Ανδριανόπουλος: «Η λύση είναι μείωση σε φόρους, προσωπικό, φορείς και κανονισμούς» - Free Sunday
Ανδριανόπουλος: «Η λύση είναι μείωση σε φόρους, προσωπικό, φορείς και κανονισμούς»

Ανδριανόπουλος: «Η λύση είναι μείωση σε φόρους, προσωπικό, φορείς και κανονισμούς»

Την αγωνία του για το πού θα βρεθούν τόσα χρήματα για τις οικονομικές ενισχύσεις και τα επιδόματα εκφράζει στη συνέντευξή του στην F.S. o πρώην υπουργός, βουλευτής και δήμαρχος Πειραιά Ανδρέας Ανδριανόπουλος.

«Ο κόσμος εθίζεται κακώς ξανά στο τσάμπα, που χρειάστηκαν χρόνια να το ξεπεράσουμε. Ο Λεβιάθαν του κρατισμού σηκώνει και πάλι κεφάλι. Αυτή τη φορά στα δεξιά» αναφέρει ο κ. Ανδριανόπουλος, ο οποίος χαρακτηρίζει παρανοϊκό το επιχείρημα ότι η πανδημία ανέδειξε τη σημασία του δημόσιου τομέα. «Σε έκτακτες περιπτώσεις, που χρειάζονται έκτακτα μέτρα, το κράτος οφείλει να παρεμβαίνει. Διότι αυτή είναι η δουλειά του» τονίζει ο πρώην υπουργός.

Στην έναρξη της πανδημίας είχατε υπενθυμίσει ότι η κατασκευή ενός ιού στα εργαστήρια της Γουχάν είχε αποτελέσει θέμα βιβλίου του Ντιν Κουντζ. Τρεις μήνες μετά, η σύλληψη του Κουντζ δείχνει πιο αληθινή ή πιο μυθιστορηματική;

Απ’ ό,τι γνωρίζω, ο Κουντζ δεν έχει συλληφθεί. Αυτό που ξέρω είναι πως συνελήφθη ο καθηγητής του Χάρβαρντ Τσαρλς Λίμπερ διότι απέκρυψε από τις αρχές πως είχε χρηματοδοτηθεί από το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Γουχάν για μελέτες του. Άσχετο με τον ιό δηλαδή. O Κουντζ σε μυθιστόρημά του το 1981 είχε μιλήσει για ιό που θα προερχόταν από εργαστήριο της Γουχάν –που τότε δεν υπήρχε (!)– και θα εξαπλωνόταν. Έδωσε έτσι αφορμή για λογής θεωρίες συνωμοσίας. Φάνηκε πάντως πως μάλλον ήταν κάτι τυχαίο, οφειλόμενο στη γόνιμη φαντασία του συγγραφέα.

Ο Πρόεδρος Τραμπ έδειξε μια αμφιθυμία απέναντι στην Κίνα στο θέμα του ιού. Κατήγγειλε, προανήγγειλε κυρώσεις, αλλά δεν τις εφάρμοσε. Θα πρέπει να ενταχθεί αυτή η στάση στην προεκλογική περίοδο ή στην επιλογή αποφυγής της σύγκρουσης;

Είναι κάτι σύνηθες στις πολιτικές τακτικές του Προέδρου Τραμπ. Απειλεί, φωνάζει και μετά μάλλον αδρανεί. Κάτι συνηθισμένο στις συμπεριφορές επιχειρηματιών. Θέλει να εξασφαλίσει προφανώς κάτι από την Κίνα. Σε κάποιον άλλον τομέα. Όχι υποχρεωτικά για τον κορονοϊό.

 

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας μπήκαν στο στόχαστρο της κριτικής φορείς, όπως ο ΠΟΥ, που συνήθως ήταν στο απυρόβλητο. Ο Πρόεδρος Τραμπ διεκδικεί πολιτική επιρροή ανάλογη της χρηματοδοτικής συνεισφοράς. Πόσο θα επηρεάσει αυτή την οργάνωση της διεθνούς κοινότητας;

Η αλήθεια είναι πως γενικότερα η αξιοπιστία του ΠΟΥ έχει κλονιστεί. Όπως είχε και παλιά με τον ιό SARS, που επέβαλε στον κόσμο την αγορά εκατομμυρίων εμβολίων που έμειναν αχρησιμοποίητα. Με κάποιους να θησαυρίζουν. Γι’ αυτό τώρα κάποιοι, αναπόδεικτα βέβαια, τον κατηγορούν για παρόμοια συμπαιγνία. Πάντως, είναι γεγονός πως εξυπηρέτησαν κάπως στην τωρινή περίπτωση την Κίνα, κηρύσσοντας αργότερα πανδημία. Οι ΗΠΑ προφανώς θα προχωρήσουν σε κάποιες οικονομικές κυρώσεις.

