Champions League: Οι Άγγλοι έρχονται

 Το Champions League επέστρεψε με τους πρώτους αγώνες της φάσης των 16 και μαζί επέστρεψαν κι όλοι οι λόγοι που το έχουν κάνει την πιο δημοφιλή ετήσια ποδοσφαιρική διοργάνωση.

Στους 4 μόνο από τους 8 αγώνες (οι άλλοι γίνονται την ερχόμενη εβδομάδα) είδαμε 17 γκολ, μεγάλες ομάδες και μεγάλους αγώνες.

Το μεγάλο παιχνίδι στο οποίο στράφηκαν όλα τα βλέμματα και τα σχόλια ήταν το Ρεάλ Μαδρίτης – Παρί Σεντ Ζερμαίν. Πριν σχολιάσουμε αυτό όμως, ας σταθούμε στα άλλα τρία ματς και στο συμπέρασμα που προκύπτει από αυτά:

Οι αγγλικές ομάδες “απειλούν” να (ξανα) κυριαρχήσουν στην Ευρώπη

Η Μάντσεστερ Σίτυ και η Λίβερπουλ έριξαν 4 και 5 γκολ εκτός έδρας και καθάρισαν από τώρα την πρόκριση στην επόμενη φάση.

Δεν είναι σπάνιο τα φαβορί να κερδίζουν εντυπωσιακά τους πρώτους αγώνες εκτός έδρας σε αυτή τη φάση της διοργάνωσης. Κι αν για τη Σίτυ ήταν αναμενόμενο δεδομένου πως έπαιζε με τη Βασιλεία, που μάλλον είναι η πιο αδύναμη από τις 16 ομάδες που συνεχίζουν, για τη Λίβερπουλ η πεντάρα μες στο Οπόρτο επί της πρωτοπόρου του πορτογαλικού πρωταθλήματος είναι εντυπωσιακή.  

Η Μάντσεστερ Σίτυ καθάρισε το παιχνίδι πολύ γρήγορα (το σκορ ήταν 0-3 στα μισά του πρώτου ημιχρόνου), παρουσιάζοντας και στην Ευρώπη την κυριαρχία στο παιχνίδι (69% κατοχή) και την ανωτερότητα που επιδεικνύει όλη τη χρονιά στην Αγγλία. Η άνεση της νίκης και της πρόκρισης είναι ταυτόχρονα και μια δήλωση ότι η ομάδα του Γκουαρντιόλα, έχοντας εξασφαλίσει το πρωτάθλημα στην Αγγλία, θα είναι ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του φετινού Champions League.

«Αν αυτό το γκολ το είχε βάλει ο Μέσι, όλοι θα είχαν παλαβώσει»

Η Λίβερπουλ αντιθέτως έκανε μια πιο εμφατική ως αποτέλεσμα, αλλά πιο κυνική νίκη. Το πρώτο γκολ πέρασε κάτω από τα χέρια του τερματοφύλακα, το δεύτερο ήρθε από ριμπάουντ σε δοκάρι και τα 3 του δευτέρου ημιχρόνου σε αντεπιθέσεις. Κι όμως δεν δίνει τόσο την εντύπωση ομάδας που ήταν τυχερή, όσο ομάδας που η τριπλέτα μπροστά (Μανέ, Σαλάχ, Φιρμίνιο) μπορεί να σε διαλύσει ανά πάσα στιγμή. Και μπορεί ο Μανέ να έκανε χακ-τρικ, αλλά ο σταρ της φετινής Λίβερπουλ είναι ο Σαλάχ. Η ψυχραιμία που επιδεικνύει στο γκολ που βάζει, εκτός από την κλάση του, αναδεικνύει και την αυτοπεποίθηση που έχει αποκτήσει με τα φετινά του επιτεύγματα.

