Η εκδίκηση του κοινοβουλευτισμού

Την κυβερνητική (περίπου) πενταετία του ΣΥΡΙΖΑ, οι βουλευτές δεν ήταν είδος πρώτης ανάγκης. Το κέντρο εξουσίας ήταν στο Μαξίμου και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν διακοσμητικοί. Στο σύνολο των κυβερνήσεων Τσίπρα αξιοποιήθηκε σε υπουργικές θέσεις λιγότερο από το 1/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Αλλά ήταν πειθήνιοι και ψήφιζαν ότι τους ζητούσε η κυβέρνηση για να μη δοθεί η δυνατότητα στη δεξιά να αμφισβητήσει την αριστερή πολιτική.

Στα ψηφοδέλτια του Ιουλίου 2019, ο κ.Τσίπρας φρόντισε να υπονομεύσει όλη την παλαιά φρουρά που τόσα χρόνια έκαναν ότι τους “πει το κόμμα” που δεν τους είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση και πλέον του ήταν χρήσιμοι.

Το πρόβλημα του είναι πλέον ότι οι διάδοχοι τους είναι πολύ περισσότερο επαγγελματίες της πολιτικής από τους προκατόχους τους και αισθάνονται απαραίτητο γρανάζι του μηχανισμού. Θεωρούν δε ότι η επανεκλογή τους, τους απελευθέρωσε από όσες κομματικές δουλείες είχαν και ότι αυτοί είναι οι αντιπρόσωποι του λαού.

Αυτοί οι βουλευτές αισθάνονται ότι η βουλευτική ιδιότητα δεν τους αφήνει ευάλωτους απέναντι στο κόμμα και αυτόν τον ρόλο δεν πρόκειται να τον χαρίσουν σε κανένα.

Η χθεσινή επιστολή των 21 βουλευτών είναι η πρώτη προσπάθεια να μεταφερθεί το εσωκομματικό βάρος από το κόμμα στην κοινοβουλευτική ομάδα.

Αυτή η σύγκρουση αποκλείεται να μπορεί να κερδηθεί από τους μηχανισμούς του κόμματος.