Αντίο Γιάννη

Με αφορμή το νέο του βιβλίο, «Οι Συνένοχοι» (Ο ρόλος των τραπεζών και του ευρώ στην ευρωπαϊκή και ελληνική κρίση), όπου πέρα από την ανάλυση υπάρχει και μια ολοκληρωμένη πρόταση μεταρρύθμισης στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είχαμε κάνει τον Απρίλιο μια συνέντευξη για την Free Sunday η οποία με έκανε να θαυμάσω ξανά την ποιότητα της σκέψης του και την εντιμότητά του. 

Οι δημοσιογράφοι έχουμε, συνήθως, την εμπειρία να καταλαβαίνουμε εύκολα τις προθέσεις πίσω από τις λέξεις, γιατί αυτό που είσαι φαίνεται όταν μιλάς, ακόμη και με γραπτό κείμενο. Επίσης δεν εντυπωσιαζόμαστε εύκολα όταν έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλούς γύρω από το ίδιο θέμα.

Αυτό το οποίο όμως δεν γίνεται να μη σε κάνει να σταθείς είναι ο συνδυασμός οξυδέρκειας και σεμνότητας, συγκρότησης και αξιοπρέπειας, πνευματικής υπεροχής και συναισθηματικής ισορροπίας. 

Στην περίπτωση του Γιάννη Τσαμουργκέλη ήταν πάντα πολύ προφανές ότι έχει και ισχυρή πεποίθηση για την ανάγκη ανατροπής του «πελατειακού καπιταλισμού», σύμφωνα με την έκφραση που χρησιμοποιούσε, και άποψη για το πώς μπορεί να γίνει αυτό. 

Ηταν και χαρισματικός πανεπιστημιακός δάσκαλος και δραστήριος για τη δημιουργία μιας προοδευτικής μεταρρυθμιστικής πολιτικής δύναμης, είχε πάντα μια ιδέα για το πώς μπορούν να πάνε τα πράγματα μπροστά, μαχητικότητα, πείσμα, πίστη σ αυτό για το οποίο πάλευε. 

Ισως έχει κάποια αξία αυτό που μου είπε ο Γιάννης Δατσέρης, ότι «να μια φορά που έχει ουσιαστικό νόημα η αναφορά σε μεγάλο κενό που αφήνει αυτός που φεύγει». 

Η τελευταία μάχη που έδωσε ήταν άνιση και δεν γινόταν να την κερδίσει. Αρκετοί πίστευαν ότι παρόλο που ήταν ορατά πάνω του τα σημάδια της αρρώστιας, τελικά θα τα κατάφερνε. Ηταν τέτοια η διαύγειά του και τόσο έντονο το βλέμμα του προς τη ζωή που δύσκολα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι θα έφευγε τόσο νωρίς και ενώ είχε ακόμη πολλά να πει, να κάνει, να δώσει.