Εμπειρίες διακοπών

Τα τελευταία λεπτά πριν από την αναχώρηση του πλοίου και τα πρώτα της άφιξής του στο λιμάνι έχουν τόση ένταση που είναι σαν να συμβαίνει κάτι ακραίο, οριακό και ανεπανάληπτο.

Είναι, όμως, κάτι πολύ συνηθισμένο, ξαναγίνεται πάμπολλες φορές μέσα στο ίδιο καλοκαίρι και έχει επαναληφθεί αμέτρητες φορές τα προηγούμενα χρόνια. Το μυστικό είναι να μην αργήσεις για να μην αγχωθείς και να αποδέχεσαι τυφλά τις οδηγίες του λιμενικού. Η υπόθεση δεν σηκώνει ούτε άποψη ούτε πρωτοβουλία. Εμπιστεύσου τους ειδικούς και όλα θα πάνε καλά. 

Τι διακοπές κάνουν, άραγε, οι άνθρωποι που δουλεύουν στα λιμάνια και πιέζονται περισσότερο τους μήνες που εσύ αναζητάς την αποσυμπίεση; Πώς γίνεται να μην κάνουν λάθος όταν όλα παίζονται στα δευτερόλεπτα και σε αποστάσεις εκατοστών; Δεν ξέρεις και δεν θα μάθεις, όπως δεν θα βρεις και την απάντηση στην ερώτηση τι να σκέφτονται παρατηρώντας τους παραθεριστές να φεύγουν χαρούμενοι ή αγχωμένοι για τα νησιά και να επιστρέφουν ξεκούραστοι ή ακόμη πιο κουρασμένοι. 

Συνήθως παρατηρούμε τους ανθρώπους με τις μπλε σκούρες στολές μόνο αν τους χρειαστούμε για οποιοδήποτε λόγο ή αν τύχει, όπως μου συνέβη ένα πρωί στο λιμεναρχείο Πάρου. Ήξερα από αφηγήσεις ότι οι πόροι έχουν περιοριστεί δραματικά, άντε να βρεθεί σκάφος με καύσιμα όταν  προκύψει ανάγκη, το προσωπικό δεν είναι αρκετό και οι υποχρεώσεις διαρκώς μεγαλώνουν, ειδικά όταν το νησί βουλιάζει από τον κόσμο. Στην Πάρο είναι τυχεροί γιατί έχουν λιμενάρχη τον Αντώνη Ραγκούση ο οποίος έχει μετατρέψει την υπηρεσία σε ένα πρότυπο διοίκησης, με διαφάνεια, ορθολογισμό, αποτελεσματικότητα, ποιότητα παροχής υπηρεσιών. Είναι τόσο σεμνός που δεν μου απάντησε όταν τον ρώτησα πώς το έφτιαξε όλο αυτό, κάτι είπε για την αυταπάρνηση του προσωπικού και για τις ελλείψεις. 

Πάντα θα απορώ με τους λιμενικούς, τι σκέφτονται βλέποντας τους εκδρομείς να πάνε και να έρχονται, το ίδιο παθαίνω και στα διόδια, τι να έχουν στο μυαλό τους οι εργαζόμενοι που κινούν μόνο τα χέρια τους, το εννοούν όταν χαμογελούν ή εκτελούν εντολή εκ της διευθύνσεως; 

Το Ναύπλιο είναι μόλις μιάμιση ώρα από την Αθήνα και ο δρόμος είναι καλός. Ήξερα ότι ο ξενώνας «Ναύπλιο 1841» είναι γραφικός, δεν μπορούσα να φανταστώ την ατμόσφαιρα που δημιουργεί η Γωγώ που κινείται στον ξενώνα σαν να είναι το πατρικό της σπίτι, που ήταν πριν ανακαινιστεί, και σαν εσύ να είσαι ο πιο αγαπημένος καλεσμένος της. Οι περισσότεροι έχουν να λένε για τα καταπληκτικά πρωινά της αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη που δεν θα ξεχάσουν, ο συνδυασμός οικογενειακής θαλπωρής και πολυτέλειας, στο ιστορικό κέντρο μιας από τις ομορφότερες ελληνικές πόλεις. 

Για τον ξενώνα αυτό, του Γιώργου, έμαθα από έναν άλλο συνάδελφο, τον Γιάννη, που με μύησε στην πατρίδα του, στο Μεγανήσι. Άλλη έκπληξη εκεί, στο «Σπίτι του Δασκάλου». Ένα αρχοντικό του 1850, στην καρδιά του οικισμού στο Σπαρτοχώρι Μεγανήσιου Λευκάδας, αναπαλαιώθηκε με σύγχρονη αισθητική και έγινε ένα μαγικό σημείο φυγής. Χτίστηκε σχεδόν πριν από δύο αιώνες, στα τέλη του 19ου αιώνα,  και για πολλά χρόνια ήταν η καρδιά του χωριού, καθώς εκεί φιλοξενούνταν όλοι οι αξιωματούχοι εκείνης της περιόδου που επισκέπτονταν το νησί. Οι απόγονοι του δασκάλου Γιώργου Πολίτη το μετέτρεψαν σε έναν υπέροχο ξενώνα που συνδυάζει την πολυτέλεια με την παράδοση, προσφέροντας  μια σπάνια εμπειρία. 

Το καλοκαίρι είναι οι στιγμές που θα θυμάσαι και ό,τι περισσότερο κατάλαβες για τον εαυτό σου και τον άλλο κολυμπώντας στην απραξία. Όσοι μένουν στην Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο επαναλαμβάνουν μονότονα τα γνωστά κλισέ για την ωραία ησυχία και την απόλαυση της άδειας πόλης. Το ανομολόγητο είναι ότι θα βρεις κλειστά πάρα πολλά μαγαζιά, ότι έχουν αδειάσει τα ράφια ακόμη και στους φούρνους, ότι ανήμερα θα δυσκολευτείς ακόμη και με τα περίπτερα, οι πραγματικά άτυχοι ψάχνουν απελπισμένα για ζωοτροφή, ενώ αν μαζί σου ξέμεινε και το παιδί, όλα όσα έχεις διαβάσει στα βιβλία για τη δημιουργική απασχόληση θα αποδειχθούν άχρηστα. 

Αν προσπαθήσεις να κανονίσεις ταξίδι την τελευταία στιγμή, τότε θα καταλάβεις στην πράξη τι θα πει «πληρότητα 100%», αισχροκέρδεια ελληνικού τύπου και πελατειασμός στη μικροκλίμακα, αφού αν έχεις κονέ με κάποιον ντόπιο, θα εξυπηρετηθείς πολύ καλύτερα απ’ ό,τι αν είσαι μόνο ξένος. 

Το γύρο του κόσμου έχει κάνει η είδηση ότι η Λίντσεϊ Λόχαν έπεσε θύμα ξυλοδαρμού στη Μύκονο από τον Ρώσο σύντροφό της, αρκετά νεότερο και πολύ πλουσιότερο από την ίδια, Ιγκόρ Ταραμπάσοφ. Ποιος, άραγε, τράβηξε το βίντεο και πόσο να το πούλησε; Του πέρασε από το μυαλό να καλέσει την αστυνομία; 

Αυγουστιάτικες ανοησίες.