Το διακύβευμα στο μετρό της Θεσσαλονίκης είναι η ήττα του Μητσοτάκη

Η δημοκρατία μπορεί είναι μία μακρά διαδικασία διότι στο πλαίσιο της σε κανέναν δεν μπορεί να απαγορευθεί να έχει άποψη και να διεκδικεί την κυριαρχία της.

Είναι παράλληλα όμως και ένα εύκολη διαδικασία. Διότι στο τέλος βάζουμε κάτω τα κουκιά και μετράμε.

Κερδίζει αυτός που έχει περισσότερα.

Βεβαίως μία ψηφοφορία στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης για τη διαχείριση των αρχαιοτήτων στο σταθμό της Βενιζέλου, μπορεί να έχει μεγάλη πολιτική σημασία, αλλά ελάχιστη πρακτική.

Διότι δεν είναι τα δημοτικά συμβούλια που αποφασίζουν τι θα γίνουν οι αρχαιότητες.

Η απειλή λοιπόν της προέδρου των αρχαιολόγων προς το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης να μην αποφασίσει την απόσπαση γιατί θα υπάρξει προσφυγή στα δικαστήρια θα μπορούσε να είναι μία ανόητη απειλή.

Για ποιον λόγο να προσφύγει κάποιος εναντίον μιας απόφασης, η οποία δεν έχει καμία εκτελεστική σημασία; Για κανέναν, διότι η προσφυγή θα απορριφθεί, επειδή η απόφαση δεν παράγει νομικά αποτελέσματα.

Όμως αυτό ακριβώς δείχνει ο στόχος δεν είναι ούτε το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, ούτε το ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ούτε ο δήμαρχος Ζέρβας. Διότι θα είχε σημασία η γνώμη όλων των παραπάνω, αν δεν υποστήριζαν μία άποψη, την ευθύνη της οποίας ανέλαβε ο ίδιος ο πρωθυπουργός από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.

Το διακύβευμα είναι η ήττα του Μητσοτάκη και για την επίτευξη του στόχου έχει δημιουργηθεί ένα μέτωπο στο οποίο συμμετέχουν στελέχη από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Σπύρος Βούγιας, όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΜΕΡΑ25, το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Για αυτό το λόγο, η πολιτική συζήτηση για το θέμα έχει φτάσει στα όρια της και δεν έχει τίποτε να προσφέρει επιπλέον.

H αντιπολίτευση δοκιμάζει την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης και οι πολίτες τη λειτουργικότητα της,