Ελληνικές αυταπάτες, αντιφάσεις, ασυναρτησίες

Ποιος να μας το έλεγε ότι οι υπογραφές για την αξιοποίηση του Ελληνικού θα έπεφταν με καθυστέρηση δεκαπέντε περίπου ετών από μια κυβέρνηση που αυτοπροσδιορίζεται ως κυβέρνηση της Αριστεράς και καταγγέλλεται από τους αντιπάλους της ως σύστημα εθνικολαϊκισμού.

Η μεγαλύτερη αστική ανάπλαση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο δρομολογείται αφού στο μεταξύ τα ζήσαμε όλα: Φαντασιώσεις για τη δημιουργία ενός αχανούς πάρκου που δεν θα μολυνόταν από ίχνος τσιμέντου, απεργίες πείνας, καταγγελίες για ξεπούλημα, απειλές για ειδικά δικαστήρια και φυλακίσεις - τα γνωστά τα ελληνικά. Τώρα μαίνεται στο παρασκήνιο ένας πόλεμος συμφερόντων, ανάμεσα σε όσους έχουν να κερδίσουν από την επένδυση και σε εκείνους που δεν θέλουν να κερδίζει κανείς αν οι ίδιοι δεν μετέχουν στην μοιρασιά.

Όπως συνήθως συμβαίνει, συμφωνίες που κλείνονται τη δωδεκάτη ώρα είναι πάντα λιγότερο διαφανείς από οποιαδήποτε θα γινόταν σε κανονικούς ρυθμούς και χωρίς το μαχαίρι των πιστωτών στο λαιμό της κυβέρνησης.

Παρόλα αυτά και στη βάση όλων αυτών, έχουμε τώρα τη δυνατότητα να αναστοχαστούμε την ιστορία της αξιοποίησης του Ελληνικού και πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχε προηγηθεί τόση ένταση, στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, τόση καθυστέρηση και τόση ανοησία.