H γελοιότητα μένει (στο πολιτικό της) σπίτι

Χθες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν με μία κατευθυνόμενη ανοησία. Ότι τα μέτρα περιορισμών στην άσκοπη κυκλοφορία είναι δικτατορία.

Την ανοησία την καλλιέργησαν διάφοροι ευαίσθητοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι υπανίσσονται ότι τα μέτρα προοιωνίζονται δικτατορία.

Χωρίς βέβαια να αμφισβητούν την ανάγκη να μείνουν οι άνθρωποι σπίτια τους.

Η ανοησία θα μπορούσε να συνοδεύεται και από πρόσκληση αντίστασης, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος της κατεύθυνσης.

Δεν προτρέπουν τους πολίτες να βγουν έξω και να αρχίσουν να αγκαλιάζονται για να αποδείξουν ότι ο κορονοϊός είναι έμπνευση του καπιταλισμού για να εξοντώσει την κοινωνία. Διότι θα έπρεπε να μπουν στον κόπο να σκεφτούν ποιος θα δουλεύει για τις εταιρείες όταν όλοι θα είμαστε σπιτι, και ποιος θα αγοράζει για να έχουν κέρδη οι καπιταλιστικές αρμάδες.

Δεν είναι αυτός ο στόχος.

Ο στόχος είναι να υπονομεύεται η εντύπωση ότι υπάρχει καθολική κοινωνική αποδοχή των μέτρων. Να υπεισέρχεται μονίμως η δεύτερη ανάγνωση ότι δεν είναι αυτό που βλέπουμε αλλά υπάρχει πίσω κάτι που δεν φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού αλλά το κατανοούν οι ευαίσθητοι και “ψαγμένοι” που αισθανονται την υποχρέωση να ανοίξουν τα μάτια της κοινωνίας με ηρωισμό.

Προφανώς αυτη η προσέγγιση των πραγμάτων έχει ένα ακροατήριο. Το ακροατήριο όσων πιστεύουν οτι μας ψεκάζουν.

Όμως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία ανησυχεί για το μέλλον το δικό της και των παιδιών της, έχει πειστεί για την ανάγκη των μέτρων αυτοπροστασίας και το αποδεικνύει με την αυτοπειθαρχία της ενώ το καταγράφει στις δημοσκοπήσεις με συντριπτικές πλειοψηφίες.

Αν θέλει ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αναζητήσει τους λίγους “άλλους” για ακροατήριο του. Όμως στι Πολυτεχνείο, δεν υπήρχε κανείς για να φυλάει τους πρόσφυγες- μετανάστες που διέμεναν εκεί και τους οποίους πήγε και μάζεψε η αστυνομία.

Προφανως γιατί αυτοί που τους “φύλαγαν”, είχαν πάρει τα σχετικά μέτρα αυτοπροστασίας για τον κορονοϊό και στις φοιτητικές εστίες εκείνοι που εξακολουθούν να διαμαρτύρονται και δεν θέλουν να φύγουν, είναι λίγες δεκάδες, μετρημένες στα δαχτυλα του ενός χεριού συνολικά σε όλη την Ελλάδα.

Διότι ποια δημοκρατία απειλείται από τους περιορισμούς στην κυκλοφορία, οι οποίοι αν δεν εφαρμοστούν, δεν θα μείνει κανείς για να τη βιώνει;

Η γελοιότητα της “αποκαλυπτικής” δεύτερης ανάγνωσης μένει (στο πολιτικό τους) σπίτι.