Ο Στίβεν Τζέραρντ σχολίασε: «Αν αυτό το γκολ το είχε βάλει ο Μέσι, όλοι θα είχαν παλαβώσει»…

Και παρ’ όλ’ αυτά τα περισσότερα χειροκροτήματα ανήκουν στην αγγλική ομάδα που δεν κέρδισε αυτό το διήμερο. Η Τότεναμ βρέθηκε να χάνει 2-0 πριν συμπληρωθούν δέκα λεπτά μέσα στο Τορίνο απέναντι στη - μετρ του να κρατάει ένα υπέρ της αποτέλεσμα – Γιουβέντους. Κι όχι μόνο κατάφερε να ισοφαρίσει, αλλά κατάφερε να κυριαρχήσει σε ολόκληρο το παιχνίδι (63% κατοχή, υπερδιπλάσιες επιτυχημένες πάσες: 559-220), πείθοντας όποιον έβλεπε τον αγώνα πως είναι η καλύτερη εκ των δύο ομάδων και η ομάδα που αξίζει να προκριθεί. Κατέβηκε με ένα άκρως επιθετικό σχήμα και έμεινε πιστή στο αγωνιστικό της πλάνο σε όλο το παιχνίδι, καθοδηγούμενη από τον Έρικσεν που θύμιζε μαέστρο και τον Ντεμπελέ που κατέβαζε την μπάλα λες και η Γιουβέντους δεν είχε κέντρο.

Money talks

Κατά καιρούς ένα ή δύο πρωταθλήματα κυριαρχούν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το αγγλικό πρωτάθλημα έχει χρόνια να το κάνει, αλλά φέτος φαίνεται πως τα πράγματα αλλάζουν. Ο πιο προφανής λόγος είναι τα λεφτά. Οι αγγλικές ομάδες έχουν ένα τεράστιο τηλεοπτικό συμβόλαιο και διαχειρίζονται τεράστια ποσά που ελάχιστες άλλες ομάδες στην Ευρώπη έχουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έρχονται καλύτεροι παίκτες στις αγγλικές ομάδες. Αυτό αυξάνει τον ανταγωνισμό και συνεπώς ανεβάζει και το επίπεδο των ομάδων. Η Σίτυ μπορεί να έχει καταργήσει το ενδιαφέρον για τον πρωταθλητή από νωρίς φέτος, αλλά ο ανταγωνισμός για τις υπόλοιπες θέσεις παραμένει σφοδρός.

Ο αυξημένος ανταγωνισμός στην Αγγλία ήταν πάντα το αντίστροφο επιχείρημα βέβαια. Πολλοί πίστευαν πως οι αγγλικές ομάδες προτιμούσαν τις εγχώριες διοργανώσεις από τις ευρωπαϊκές και γι’ αυτό δεν πήγαιναν καλά σε αυτές. Στην Αγγλία όμως πλέον έχουν έρθει προπονητές με παραστάσεις από την υπόλοιπη Ευρώπη που και ενδιαφέρονται να δειχτούν στο Champions League και ξέρουν πως να στήσουν τις ομάδες τους απέναντι στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Και στο τέλος της ημέρας, όταν έχεις παίκτες ποιότητας και βάθος στο ρόστερ σου, αυτό θα φανεί. Η Τότεναμ κατέβηκε με βασικό τον Λαμέλα που θα μπορούσε να είναι βασικός στις περισσότερες ομάδες του φετινού Champions League, αλλά σπάνια παίζει στη φετινή Τότεναμ. Η Γιουβέντους στο ίδιο παιχνίδι έκανε τρεις αλλαγές: τους Μπετανκούρ, Στουράρο και Ασαμόα…

Όταν οι αλλαγές, αλλάζουν έναν αγώνα

Οι αλλαγές ήταν αυτές που καθόρισαν τελικά και το μεγάλο παιχνίδι αυτού του διημέρου, το Ρεάλ Μαδρίτης -Παρί Σεντ Ζερμαίν.

