Η τιμή και το κοστος της θρησκευτικής ευλάβειας στην πολιτική
Την περίοδο του κορωνοϊού στην Ελλάδα καταγράφηκαν δύο κατηγορίες συναθροίσεων οι διαργανωτες των οποίων διεκδίκησαν το αλώβητο από τον COVID 19.
Στην πρώτη ανήκαν οι θρησκευτικές λειτουργίες αν και τελικά η αντίδραση περιορίστηκε στην θεία κοινωνία. Δηλαδή προέτρεπαν τους πιστούς να μην πάνε στην εκκλησία αλλά τους διαβεβαίωναν ότι αν κοινωνήσουν δεν θα κινδυνεύσουν από τον κορωνοϊό λόγω θρησκείας. Αντιφατικό μεν, δεν αποδείχτηκε επικίνδυνο δε, διότι ήταν περιθωριακή η ανταπόκριση των θρησκευτικών λειτουργών στην ασκηση της αντίφασης.
Στη δεύτερη ανήκαν οι πολιτικές εκδηλώσεις, όπως του ΚΚΕ την Πρωτομαγιά, του ΣΥΡΙΖΑ για το περιβάλλον και διαφόρων αντιεξουσιαστών που αναζητούσαν πλήθος να κρυφτούν, οι οποίες διαβεβαίωναν για το αλώβητο των συμμετεχόντων λόγω ιδεολογίας.
Η εκδήλωση του ΚΚΕ υπερέβαινε τα όρια διότι η τήρηση των κανόνων κατά του COVID19, της στερούσε τον δυναμισμό και την ενέτασσε σε πλαίσιο γυμναστικών επιδείξεων.
Η εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν τηρούσε τα μέτρα διότι ήταν βέβαιοι ότι ο ιός υποκλίνεται στους αγωνες, αλλά δεν είχε και δυναμισμό.
Η προσπάθεια των διαφόρων αντιεξουσιαστών υπακούει σε πολύ διαφορετικά κίνητρα, τα οποία επίσης χρειάζονται το άλλοθι του αλώβητου.
Σε κάθε περίπτωση, η πεποίθηση ότι η ανωτερότητα του σκοπού δημιουργεί προστατευτική ασπίδα από τον κορωνοϊό, είναι απλά πολιτικά αφελής αλλα εξαιρετικά επικίνδυνη στη σύλληψη της.
Διότι στηρίζεται στην θρησκευτική ευλάβεια που επιδεικνύουν αυτοι που θα την εφαρμόσουν και η οποία αποδίδει πολιτικά οφέλη σε αυτούς που την εμπνέονται.
Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει τα μέτρα της.
