Η αξιολόγηση ενός εγκλήματος
Υπάρχουν ορισμένα αδικήματα, τα οποία πολύ δύσκολα μπορεί να προσεγγίσει ο άνθρωπος στην καθημερινότητά του.
Για παράδειγμα, όλοι ξέρουμε και όλοι έχουν υποστεί την καθημερινή καταπόνηση από τους διάφορους μανάβηδες, που πουλάνε κρεμμυδάκια Κολινδρού ή τους παλιατζήδες που μας καλούν να τους προτιμήσουμε διότι είναι «καλά παιδιά».
Οποιοσδήποτε από μας είναι αδύνατο να αντιπαρατεθεί μαζί τους. Διότι με ποιον να πρωτομαλώσει για να διασφαλίσει την ησυχία του;
Με τον «Βαλεντίνο, το καλό παιδί που ήλθε στη γειτονιά», ή με τον «Κώστα τον μανάβη που έχει φρέσκες μελιτζάνες»; Δεν πρέπει να κάνει τίποτε άλλο πρωί μεσημέρι βράδυ.
Κι όμως κανονικά, δεν θα έπρεπε να μαλώνει με κανέναν.
Διότι οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις σε κινούμενα οχήματα απαγορεύονται. Το υπενθύμισε πρόσφατα και ένας υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο οποίος παραδέχτηκε ότι ο πολίτης πρέπει να προστατεύεται από αυτόν τον μηχανισμό αναπαραγωγής ήχου.
«Άλλη δουλειά δεν έχουμε να κυνηγάμε τους Ρομά που πουλάνε πατάτες», σχολίασε κατώτερος αστυνομικός όταν το άκουσε. Δεν είπε βέβαια Ρομά, άλλη λέξη χρησιμοποίησε. Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα τώρα, διότι θα πλημμυρίσει το twitter από επαγγελματικές καταγγελίες για τον «ρατσισμό των μπάτσων».
Και τον πολίτη ποιος θα τον προστατεύσει από την διαρκή εισβολή ήχων στο σπίτι του; Έχει αναρωτηθεί κανένας τις επιπτώσεις έχει αυτή η εισβολή; Ναι! Τις έχουν προσδιορίσει ψυχίατροι και τις ήξεραν αυτοί που προέβλεψαν να απαγορεύεται η χρήση μηχανικών μέσων αναπαραγωγής ήχου σε κινούμενα οχήματα.
Ο αντίλογος είναι ότι αυτά είναι λεπτομέρειες ελάσσονος σημασίας όταν γίνονται φόνοι με οπαδικά κίνητρα με το μίσος διάχυτο.
Δύο μέρες μετά την δολοφονία του νεαρού κοντά στο γήπεδο Χαριλάου, το πρωτάθλημα συνεχίστηκε κανονικά.
Ένας διαιτητής, σε ένα παιχνίδι, δεν έχει σημασία ποιό, σφύριξε κάτι που δεν άρεσε στην κερκίδα.
Η οποία σύσσωμη αποφάσισε να δημοσιοποιήσει ότι γνωρίζει τις ερωτικές του προτιμήσεις και μια μάλλον παλαιότερη επαγγελματική δραστηριοποίηση της μητέρας του με το γνωστό σύνθημα που ξεχειλίζει μίσος και τελειώνει σε «γιε».
Το δηλητήριο έσταζε. Το άκουγαν όλοι στο γήπεδο και στην τηλεόραση. Και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν κλάψει για την απώλεια του Άλκη.
Αλλά η απάντηση ήταν απλή: «εδώ δολοφονούνται άνθρωποι, με τα συνθήματα θα ασχολούμαστε;».
Και τελικά δεν ασχολούνται ούτε με τα συνθήματα, ούτε με τις δολοφονίες. Διότι ούτε αυτές απέτρεψαν.
Κανένας δεν πρόσεξε το δηλητήριο που στάζει. Το μίσος που διαχέεται. Κανένας δεν ενοχλείται. Άλλωστε και αυτός που με πάθος έβριζε τον διαιτητή, μπορεί να είναι εξ ίσου καλό παιδί με τον Βαλεντίνο, τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.
