Αφροδίτη Μάνου: «Δεν πρέπει να δώσουμε ούτε το όνομα, ούτε τη γλώσσα, ούτε την εθνικότητα»

Τους λόγους για τους οποίους τάχθηκε δημοσίως κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών εξηγεί η γνωστή τραγουδοποιός Αφροδίτη Μάνου, τονίζοντας ότι θεωρεί καταστροφική την κύρωσή της από την ελληνική Βουλή και καλώντας την αντιπολίτευση να κάνει το παν για την ανατροπή της.

Έχετε εκφράσει δημόσια και έντονα τη διαφωνία σας με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Γιατί;

Διαφωνώ με τη Συμφωνία των Πρεσπών διότι, έχοντας διαβάσει και μελετήσει από μόνη μου, όσο μπορώ, καθώς δεν είμαι νομικός ή διεθνολόγος, αλλά και έχοντας ακούσει συνεντεύξεις και ομιλίες ανθρώπων που είναι ειδικοί πάνω στο θέμα –βαλκανιολόγοι, διεθνολόγοι, γλωσσολόγοι, αναλυτές, στρατιωτικοί αναλυτές κ.λπ.–, πιστεύω, όπως και οι περισσότεροι από τους έγκριτους αναλυτές, ότι η συμφωνία αυτή ισοδυναμεί με παράδοση της ταυτότητας. Όλοι οι επιστήμονες αυτοί συγκλίνουν στο ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι επιβλαβής και εγκληματική, αν και υπάρχει διαφωνία μεταξύ τους για το αν το όνομα είναι πιο σημαντικό ή η γλώσσα και η εθνικότητα. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ούτε το όνομα, ούτε τη γλώσσα, ούτε την εθνικότητα θα πρέπει να δώσουμε, είναι παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Όταν αυτό το ξεκαθάρισα μέσα μου, αλλά και πιο πριν, δηλαδή πριν φτάσουμε στο σημείο να υπογραφεί η συμφωνία, είχα δηλώσει κατ’ αρχήν την εγρήγορσή μου για το τι πάει να γίνει, τι πάει να υπογραφεί και πώς μεθοδεύεται η «λύση» του τάχα μου χρόνιου προβλήματος, είχα δηλώσει ότι επαγρυπνώ για να δω τι συμβαίνει. Υπό αυτή την έννοια, είμαι, όπως και ο περισσότερος ελληνικός λαός, εναντίον της συμφωνίας.

Συμμετείχατε στο συλλαλητήριο της 20ής Ιανουαρίου, κατά της συμφωνίας. Πιστεύετε ότι τα συλλαλητήρια αποτελούν αποτελεσματικό τρόπο άσκησης πίεσης προς την κυβέρνηση;

Εξαρτάται από το συλλαλητήριο. Ένα συλλαλητήριο με τέτοιον όγκο και δύναμη ασφαλώς αποτελεί μοχλό πίεσης προς την κυβέρνηση. Αλλά πρέπει να πω ότι ο στόχος ενός συλλαλητηρίου δεν είναι μόνο να λειτουργήσει ως μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση –και προς τους άλλους πολιτικούς, καθώς όλοι είναι υπεύθυνοι και βλέπουμε ότι η κυβέρνηση έχει μια περίεργη συμμαχία για να περάσει τη συμφωνία. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι, και η κυβέρνηση και η μείζων και ελάσσων αντιπολίτευση και εμείς οι πολίτες–, αλλά υπάρχει κι ένας άλλος λόγος, πολύ σημαντικός: πρέπει να ενωθούμε μεταξύ μας, πρέπει να κατεβούμε στον δρόμο, να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και να γνωριστούμε. Γιατί μιλάμε για την πατρίδα μας, για ό,τι ανώτερο υπάρχει σαν αξία στη συνείδησή μας. Μιλάμε για τα ιερά και τα όσιά μας.

Σας προβληματίζει το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή έχει έντονη παρουσία στα συλλαλητήρια κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών;

Εγώ δεν συμμετείχα σε συλλαλητήριο όπου συμμετείχε η Χρυσή Αυγή. Δεν ξέρω πώς δημιουργήθηκε αυτή η εντύπωση, αλλά η Χρυσή Αυγή δεν είχε προσκληθεί να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο όπου βρέθηκα εγώ. Η Χρυσή Αυγή, προφανώς, κατέβηκε από μόνη της, για να διαδηλώσει κι αυτή την ίδια μέρα κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Επειδή πίνει καφέ ο Μιχαλολιάκος δεν σημαίνει ότι δεν θα πίνω εγώ…

Ήσασταν από τους ανθρώπους που είχαν εκφραστεί δημόσια υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του. Η Συμφωνία των Πρεσπών διέρρηξε αυτή την υποστήριξη;

