Κώστας Τσιάρας: «Όσο μένει αυτή η κυβέρνηση, τόσο δυσκολότερη η ανάταξη της οικονομίας»

H κυβέρνηση του κ. Τσίπρα επιχειρεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες. Και, τελικά, έχει εγκλωβιστεί σε μια εύθραυστη ισορροπία, από την οποία δεν μπορεί να πάει ούτε μπροστά ούτε πίσω. Από τη μια προσπαθεί να πείσει το κομματικό της ακροατήριο ότι παραμένει ένα αριστερό κόμμα που δεν θα ανεχτεί μύγα στο σπαθί της αντιφιλελεύθερης πολιτικής της και από την άλλη παριστάνει τον υπάκουο μαθητή των δανειστών, φτάνοντας στο σημείο να αποστείλει μια εθνικά ταπεινωτική επιστολή μετάνοιας.

Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί ούτε να λάβει τις δύσκολες αποφάσεις που απαιτεί το δύσκολο πρόγραμμα με το οποίο φόρτωσε τη χώρα, ούτε να εφαρμόσει τις πολιτικές που έχει ανάγκη η υπερφορολογημένη ελληνική κοινωνία. Έτσι, χάνει την εμπιστοσύνη των δανειστών και βεβαίως χάνει και την εμπιστοσύνη των πολιτών. Και, τελικά, απομονώνεται στους τέσσερις τοίχους που χτίζει η κλειστή παρέα του Μαξίμου που παριστάνει την υπεύθυνη κυβέρνηση του τόπου.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση είναι ανερμάτιστη. Δεν έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό. Δεν ξέρει πού θέλει να πάει τον τόπο και γι’ αυτό η ολοκλήρωση της αξιολόγησης σύρεται από αναβολή σε αναβολή. Και μαζί με την αναβολή της αξιολόγησης σύρεται και η πραγματική οικονομία και διασύρεται η κυβέρνηση ως η πλέον αναξιόπιστη και ανίκανη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης.

Μετά από τόσα τερατώδη ψέματα που έχει εκστομίσει ο κ. Τσίπρας, από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μέχρι το παράλληλο πρόγραμμα και από το νεκρό μνημόνιο τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο του Αυγούστου, αναρωτιέμαι ποιος μπορεί πια να τον πιστέψει. Η εικόνα είναι πλέον ξεκάθαρη. Ο πάλαι ποτέ «ασυμβίβαστος» κ. Τσίπρας είναι πια πλήρως συμβιβασμένος. Και, πολύ χειρότερα, είναι βαριά εθισμένος από το άρωμα της εξουσίας που αποπέμπει το Μέγαρο Μαξίμου. Και είναι πια διατεθειμένος να ξαναδώσει γη και ύδωρ στους δανειστές, προκειμένου να παραμείνει έστω για λίγο ακόμη στην πρωθυπουργική καρέκλα.

Η κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να ξεκαθαρίσει δημόσια αν επιθυμεί την παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα ή όχι. Αντίθετα, σας θυμίζω ότι πριν από μερικούς μήνες επιστράτευσε τις πιο επικίνδυνες θεωρίες συνωμοσίας και έπαιξε στα ζάρια την ομαλή χρηματοδότηση της χώρας, ενώ με την ανευθυνότητά της κατάφερε να καταστήσει τη χώρα διεθνώς απολογούμενη για δήθεν υποκλοπές των τηλεφωνικών συνομιλιών των στελεχών του ΔΝΤ. Αντί να σοβαρευτεί, συνεχίζει και σήμερα μια δίγλωσση προσέγγιση, με άναρθρες κραυγές από τη μια, ενώ από την άλλη ο κ. Τσακαλώτος ψελλίζει αριστερά ευφυολογήματα τύπου Βαρουφάκη που ναρκοθετούν την ομαλή χρηματοδότηση της χώρας. Δυστυχώς, και στο θέμα της συμμετοχής του ΔΝΤ η κυβέρνηση κινείται χωρίς αζιμούθιο, χωρίς πυξίδα, χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική.

Το νέο μνημόνιο το φέρνει η ανικανότητα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το τέταρτο μνημόνιο έρχεται γιατί, όσο δεν κλείνει η αξιολόγηση, που θα επιτρέψει την αναχρηματοδότηση του χρέους, η χώρα οδεύει με ένα διογκούμενο χρηματοδοτικό κενό μέσα στο 2017. Το τέταρτο μνημόνιο έρχεται γιατί με τη διακυβέρνηση του κ. Τσίπρα η οικονομία μας ταλαντεύεται στο σπιράλ της ύφεσης και της ανεργίας και χάνει συνεχώς τμήματα από τη λαβωμένη αξιοπιστία της και βεβαίως από τις προοπτικές ανάκαμψης. Και όσο μένει αυτή η κυβέρνηση στο τιμόνι της πατρίδας μας, τόσο δυσκολότερη γίνεται η ανάταξη της οικονομίας την επομένη των εκλογών.

Γιατί πιστεύουμε ότι η παραμονή αυτής της κυβέρνησης στην εξουσία ναρκοθετεί το οικονομικό μέλλον της πατρίδας μας. Γιατί πιστεύουμε ότι προκαλεί ανεπανόρθωτη ζημιά στον ήδη αποσαθρωμένο παραγωγικό ιστό. Γιατί πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να εμπνεύσει την ελπίδα στους Έλληνες πολίτες. Γιατί πιστεύουμε ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες δικαιούνται μια δεύτερη, μια καλύτερη ευκαιρία να βγούμε γρηγορότερα όρθιοι από την κρίση.

Τον Αύγουστο του 2015 η «περήφανη» διαπραγμάτευση του κ. Βαρουφάκη φόρεσε έναν πολύ στενό κορσέ στην επόμενη διακυβέρνηση που έχει στενέψει δραματικά τα περιθώρια αναδιαπραγμάτευσης των στόχων του προγράμματος. Αλλά ακόμη και σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνει το τρίτο μνημόνιο, μια νέα κυβέρνηση, που αποπνέει ισχυρό το αίσθημα της εμπιστοσύνης, έχει το περιθώριο να διαπραγματευτεί ένα εναλλακτικό μείγμα πολιτικής που θα αποτινάξει τα δεσμά της υπερφορολόγησης από την οικονομία μας. Ένα μείγμα πολιτικής που προβλέπει μείωση των φορολογικών συντελεστών με παράλληλη και ισόποση μείωση των δαπανών, το οποίο μπορεί να γίνει αποδεκτό από τους δανειστές, γιατί δεν θα αμφισβητεί τους δύσκολους στόχους του προγράμματος.

Αλλά ας μη γελιόμαστε: το βασικότερο συστατικό μιας αποτελεσματικής οικονομικής πολιτικής παραμένει η αξιοπιστία της. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο μεταρρυθμιστής πολιτικός που έχει ανάγκη ο τόπος. Είναι ο πιστά φιλελεύθερος ηγέτης που θα μπορέσει να απελευθερώσει την πραγματική οικονομία από τα δεσμά της υπερφορολόγησης. Είναι ο γνήσιος εκπρόσωπος της παραγωγικής Ελλάδας, που ασφυκτιά στο καθεστώς των capital controls, που επέβαλε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.