H "εθνική ολοκλήρωση" των Αλβανών αναστατώνει τα Βαλκάνια
Πολλά δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών ανασύρουν το θέμα και προβάλλουν τον κίνδυνο της “Μεγάλης Αλβανίας”.
Η “Μεγάλη Αλβανία” δεν είναι άσκηση επί χάρτου, είναι η δημιουργία του ενιαίου χώρου, στον οποίο θα συμμετέχουν όλοι, ή έστω οι περισσότεροι Αλβανοί, που τώρα είναι διασκορπισμένοι σε 5 χώρες που συνορεύουν μεταξύ τους.
Αυτή τη στιγμή στην Αλβανία, ζουν περίπου 2,5 εκ. Αλβανοί, στο γειτονικό Κόσοβο ζουν 1,7 εκ. Αλβανοί, στην Σερβική κοιλάδα του Πρέσεβο, που συνορεύει με το Κόσονο, ζουν περίπου 100.000 Αλβανοί, στη δυτική πλευρά της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που συνορεύει και με την Αλβανία και με το Κόσοβο, ζουν περίπου 500.000 και στο νότιο κομμάτι του Μαυροβουνίου, ακριβώς, πάνω από τα βόρεια σύνορα της Αλβανίας, ζουν 30.000 Αλβανοί.
Όπως προκύπτει, πρόκειται για περιοχές, με συμπαγείς, ως επί το πλείστον αλβανικούς πληθυσμούς, δίπλα στα αλβανικά σύνορα.
Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την καταδικασμένη εκ των προτέρων απόπειρα του Μιλόσεβιτς να διατηρήσει στρατιωτικά το Κόσοβο στο έδαφος της Σερβίας, οι Αλβανοί βρέθηκαν στην πλευρά των νικητών. Όσα συμβαίνουν σήμερα, είναι αποτέλεσμα των συνεπειών της απόπειρας Μιλόσεβιτς να επιβιώσει στο εσωτερικό, ανοίγοντας μέτωπα εκτός.
Έκτοτε τα δύο μεγάλα κομμάτια των Αλβανών, η Αλβανία και το Κόσοβο, βρέθηκαν υπό υψηλή αμερικανική προστασία και χωρίς απειλή και προωθούν τις ενέργειες διοικητικής ενοποίησης τους με την ανοχή, η τουλάχιστον χωρίς την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας που προστατεύει ακόμη το Κόσοβο από τους Σέρβους.
Η αναβίωση των εθνικών προσδοκιών δεν είναι δύσκολα ερμηνεύσιμη. Είναι όμως δύσκολα διαχειρίσιμη. Διότι το βασικό μοτίβο που στη δεκαετία του 1990, οδήγησε τα Βαλκάνια σε αιματοχυσία είναι η διατήρηση των συνόρων. Των συνόρων που αποτελούσαν εσωτερικά σύνορα της Γιουγκοσλαβίας μα στη συνέχεια εξωτερικά σύνορα των δημοκρατιών που δημιουργήθηκαν από τη διάλυση της.
Αν υλοποιηθεί το ενδεχόμενο να γίνει αποδεκτή από Σέρβους και Αλβανούς η ανταλλαγή εδαφών ανάμεσα στο Σερβικό Πρέσεβο με τους αλβανικούς πληθυσμούς και στη κοσοβάρικη Μιτροβίτσα με τους σερβικούς πληθυσμούς, η εθνική ολοκλήρωση της Αλβανίας, θα έχει επιτευχθεί πολιτικά κατά τα 3/4 και πληθυσμιακά κατά περισσότερο από 90%.
Θα μένει εκτός Αλβανίας το κομμάτι των Αλβανών που εδώ και ένα χρόνο συγκυβερνά κι έχει επιβάλλει την πολιτική του ατζέντα στα Σκόπια και περίπου 30.000 στο Μαυροβούνιο των 600.000 πολιτών, δηλαδή το 5% του Μαυροβουνίου αλλά μόλις το 0,5% του συνόλου των Αλβανών. Συγχρόνως θα έχει δημιουργηθεί μία Αλβανία που θα αγγίζει τα 5 εκ. κατοίκους, δηλαδή θα είναι υπερδιπλάσια της πΓΔΜ. Διότι στο 1,5 εκ. που δηλώνουν εθνικά Μακεδόνες, θα υπάρχουν 500.000 αλβανοί που θα έχουν δίπλα μια κατά πολύ ισχυρότερη από σήμερα μητέρα πατρίδα.
Και για αυτό έχει προκαλέσει αναστάτωση, μία αναστάτωση η οποία αγγίζει την Ελλάδα. Η προοπτική της ένταξη της πΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση ενισχύει τις τοπικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ, οι οποίες όμως ενδέχεται να έχουν απέναντι τους και την ιστορία και τη γεωγραφία.
Διότι η ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ εγγυάται δυτικού χαρακτήρα πολιτική διακυβέρνηση, αλλά δεν πρόκειται να γίνει πριν περάσει μία δεκαετία. Δέκα χρόνια είναι μεγάλος χρόνος σε μία περιοχή που παράγει περισσότερη ιστορια, από όση καταναλώνει.
Το θέμα αφορά την Ελλάδα άμεσα. Όχι γιατί οι ανταλλαγές μπορεί να γίνουν ντόμινο, όπως πχ θα ήθελαν οι Σέρβοι της Βοσνίας, η μητέρα πατρίδα είναι δίπλα τους, αλλά γιατί στα βόρεια σύνορα της χώρας, θα δημιουργηθεί μία νέα ισορροπία, πολύ μακριά από αυτήν με βάση την οποία έφτιαχνε στρατηγικά αμυντικά δόγματα.
Το θέμα δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση. Αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν μας έχει συνηθίσει στην αναζήτηση συναινέσεων.
Και χωρίς εθνική στρατηγική, η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει ο αδύνατος κρίκος μιας αλυσίδας, στην οποία δεν έχει κανένα λόγο να αποτελεί κρίκο...