Θα ήταν η κόντρα του βασιλιά Ρονάλντο απέναντι στον wannabe βασιλιά Νευμάρ. Η κόντρα της πρωταθλήτριας Ρεάλ που όμως φέτος είναι ντεφορμέ και παραπαίει, απέναντι στην wannabe πρωταθλήτρια Παρί που έσπασε όλα τα ρεκόρ μεταγραφών προσπαθώντας να εξαγοράσει την κορυφή. Η κόντρα του έτοιμου να απολυθεί αν αποκλειστεί η Ρεάλ Ζιντάν, απέναντι στον Έμερι που έχει την ομάδα τρένο φέτος (αλλά γλύτωσε πέρσι την απόλυση παρά το στραπάτσο από τη Μπαρτσελόνα).

Στο τέλος ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον, αλλά σχετικά μέτριο παιχνίδι. Ο Ρονάλντο έκανε αυτό που κάνει τα τελευταία χρόνια – έπαιζε μόνος του προσπαθώντας να αποδείξει πως έχει τη σπιρτάδα που είχε (δεν την έχει), καταντώντας γραφικός (εντάξει, και εκνευριστικός). Αλλά τουλάχιστόν ακόμα και σε αυτές του τις βραδιές κατάφερε να βάλει δυο γκολ, έστω και με πέναλτι και κόντρα στο γόνατό του, σε αντίθεση με το Νευμάρ που έμοιαζε με μια νεανική καρικατούρα του Ρονάλντο χωρίς την αποτελεσματικότητά του νεαρού Ρονάλντο. Ντρίμπλες, ντρίμπλες, ποδιές, κόλπα, ρήγματα, ανισορροπίες στην άμυνα, αλλά όσο περνούσε η ώρα αντί να σου δημιουργεί την εντύπωση πως όπου να είναι θα το βάλει το γκολ, σου δημιουργούσε ακριβώς το αντίθετο αίσθημα.

Καμίας εκ των δύο ομάδων το κέντρο δεν ξεχώρισε. Το κέντρο της Ρεάλ δεν έχει φέτος την περσινή επιβλητική παρουσία που έλεγχε το τέμπο κάθε αγώνα και τον έκανε δικό του ανεξαρτήτως αντιπάλου. Ο Κασεμίρο δεν μπόρεσε να ανακόψει τις επελάσεις της Παρί και γι’ αυτό βγήκε. Από την άλλη υπάρχει μεγάλη διαφορά ποιότητας δημιουργικά ανάμεσα στο κέντρο και την επίθεση της Παρί, κι αυτό δημιουργεί ανισορροπίες στην ομάδα. Ο Λο Σέλσο έδειξε την απειρία του με ένα φάουλ (με κίτρινη) λίγο έξω από την περιοχή νωρίς και ένα αχρείαστο πέναλτι (που έπρεπε να τιμωρηθεί και με 2^η κίτρινη και έβαλε τη Ρεάλ στο παιχνίδι).

Το παιχνίδι άλλαζε κυρίαρχο κάθε δεκάλεπτο. Στο 2^ο ημίχρονο η Παρί μπήκε πιο δυναμικά, αλλά η Ρεάλ ισορρόπησε κι άρχισε να ελέγχει για ένα δεκάλεπτο (55-65) το παιχνίδι. Τότε ο Έμερι έκανε την πρώτη του αλλαγή, βγάζοντας τον ανέτοιμο Καβάνι και περνώντας μέσα τον Μενιέρ σαν δεξί μπακ. Ο Ντάνι Άλβες πήγε δεξί εξτρέμ κι ο Εμπαπέ σέντερ φορ. Για το επόμενο τέταρτο η Παρί επαναπέκτησε τον έλεγχο του παιχνιδιού και φαινόταν πιο επικίνδυνη για να βάλει αυτή το 2^ο γκολ. Στο ενδιάμεσο ο Ζιντάν είχε βάλει τον Μπέιλ στη θέση του Μπενζεμά και, αν και αυτή η κίνηση έδωσε περισσότερη κίνηση στην επίθεση της Ρεάλ, το παιχνίδι παιζόταν αλλού. Με τους Μενιέρ και Άλβες δεξιά η Παρί κυριαρχούσε απέναντι στην αριστερή πλευρά της Ρεάλ που πρακτικά είχε μόνο τον Μαρσέλο, αφού ούτε ο Ρονάλντο ούτε ο Ίσκο βοηθούσαν ανασταλτικά προς εκείνη την πλευρά.

