Λεωνίδας Μπαλάφας: «Τι σημαίνει πολιτικό τραγούδι;»
Την Παρασκευή 10 Ιουνίου μαζί με τους Σωκράτη Μάλαμα και Αλκίνοο Ιωαννίδη σας βρίσκουμε στην πλατεία Νερού για μια μοναδική συναυλία. Τι να περιμένουμε;
Θα παίξουμε μαζί με την μπάντα (Λευτέρης Βαρθάλης, Βαγγέλης Κατσαρέλης, Άγγελος Πολυχρόνου, Κώστας Γεράκης, Μιχάλης Καταχανάς και Νίκος Χριστόπουλος) τραγούδια απ’ όλη τη μουσική διαδρομή μου, καθώς και τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο με τίτλο «Λίκνο».
Είστε από τους καλλιτέχνες που αγαπάνε τις συναυλίες. Ένας δίσκος, ένα τραγούδι, αποκτά νέα, διαφορετική υπόσταση όταν παρουσιάζεται ζωντανά;
Αγαπώ το χαρτί και το μολύβι, τη στιγμή που αποτυπώνεται ένα συναίσθημα με λέξεις, και την παντρειά του λόγου με τη μουσική. Από την ώρα που γίνεται τραγούδι και μπορεί και τραγουδιέται, αγαπώ να το ντύνω με την ενορχηστρωτική φορεσιά του, ώστε να μπορεί να κάνει την έξοδό του και συνάμα την είσοδό του στα αφτιά και στην ψυχή του κόσμου. Όταν βέβαια παρουσιάζεται ζωντανά από τον «δημιουργό» του και ο κόσμος ταυτίζεται, εναρμονίζεται, το αποδέχεται και συμπάσχει μαζί του, τότε ανήκει σε όλους και αυτό το αγαπώ περισσότερο.
Στο «Λίκνο», τον τελευταίο σας δίσκο, οι επιρροές από την παραδοσιακή μουσική ήταν έντονες, από το εξώφυλλο του δίσκου μέχρι τον ήχο. Τι ήταν αυτό που σας συγκίνησε σε αυτό το είδος και θελήσατε να πειραματιστείτε και ο ίδιος;
Το δημοτικό τραγούδι είναι σπίτι χτισμένο πέτρα πέτρα όπου φωλιάζουν οι ηθικές και πνευματικές αξίες της ζωής και μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά αναλλοίωτο και στιβαρό – δεν το ρίχνουν τα χρόνια, ούτε οι άνθρωποι που το λησμονούν. Εκεί ζουν οι χαρές και οι λύπες των προγόνων μας και θα ζουν εις τους αιώνες των αιώνων, αμήν. Μεγαλωμένος στη μεγαλούπολη, κάθε φορά που ο πατέρας μου και η μάνα μου τραγουδούσαν ένα παραδοσιακό τραγούδι, μύριζα το χώμα και τη φύση. Ερχόμουν κοντύτερα στην αλήθεια και βαθύτερα στην ουσία. Είναι ο χαρακτήρας του έθνους μας, το θεμέλιο του λόγου και η απλότητα στο μεγαλείο της. Το «Λίκνο» είναι μια προσπάθεια να σμίξει Ελλάδα και Αφρική, γιατί νιώθω ότι και οι δύο λαοί έχουν χαραγμένο κοινό στοιχείο τον πόνο και μια παράδοση που φέρνει τη λύτρωση με τον χορό, το μόνιασμα και τη μάνα γη.
Στα παραδοσιακά, δημοτικά τραγούδια, ειδικά στα ηπειρώτικα, ο ήχος είναι λυπητερός, ακόμα και στα τραγούδια με εύθυμο σκοπό ή με σατιρικό περιεχόμενο. Έχει άλλη (μουσική) γοητεία ο πόνος;
Η χαρά μες απ’ τον πόνο κι απ’ τον πόνο η χαρά και τα δυο στον ίδιο δρόμο η καρδιά μου λαχταρά. Το ’ν’ από το άλλο βγαίνει, με πεθαίνει, μ’ ανασταίνει. Ο πόνος και η χαρά είναι αιώνες παντρεμένοι. Ένα πονεμένο τραγούδι χαίρεσαι να το ακούς και με ένα χαρούμενο τραγούδι βάζεις τα κλάματα. Τη γοητεία που αναφέρετε πιστεύω πως την έχει η ειλικρίνεια του ζεύγους.
Σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, θεωρείτε πως ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος ανταποκρίνεται επαρκώς στα μηνύματα της εποχής; Για παράδειγμα, την περίοδο της δικτατορίας το πολιτικό τραγούδι έγινε η φωνή του λαού…
Μια εποχή που ακόμα και η πολιτική ασκείται μέσα από τα social media βλέπω πως η σελίδα σας στο Facebook εξυπηρετεί μόνο την προώθηση της δουλειάς σας. Δεν έχετε μπει στον «πειρασμό» να σχολιάσετε κοινωνικά, πολιτικά ζητήματα ή να «εξομολογηθείτε» προσωπικές σας στιγμές;
Προτιμώ να μη δημοσιοποιώ το κοντό μου και το μακρύ μουμέσα από το διαδίκτυο αλλά να τραγουδοποιώ αυτά που αισθάνομαι, αυτά που αγαπώ και αυτά που με προβληματίζουν.
Τα καλοκαιρινά σας πλάνα;
- Tags:
- ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ
- ΛΙΚΝΟ
