Τα επίχειρα της οργής

«Σοκαρισμένη η κοινωνία», «βαριά η ατμόσφαιρα», «ασήκωτος ο πόνος» και πολλά παρόμοια διατυπώθηκαν και διατυπώνονται ακόμη για το αδιανόητο περιστατικό της εν ψυχρώ δολοφονίας του φοιτητή στη Θεσσαλονίκη.

Υποκρισία.

Και αυτό το περιστατικό σε λίγες μέρες θα ξεχαστεί και λίγο αργότερα θα ξαναπέσουμε από τα σύννεφα. Η ψυχρή αλήθεια είναι ότι και έχουμε εθιστεί στην παράλογη βία και την υποθάλπουμε ανοιχτά και ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συμβάλει αποφασιστικά στη διόγκωσή της. Το χειρότερο είναι ότι αυτά διδάξαμε στη νέα γενιά και τώρα εισπράττουμε το αντίτιμο της διδαχής. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε αποφασίσει να τα αντιστρέψουμε.

Ο αθλητικός, λεγόμενος, χώρος ουδέποτε ήταν ευωδιαστός. Έχει από πολλού διαπιστωθεί και τεκμηριωθεί ότι εφάπτεται με το κοινό Ποινικό Δίκαιο, όπως επίσης ότι έχει ανεξήγητη οικονομική επιφάνεια. Το πράγμα εξετράπη από τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία αποφάσισε και ενήργησε στον υπόλοιπο βίο της με τους όρους των γηπέδων. Με όρους συμμορίας, χουλιγκανισμού και τύφλωσης.

Συμπληρώνονται δεκατέσσερα χρόνια από την έναρξη της χρεοκοπίας. Μπορούμε όλοι να θυμηθούμε ότι η αντίδραση της μεγαλύτερης μερίδας της κοινωνίας ήταν κατάρες, ύβρεις, μούντζες, νερά, γιαούρτια προς πάσα κατεύθυνση. Κατόπιν, προπηλακισμοί και ξυλοδαρμοί σε δημόσιους χώρους. Το κάψιμο της Μαρφίν. Η άνθηση της Χρυσής Αυγής και η επιβράβευσή της από μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους. Η διαχρονική στήριξη των «γνωστών αγνώστων» κουκουλοφόρων, αυτόκλητων υπερασπιστών της «δημοκρατίας». Η χυδαία εκφορά του λόγου, η οποία χαρακτηρίστηκε «ιδιαίτερη», «αντισυστημική» και άλλα γλαφυρά, συνοδευόμενα από ένα «αλλά», που ερχόταν να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Διαπιστώνουμε έκπληκτοι (τι υποκρισία) πως η νεολαία ακούει τραπ. Μια «μουσική» με σεξιστικό, μισογυνικό, άθλιο λεξιλόγιο, που διαφημίζει τα ναρκωτικά, τα όπλα, τη μεγάλη ζωή. Που μία στις τρεις λέξεις των στίχων είναι βρισιά. Ας αναλογιστούμε, όμως, ότι ο γονιός του σημερινού εικοσάχρονου, θαυμαστή της τραπ, ήταν αυτός που επί δέκα χρόνια έβριζε, μούτζωνε και έφτυνε όποιον θεωρούσε ότι του έφταιγε για τη χρεοκοπία και τις αναδυόμενες δυσκολίες επιβίωσης. Αυτό μάθαμε στα παιδιά μας, αυτό κάνουν. Ο γονιός είναι το μεγαλύτερο και το ασφαλέστερο πρότυπο. Αν σπείρει τυφλή οργή, θα εισπράξει τυφλή οργή. Ακόμη και το αντιεμβολιαστικό «κίνημα» δεν είναι άσχετο με όλα αυτά.

Μόλις τρεις μήνες πριν, πλακώθηκαν διάφορα «λουλούδια» στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, την ίδια ώρα που γινόταν η δίκη για την προηγούμενη δολοφονία οπαδού στην πόλη. Ταράχτηκε κανείς; Έχοντας εντάξει τη βία στην καθημερινότητά μας, συνεχίσαμε τη ζωή μας, μην έχοντας την ωριμότητα να τρέξουμε να προλάβουμε. Πριν από λίγες ημέρες, τα επεισόδια λίγο έλειψε να επαναληφθούν. Ασχολήθηκε κανείς; Σε αυτή την πόλη, η παρακμή έχει ξεπεράσει τα όρια της σήψης. Είναι μη αναστρέψιμη. Και η υπόλοιπη χώρα, ωστόσο, δεν βρίσκεται μακριά από αυτή την κατάσταση και καλό είναι να σπεύσουμε. Θέλουμε;

Ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης δήλωσε (αδιανόητο!) ότι η δολοφονία συνιστά «μαύρη σελίδα για την πόλη» και «ήττα του οπαδικού κινήματος». Είναι ο ίδιος που, όταν ένας κάποιος σύνδεσμος φιλάθλων έβριζε χυδαία τον ανθυποψήφιό του παραμονές εκλογών, σιωπούσε. Ας του πει κάποιος ότι κίνημα είναι η οργανωμένη προσπάθεια ελέγχου των πολιτικών εξελίξεων, κοινώς επανάσταση, και ότι κοινωνικό κίνημα είναι η προσπάθεια να επέλθει ή να αποτραπεί κοινωνική μεταβολή. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους αλητήριους που σπάνε, ρημάζουν, λειτουργούν ως στρατός και σκοτώνουν για πλάκα; Τι σόι επανάσταση κάνουν αυτοί και ποιος ο λόγος να τους χαϊδεύουμε τα αυτιά;