Στο 79^ο λεπτό ο Ζιντάν αποφάσισε πως πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό. Έβγαλε Ίσκο και Κασεμίρο και έκανε το 4-4-2 σε ρόμβο που έπαιζε μέχρι τότε σε 4-4-2 σε ευθεία δίνοντας πλάτος στο κέντρο του με Βάσκεζ δεξιά και Ασένσιο αριστερά. Και εκεί που η είσοδος του Μενιέρ έδειχνε να δίνει το παιχνίδι στον Έμερι, τελικά ήταν αυτή που του το στέρησε. Ο πάντα επιθετικογενής και με αντοχές Μαρσέλο και ο φρέσκος Ασένσιο κέρδισαν τη μάχη από τον καλό (αλλά όχι πολύ καλό) Μενιέρ και τον κουρασμένο (και γηρασμένο) Ντάνι Άλβες και η Ρεάλ βρήκε 2 γκολ από εκείνη την πλευρά.

Κάτι περισσότερο από μια νίκη ή μια ήττα

Αυτά τα δύο γκολ δίνουν μεγάλο πλεονέκτημα στη Ρεάλ, αλλά ουσιαστικά είναι ένα τυχαίο γεγονός. Το παιχνίδι θα μπορούσε να εξελιχτεί με οποιοδήποτε τρόπο. Η Ρεάλ δεν ήταν 2 γκολ καλύτερη της Παρί – δεν θα μπορούσε καν να πει κάποιος πως ήταν καλύτερη της Παρί. Αλλά κέρδισε. Και κυρίως κέρδισε ηρεμία, χρόνο για τον προπονητή της, ψυχολογία, και ξαναπίστεψε στον εαυτό της, που η φετινή πορεία την έχει κάνει να αμφισβητεί. Ομοίως για την Παρί μεγαλύτερο κακό από την ήττα με 2 γκολ ήταν ο τρόπος, ο οποίος της έβαλε ξανά στο μυαλό την αμφισβήτηση για το αν μπορεί να σταθεί σε αυτό το επίπεδο. Την αμφισβήτηση που γέννησε η περσινή κατραπακιά από την Μπαρτσελόνα και που (τα χρήματα και) η φετινή χρονιά σκόπευε να σβήσει.

Πολύ γκλάμουρ, λιγότερο ποδόσφαιρο

Στο τέλος ήταν μια αναμέτρηση αντιπροσωπευτική της φιλοσοφίας των δύο συλλόγων. Περισσότερο από το να φτιάξουν καλά ποδοσφαιρικά σύνολα, τους ενδιαφέρει να κάνουν μια συλλογή αστεριών, μια επίδειξη, μια παράσταση. Κάτι που να προσομοιάζει την αμερικάνικη αντίληψη των sports ως entertainment. Το αν σας αρέσει, είναι θέμα γούστου και νοοτροπίας.

Αν στο τέλος θα χάσουν από τον Πεπ, τον Ποκετίνο ή όποιον θεωρεί το ποδόσφαιρο πιο σημαντικό, δεν το ξέρουμε ακόμα. Και μάλλον το αν θα χάσουν ή θα κερδίσουν δεν θα αλλάξει την αντίληψή τους για το ποδόσφαιρο. Μπορεί όμως να αλλάξει την κατεύθυνση που θα πάρει τα επόμενα χρόνια το ίδιο το ποδόσφαιρο.