Μετά το λασπόλουτρο

Αυτό που μένει μετά από κάθε συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για θέματα διαπλοκής και διαφθοράς είναι μια γεύση αηδίας για το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Η κοινωνική πλειοψηφία, ακόμη και αν παρακολουθήσει προσεκτικά, δεν θα βγάλει άκρη γιατί είναι όλα πολύ σύνθετα και μπερδεμένα. Αλλά θα ενισχυθεί η αίσθησή της ότι όλοι ή σχεδόν όλοι κάτι κρύβουν. 

Πάτε να τα κουκουλώσετε-φωνάζουν οι κλέφτες-σα δεν ντρέπεστε-εσείς τα φάγατε... Η προσπάθεια γίνεται για να αποδειχθεί ο πολιτικός αντίπαλος πιο βρώμικος, όχι για να λάμψει η αλήθεια και να εμπεδωθούν κανόνες διαφάνειας. Προβάλλεται το ηθικό μειονέκτημα της άλλης πλευράς για να υποβαθμιστεί η έλλειψη ηθικού πλεονεκτήματος και η αναμέτρηση εξελίσσεται ανάλογα με τους σκελετούς που βρίσκει ο ένας στο ντουλάπι του άλλου. 

Ετσι, μετά το λασπόλουτρο είναι όλοι λερωμένοι εκτός από τους εχθρούς του κοινοβουλευτισμού που τρίβουν τα χέρια τους...