Είναι αδιανόητο να διεξάγονται αγώνες, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, την ημέρα της κηδείας του φοιτητή. Είναι υποκριτικό να συνεχίζουμε μια λειτουργία, η οποία έχει πολλαπλώς αποδειχτεί φυτώριο εγκληματικών πράξεων και συμπεριφορών, όπως και μηχανισμός επιβολής ισχύος, κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής. Και ύστερα, μας φταίνε «τα ξένα κέντρα αποφάσεων». Την ώρα που εμείς οι ίδιοι και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας αρνούμαστε να μεταβάλουμε τη συμπεριφορά μας.

Είναι αδιανόητο να υφίστανται σύνδεσμοι φιλάθλων. Είναι υποκριτικό να συζητάμε για την ύπαρξη «υγιών φιλάθλων», όταν αποδεδειγμένα τα γήπεδα έχουν αδειάσει και κυριαρχούν οι σύνδεσμοι, στους χώρους των οποίων, όποτε έγινε έρευνα, βρέθηκαν στειλιάρια και στιλέτα. Ας πάψουμε να υποκρινόμαστε. Πηγαίνουμε στο γήπεδο, δήθεν αγνοί, να κάτσουμε δίπλα στους στιλετοφόρους και νομιμοποιούμε την ύπαρξή τους. Είμαστε αφελείς, αν όχι ηλίθιοι. Και ας μη μας εκπλήσσει το γεγονός ότι πλέον μας σφάζουν εν ψυχρώ. Αυτό ξέρουν, αυτό μπορούν, αυτό κάνουν. Εμείς τι κάνουμε εκεί; Και ναι, είναι αδιανόητο να βρίζει κανείς στο γήπεδο… Το γήπεδο έπρεπε να είναι «εκκλησία».

Η ηλιθιότητα της κοινωνίας μας έφτασε σε σημείο, εν μέσω πανδημίας, να απαιτεί γεμάτα γήπεδα. Γήπεδα στα οποία συχνάζουν συμμορίτες και φονιάδες. Για να μη χάσει ο μέσος πολίτης το «μεράκι» του. Απλώς έχουμε χάσει το μέτρο.

Ο κάθε υγιώς σκεπτόμενος πολίτης δεν πρέπει να ξαναπατήσει το πόδι του και να δώσει τα χρήματά του σε γηπεδική δραστηριότητα, μέχρι να ξεκαθαρίσει πλήρως αυτό το τοπίο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αφού το κάνει αυτό, μπορεί ύστερα να ρίξει ανάθεμα στους πολιτικούς που χαϊδεύουν τους επιχειρηματίες και τους χούλιγκαν για ψήφο, ενώ ο ίδιος και χρηματοδοτεί και νομιμοποιεί όλα αυτά με την παρουσία του.

Επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που ανέχεται να παίζει ενώ η κερκίδα βρίζει δεν είναι επαγγελματίας και δεν είναι ποδοσφαιριστής. Κάτι άλλο είναι, που δεν γράφεται. Παράγοντας που ανέχεται να εργάζεται σε τέτοιο περιβάλλον δεν είναι επαγγελματίας. Κάτι άλλο είναι. Φίλαθλος που ασχολείται με όλα αυτά δεν είναι φίλαθλος. Κάτι άλλο είναι. Δημοσιογράφος, οπαδός ομάδας δεν είναι δημοσιογράφος. Κάτι άλλο είναι.

Αν και όποτε αποφασίσουμε, ο καθένας από εμάς, να απομακρυνθούμε με κάθε τρόπο και κάθε κόστος από αλητήριες συμπεριφορές, αν αποφασίσουμε να αποβάλουμε τον χουλιγκανισμό από την υπόλοιπη ζωή μας, αν αποφασίσουμε να διαβάσουμε, να ιδρώσουμε να φερθούμε υπεύθυνα, να σεβαστούμε τον διπλανό μας, να θυσιάσουμε τη βολή μας, να αποκτήσουμε πρότυπα και αξίες και να γίνουμε πραγματικοί πολίτες, ίσως υπάρξει ελπίδα: Να σταματήσουν τα παιδιά μας να αντιγράφουν τις άθλιες συμπεριφορές μας.

Να τολμήσουμε να το πούμε: Είναι ντροπή να πηγαίνουμε στο γήπεδο.

Να τολμήσουμε να το πούμε: Είναι ντροπή μας να ανεχόμαστε καταλήψεις στα σχολεία.

Πού θα διαμορφωθούν πολίτες; Στις καταλήψεις ή σε αυτά τα γήπεδα;

Προοδεύουν οι κοινωνίες όταν γίνονται σκληρές και απορρίπτουν τα παράσιτα, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ως τότε μετρούν νεκρούς.

Αυτό το χάλι θα συνεχιστεί.