Η Ελλάδα οφείλει να ενισχύσει τον πολιτικό της ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η Ελλάδα αντιμετωπίζει προκλήσεις στην εθνική της άμυνα, την ασφάλεια της, και την Ευρωπαϊκή της πορεία και παραμονή στην ένωση. Η εσωτερική πολιτική στη χώρα μας, είναι ανάγκη να το αναγνωρίσει αυτό άμεσα, καθώς δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου. Εκτός από μια αποδυναμωμένη χώρα που είμαστε, αντιμετωπίζουμε μαζί με τους ευρωπαίους εταίρους μας ένα πλήθος προκλήσεων κατά μήκος της ανατολικής και νότιας μεθορίου μας.
Εκτός από την τουρκική προκλητικότητα την τρομοκρατία, τις κυβερνοεπιθέσεις, την ενεργειακή ανασφάλεια, τις εκστρατείες παραπληροφόρησης με στόχο την αποδυνάμωση της συνοχής των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων, έχουμε και την αβεβαιότητα της στάσης των Ευρωπαίων ηγετών και συμμάχων. Το ζητούμενο είναι η θέσπιση μακροπρόθεσμων μηχανισμών για την προστασία του τρόπου ζωής, των κοινών αξιών, και της ασφάλειας.
Σύγχρονες απειλές
Νέες ασύμμετρες απειλές έχουν συσσωρευτεί γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με πύλη εισόδου την Ελλάδα και την Ιταλία πρωτίστως. Έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στην ευρωπαϊκή μας σχέση που βρίσκεται ήδη υπό τεράστια πίεση. Ευρωατλαντικοί σύμμαχοι και Ευρωπαίοι εταίροι δυστυχώς λόγω δικών μας αστοχιών δεν έχουν κοινή αντίληψη των απειλών.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις, είτε είναι συμβατικές μέσα από τον κυβερνοχώρο ή υβριδικές, σε θέματα ασφαλείας προκαλούν ζημιές στους πολίτες αλλά και τις κυβερνήσεις. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις πρέπει να είναι σε θέση να ξαναχτίσουν τις κοινωνίες γρήγορα σε περίπτωση σοβαρών επιθέσεων που θα μπορούσαν να διαταράξουν την απαραίτητη υποδομή. Η ανθεκτικότητα είναι απαραίτητη για την υπεράσπιση της Δυτικής φιλελεύθερης τάξης. Ο ρόλος της ΕΕ είναι ζωτικής σημασίας από την άποψη αυτή, υπό την προϋπόθεση ότι θα έχει και τις στρατιωτικές δυνατότητες να ανταποκριθεί γρήγορα στις επιθέσεις.
Συμπεράσματα
Επομένως η σφυρηλάτηση ισχυρών πολιτικών δεσμών με την ΕΕ είναι ζωτικής σημασίας. Δεν υπάρχει χρόνος, αξία, ή ιδεολογικό πλεονέκτημα για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Οι σχέσεις του ΝΑΤΟ με την ΕΕ είναι ζωτικής σημασίας για την ενίσχυση των πολιτικών πτυχών της διατλαντικής σχέσης. Ο διαχωρισμός των στρατιωτικών και πολιτικών σχέσεων είναι περιττός.
Το ερώτημα δεν είναι αν η Ευρώπη μπορεί να αμυνθεί, αλλά τι πρέπει να κάνει για να είναι μια ανεξάρτητη και ανθεκτική δύναμη, λιγότερο εξαρτημένη από τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Το ευρωπαϊκό τμήμα του ΝΑΤΟ δεν θα είναι σε θέση να υπερασπιστεί τα Ανατολικά του σύνορα από μια παραδοσιακή στρατιωτική επίθεση. Αλλά μια τέτοια επίθεση είναι μάλλον απίθανη. Το πιο ρεαλιστικό σενάριο είναι ένας υβριδικός πόλεμος, με πολιτικές αναταραχές στο εσωτερικό των χωρών, μια εκστρατεία παραπληροφόρησης, κυβερνοεπιθέσεις, και ακόμη ασύμμετρες απειλές είτε προερχόμενες από την τρομοκρατία ή από την ανεξέλεγκτη ροή μεταναστών.
Επομένως είναι αδύνατο να υπάρχει διχασμός στην Ευρώπη σχετικά με τη φύση της απειλής, ή ακόμα και για το πότε μια επίθεση απαιτεί μια απάντηση. Το οπλοστάσιο πρέπει να περιλαμβάνει μια ισχυρή αντιπολεμική εκστρατεία τώρα, με δυνάμεις πολιτικής άμυνας σε θέση να καταστείλουν πιθανές εσωτερικές ταραχές μέσα σε ένα νομικό πλαίσιο και να είναι σε θέση να διακρίνουν ποιος υποκινεί τέτοια γεγονότα, μια ισχυρή ικανότητα σε κυβερνοπόλεμο, και ενισχυμένη συνεργασία για την καταπολέμηση όλων των μορφών τρομοκρατίας.
