Το «Παραιτηθείτε» δικαιώνει μια ανεπαρκή κυβέρνηση

Εδώ και κάποιες ημέρες ανακοινώθηκε, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα αρχικώς, η διοργάνωση διαδήλωσης στην πλατεία Συντάγματος κατά της τρέχουσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το βράδυ της 15ης Ιουνίου 2016.

Η γενική αίσθηση αλλά και η προσεκτική διάδοση της πρωτοβουλίας θυμίζουν κάτι από την πρωτοβουλία των διαδηλώσεων «Μένουμε Ευρώπη», των οποίων η πρωτόγνωρη επιτυχία οδήγησε στην επανάληψή τους. Ήμουν κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς που βγήκαν μάλλον αυθόρμητα στους δρόμους με το εύλογο αίτημα της παραμονής της χώρας μας σε όλες ανεξαιρέτως τις ευρωπαϊκές δομές, σε μια περίοδο που ενέργειες της ίδιας κυβέρνησης είχαν δημιουργήσει πρωτοφανή κρίση στις σχέσεις μας με την Ε.Ε. 

Λίγες ημέρες μετά, πολλοί από τους συμμετέχοντες, αιφνιδιασμένοι, σχεδόν συντετριμμένοι από την απότομη προκήρυξη του απαράδεκτα διχαστικού και σπεκουλαδόρικου δημοψηφίσματος, βγαίναμε στους δρόμους σχεδόν κάθε απόγευμα και στηρίζαμε το «ναι». Κάποιοι από εμάς, για πρώτη φορά στη ζωή τους, διαδήλωναν σχεδόν καθημερινά. Και οι δύο πρωτοβουλίες είχαν σαφώς θετική προσέγγιση στην επικαιρότητα. Δεν αποδομούσαν, τουναντίον πίεζαν για τη διατήρηση της θέσης της πατρίδας μας στην καρδιά των θεσμών της Ένωσης που απειλούνταν σοβαρά.

Όμως η επικείμενη πρωτοβουλία διαδήλωσης με κεντρικό σύνθημα «Παραιτηθείτε» προδήλως δεν έχει την ίδια επιδίωξη. Οι οργανωτές στο κάπως ανορθόγραφο κείμενό τους δηλώνουν ότι είναι «όλοι οι πολίτες» που ανήκουν στο «δημοκρατικό τόξο», τσουβαλιάζοντας κάπως άδικα υποστηρικτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Προτάσσουν δε ως εύλογο αίτημα την παραίτηση μιας κυβέρνησης με μόνη αιτιολογία την αντίθεση των συμμετεχόντων στην ασκούμενη πολιτική της. Ο υπότιτλος του κεντρικού συνθήματος είναι ακόμη πιο παρελκυστικός και λαϊκιστικός. «Ούτε χρώματα», ως εδώ καλά, αν εννοήσουμε ότι υποδηλώνει την ανάγκη ενότητας της κοινωνίας, μακριά από τον διχασμό, στον οποίο, δυστυχώς, επενδύει στρατηγικά αυτή η κυβέρνηση. Το υποσύνθημα συνεχίζει «ούτε κόμματα», λες και υπάρχει έστω και ένας από αυτούς που διαδηλώνουν που μπορεί ρεαλιστικά να υποστηρίξει την άρνηση των κομμάτων ως λειτουργικού θεσμού της δημοκρατίας μας. Καλύτερα κόμματα βεβαίως και επιτέλους με διαφανείς διαδικασίες συγκρότησης και διοίκησης! Και το υποσύνθημα καταλήγει στο «ούτε συνδικάτα», παραγνωρίζοντας ότι ως θεσμός υπάρχουν σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες και συνιστούν θεσμικά κοινωνικούς εταίρους του κράτους. Μην ξεχνούμε ότι αυτό που ζούμε σήμερα, με την κοινωνία συχνά όμηρο των συνδικαλιστών, ανάγεται στον συνολικό εκμαυλισμό της λειτουργίας της κοινωνίας και όχι στην ίδια την ύπαρξη των συλλογικών αυτών φορέων.

Θα μου πείτε, ένα σύνθημα είναι μόνο, η ουσία είναι η αντίθεση στη βλαπτική για τα συμφέροντα της κοινωνίας πολιτική που ασκείται εδώ και ενάμιση χρόνο. Και βεβαίως το δικαίωμα του συνέρχεσθαι «ησύχως και αόπλως» (αρ. 11 Σ.) είναι απαραβίαστο και έτσι πρέπει να παραμείνει. Κάθε συλλογικότητα μπορεί και πρέπει να διαδηλώνει τις κοινές απόψεις της. Όμως οι οργανωτές του «Παραιτηθείτε» ζητούν την πρόωρη αυτοκαθαίρεση μιας κυβέρνησης που συστήθηκε σύμφωνα με το Σύνταγμά μας και στηρίζεται πλειοψηφικώς από τη νόμιμη κοινοβουλευτική σύνθεση που εξελέγη για τέσσερα (4) χρόνια. 

Δηλαδή επιδιώκουν τη βελτίωση της κοινωνίας μέσω της κατά το δοκούν κατάλυσης των θεσμών που κατέχουν νόμιμα οι όντως ανεπαρκείς κυβερνώντες, για να έρθουν ποιοι, οι καλύτεροι; Που θα αναδειχθούν από ποια Βουλή; Εκτός και αν πίσω από το αίτημα της παραίτησης υποφώσκει αυτό των νέων εκλογών, στη δίνη του οποίου ζει η πολιτική ζωή μας τις τελευταίες δεκαετίες. Γιατί, στ’ αλήθεια, δεν θυμάμαι αξιωματική αντιπολίτευση, μετά λίγους μήνες από τις εκλογές, να μη ζητεί εκλογές «εδώ και τώρα». Μοχλεύσεις και πολιτικές πρακτικές σαν κι αυτήν οδήγησαν τακτικά σε πρόωρες εκλογές, με αποτέλεσμα ελάχιστες κυβερνήσεις μεταπολιτευτικά να συμπλήρωσαν πλήρη θητεία.

Επίσης, κάποιοι που στηρίζουν την πρωτοβουλία ισχυρίζονται ότι οι πολίτες μέσα από τις διαδηλώσεις εκφράζουν μια πολιτική προσδοκία που μπορεί να έχει ατελή, πρωτόλεια μορφή, στο χέρι δε των πολιτικών είναι η ευόδωση της προσδοκίας αυτής. Λες και οι πολίτες και οι πολιτικοί αποτελούν δύο διαφορετικές κοινωνικές συνιστώσες που δεν συγκοινωνούν και δεν αποτελούν η μία συστατικό της άλλης. 

Λες και οι πολιτικοί πρέπει να είναι πατερούληδες που ακούν τον θυμικό σφυγμό των πολιτών και οφείλουν να πράττουν αναλόγως. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα και οι πολίτες, αλλά κυρίως οι κυβερνώντες, το γνωρίζουν καλά. Γι’ αυτό ίσως και δεν ενοχλούνται καθόλου από την πρωτοβουλία της επικείμενης διαδήλωσης και ευχαρίστως μπαίνουν στο ρινγκ μιας πλαστής αντίθεσης με δημόσιες κορόνες ένθεν κακείθεν.