 

Συμμερίζεστε την άποψη ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας ενίσχυσε τη συνεργασία των χωρών-μελών της Ε.Ε.;

Και ναι και όχι. Κάποιοι κατάλαβαν πως μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν. Κάποιοι άλλοι έβαλαν μπροστά εθνικές στρατηγικές για εξυπηρέτηση στενών εθνικών συμφερόντων. Αυτό φάνηκε καθαρά στον τομέα των γενικών οικονομικών ενισχύσεων. Και στη μίζερη και στενά εθνική αντίληψη του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας. Αλλά κι αλλού. Η πρωταθλήτρια σε κρούσματα Ισπανία παρέτεινε την απαγόρευση πτήσεων λ.χ. με την Ελλάδα, που το έχει ήδη καταπολεμήσει το πρόβλημα, και ανοίγει με τη Γερμανία, που έχει πλημμυρίσει από νεκρούς, αλλά τη χρειάζεται η Μαδρίτη, πολιτικά και… τουριστικά.

 

Οι χειρισμοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην υγειονομική διάσταση απολαμβάνουν ευρείας αποδοχής στην κοινωνία. Είναι αυτό εισιτήριο για την ομαλή εισαγωγή στους χειρισμούς στις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας;

Όλοι το ελπίζουμε. Αν και η τακτική των οικονομικών ενισχύσεων και των επιδομάτων εμένα με κρατά σε αγωνία. Πού θα βρεθούν τόσα χρήματα; Ο κόσμος εθίζεται κακώς ξανά στο τσάμπα. Που χρειάστηκαν χρόνια να το ξεπεράσουμε. Ο Λεβιάθαν του κρατισμού σηκώνει και πάλι κεφάλι. Αυτή τη φορά στα δεξιά. Και γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος. Έπρεπε να ενισχύονται όλοι, όχι με παροχές αλλά με μειώσεις φόρων και επιβαρύνσεων και καταργήσεις ρυθμίσεων. Όλα όμως έχουν, δυστυχώς, οσμή δημοσιουπαλληλίας…

 

Η ισχυρή παρουσία του δημόσιου τομέα στην εποχή της πανδημίας χρησιμοποιήθηκε και ως ιδεολογικό επιχείρημα απέναντι σε όσους υποστηρίζουν την ανάγκη για λιγότερο κράτος. Θα επιζήσει ως επιχείρημα;

Είναι ένα τελείως παρανοϊκό επιχείρημα. Σε έκτακτες περιπτώσεις, που χρειάζονται έκτακτα μέτρα, το κράτος οφείλει να παρεμβαίνει. Διότι αυτή είναι η δουλειά του. Μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να επιβάλει μέτρα περιορισμού των ατομικών ελευθεριών, όπως λ.χ. το κλείσιμο στο σπίτι και η απαγόρευση δράσεων; Όπως οφείλει να πληρώνει όταν με δικές του αποφάσεις γονατίζει την αγορά και οδηγεί σε απολύσεις και χρεοκοπίες. Δηλαδή, αν γινόταν πόλεμος, δεν θα τον αναλάμβανε ο στρατός αλλά οι ιδιώτες; Τότε γιατί τον έχουμε και τον συντηρούμε;

 

Τι έχει κερδίσει η ελληνική οικονομία από τη διαχείριση του κορονοϊού και τι χρειάζεται να κάνει αμέσως για να το κεφαλαιοποιήσει; Πώς πρέπει να διαχειριστεί την επόμενη μέρα η κυβέρνηση;

Την αλληλεγγύη και την κάμψη κάπως του απύθμενου εγωισμού, που είχε καταντήσει να μετριούνται τα πάντα σε χρήμα. Η οικονομία της αγοράς είχε μετατραπεί σε κοινωνία της αγοράς. Οφείλουμε να κινηθούμε προς περισσότερο κοινοτισμό. Με μεγαλύτερη εκτίμηση προς ανθρώπους που παραβλέπαμε: εργάτες καθαριότητας, υπάλληλους σουπερμάρκετ, υγειονομικό προσωπικό κ.λπ. Ο Μέσι κερδίζει εκατομμύρια. Η νοσοκόμα της διπλανής πόρτας, όμως, έσωσε τη ζωή σου.

Άλλο επίτευγμα είναι η είσοδος της τεχνολογίας στη ζωή μας. Τηλεμάθηση, τηλεδιασκέψεις και τηλεξυπηρέτηση ήρθαν για να μείνουν. Κάνοντας την καθημερινότητά μας απλούστερη και πιο ελκυστική. Δείχνοντας έμπρακτα πόσο αποκρουστική, και εν πολλοίς άχρηστη, είναι η δημόσια γραφειοκρατία. Ποιος θα τολμήσει να ζητήσει κι άλλους υπαλλήλους στο μέλλον;

 

Πού θα βρεθούν χρήματα για να πληρώσει η ανθρωπότητα το κόστος της πανδημίας; Από τις ήδη υπάρχουσες οικονομίες στα πορτοφόλια της ή από τα έσοδα του μέλλοντος;

Εύλογο ερώτημα. Λόγω τεχνολογίας, το κόστος διοίκησης θα αποδεκατιστεί. Η εργασία από το σπίτι θα μειώσει τα κόστη μεταφορών και ενέργειας. Η μείωση φόρων θα απελευθερώσει δημιουργικές ικανότητες. Αν εμπλέξουμε πάλι το κράτος, θα προσεγγίσουμε και πάλι το βάραθρο. Η λύση είναι μείωση παντού. Μείωση φόρων, προσωπικού, φορέων και κανονισμών. Και ενίσχυση και φροντίδα σε ορισμένους μόνο τομείς – υγεία, παιδεία, πολιτισμός. Και πουθενά αλλού.