεκτίμησης και αμοιβαίας προσφοράς. Θα έπρεπε τουλάχιστον. Είναι εξ ορισμού ιδιωτική λειτουργία και όχι δημόσιο θέαμα. Αν αποφασίσουμε ότι στις δημόσιες εκδηλώσεις μας παραμένουμε ντυμένοι και στις ιδιωτικές γυμνοί, χωρίς πρότυπα, αλλά με ειλικρίνεια, ίσως καταφέρουμε τις μεν δημόσιες εκδηλώσεις μας να τις κάνουμε πιο ουσιαστικές και πιο ανθρώπινες, τις δε ιδιωτικές, περισσότερο μαγικές. Ας μάθουμε να θαυμάζουμε το πρόσωπο και όχι το οπίσθιό του. Ίσως τότε συμμαζευτεί και το ατελείωτο πρόβλημα που αναδεικνύεται σε κάθε εκδήλωση της δήθεν «απελευθερωμένης», αλλά ακόμη βαθιά κομπλεξικής (στα όρια της «πείνας») κοινωνίας μας. Και σίγουρα, πρέπει να μάθουμε πολλά ακόμη και ουσιαστικά γράμματα. Να μορφωθούμε. Να αποκτήσουμε κώδικα ηθικών αξιών. Να αποδεχθούμε την αληθινή μας ύπαρξη.