Κατ’ αρχάς απέχω εδώ και πολλά χρόνια από την κομματική σύμπλευση με διάφορους χώρους του πολιτικού κόσμου. Προσωπικά διαφωνώ με όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου. Ακόμα και η «σύμπλευσή» μου με τον ΣΥΡΙΖΑ στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 και για περίπου δύο χρόνια μετά δεν είχε να κάνει με το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο, ούτως ή άλλως, δεν γνώριζα και εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι ούτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ το γνώριζε και ουδείς γνωρίζει σήμερα τι ιδεολογία πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εγώ όταν ψήφιζα τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήξερα καν ότι έχει αλλάξει θέση για τη Μακεδονία, από αυτήν που είχε το 1992, και, βεβαίως, δεν ήξερα ότι είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Δεν γνωρίζω σε ποια κείμενα υπάρχουν αυτά, για να τα διάβαζα πριν ψηφίσω. Και, βεβαίως, ένας υπεύθυνος πολίτης πρέπει να είναι ενημερωμένος για το τι ψηφίζει, αλλά πρέπει να πω ότι το 2015 η χώρα ήταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Στήριξα τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι τους προηγούμενους, οι οποίοι θεωρούσα και θεωρώ ότι είχαν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα. Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν είχε ευθύνες, αλλά αυτά τα δύο κόμματα που μας κυβέρνησαν είχαν τις βαρύτερες ευθύνες για το πού έφτασε η οικονομία και σε τι κατάσταση εκμαυλισμού έχει οδηγηθεί ο λαός και σε τι κατάσταση, σχεδόν μη αναστρέψιμη, έχουμε οδηγηθεί, από άποψη αξιών και ιδεών, ως έθνος. Υπό αυτή την έννοια, συμπορεύτηκα με τον «άλλον» από τους προηγούμενους, όπως, νομίζω, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων το 2015 και προφανώς έδωσα και χρονικό τράτο, σαν «περίοδο χάριτος», για να δω τι θα κάνει. Τον πρώτο καιρό πρέπει να πω ότι δεν ήμουν ευχαριστημένη, αλλά θυμίζω ότι πολλά ΜΜΕ είχαν «πέσει επάνω του» και τον χτυπούσαν λυσσαλέα και ήταν σαν να λένε στους πολίτες να τον στηρίξουν, με την εμπάθεια και τη μεροληψία που επεδείκνυαν. Κάποια στιγμή, όμως, με αποκορύφωμα πια την αίσθηση και τη γνώση των απόψεων του ΣΥΡΙΖΑ για το εθνικό μας θέμα που αφορά τη Μακεδονία, αποφάσισα να πάρω «διαζύγιο» με συνοπτικές διαδικασίες, για το θέμα αυτό καθαυτό, αλλά και για έναν πρόσθετο λόγο: για να διαφυλάξω τη μικρή προσωπική μου ιστορία, ακριβώς επειδή είχα στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ προηγουμένως, από αυτούς που θα έλεγαν «κοιτάξτε, αυτή ήταν μαζί με αυτούς που έδωσαν τη Μακεδονία». Για μένα, δεν είναι ένα σημείο διαφωνίας. Για μένα, είναι το άπαν η χώρα μου.

Κατά τα φαινόμενα, η συμφωνία θα κυρωθεί από τη Βουλή. Τι δυνατότητες αντίδρασης θεωρείτε ότι υπάρχουν μετά;

Ξέρω ότι η αφρόκρεμα των συνταγματολόγων μας έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα για να δει πού υπάρχουν προβλήματα συνταγματικότητας. Βλέπω τους ανθρώπους αυτούς εδώ και έναν χρόνο να προσπαθούν με αγωνία να μας ενημερώσουν για το θέμα και από αυτούς ενημερώνομαι κι εγώ, από τον κ. Μάζη, τον κ. Συρίγο, τον Κωνσταντίνο Φίλη, τον Γεώργιο Μάζη, τον Σταύρο Λυγερό, τον Σάββα Καλεντερίδη και, φυσικά, από τον «πατέρα της ελληνικής συνταγματολογίας», τον κ. Κασιμάτη, όλοι μαζί οι νομικοί και ειδικοί πραγματικά ασχολούνται με αυτό το θέμα. Εγώ δεν έχω τέτοιες γνώσεις, απλώς περιμένω. Αλλά, σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης, δεν θέλω να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Δεν θέλω να κυρωθεί αυτή η συμφωνία. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι μπορεί να κυρωθεί, αν και αυτό είναι το πιο πιθανό, μην κοροϊδευόμαστε. Ωστόσο, θα προτιμήσω να κρατήσω την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, μια αισιοδοξία, περιμένοντας το θαύμα από τον κόσμο, από τους ανθρώπους που ξαφνικά αλλαξοπίστησαν από τις δικές τους τις αρχές και βιάστηκαν να συνταχθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια καταστροφική για την πατρίδα μας ψηφοφορία και, βεβαίως, θα καλέσω το σύνολο της αντιπολίτευσης να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να μας αποδείξουν ότι δεν θα στηρίξουν τη συμφωνία και ότι, αν παρ’ ελπίδα ψηφιστεί, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την ανατρέψουν. Αν ο Τσίπρας ήξερε πόση δύναμη είχε ο λαός να τον βοηθήσει να μην περάσει τέτοια πράγματα και να μην κάνει τέτοια δουλική υποχώρηση στους ξένους, θα μας είχε εμπιστευτεί. Αλλά δεν μας εμπιστεύεται. Δεν εμπιστεύονται τον λαό και μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στην εξουσία και τον λαό μέρα με τη μέρα. Να μάθει, λοιπόν, και η αντιπολίτευση ότι αν πάρει τέτοιες πρωτοβουλίες, όλος ο λαός θα είναι μαζί της, γιατί όλος ο λαός θέλει να διαφυλάξει τα κεκτημένα του.