Εσύ πώς πέρασες τη μέρα σου;

Η μέρα είχε μεγάλη ταλαιπωρία στους δρόμους λόγω της απεργίας των ΜΜΜ και το μποτιλιάρισμα φέρνει εκνευρισμό ο εκνευρισμός καβγάδες και οι καβγάδες κούραση. Πόση ακόμη κούραση για μια κοινωνία εξουθενωμένη από τα έξι χρόνια λιτότητας και αδιεξόδου. 

Ο πρωθυπουργός από την Κίνα, πολύ μακριά δηλαδή από τα προβλήματα της καθημερινότητας, φάνηκε ψύχραιμος. Όταν οι Κινέζοι είπαν πως η Cosco θα κάνει μεγάλες επενδύσεις αρκεί να μη γίνονται τόσο συχνά απεργίες, πήρε το μέρος των εργαζόμενων και διακήρυξε πως είναι δικαίωμά τους να αντιδρούν όταν δυσφορούν. Ποιος να διαφωνήσει; ούτε καν αυτός που εξαντλήθηκε μέσα στο αυτοκίνητό του προσπαθώντας, μάταια, να φτάσει στον προορισμό του χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς γιατί πληρώνει αυτός το τίμημα της γενικής αποδιοργάνωσης της χώρας. 

Το χειρότερο είναι ότι με έναν βίαιο τρόπο έχουμε συμφιλιωθεί με την αταξία, ξέρουμε πια ότι το μη αναμενόμενο είναι το απολύτως αναμενόμενο στην καθημερινότητά μας, δεν υπάρχουν προβλέψεις ούτε για τα μικρά, πώς θα πάει κανείς στη δουλειά του, ούτε για τα μεγάλα, αν θα έχει δουλειά αύριο. 

Η χθεσινή μέρα ήταν δύσκολη αλλά το βράδυ είχε μπάλα, Ουαλία εναντίον Πορτογαλίας και είναι ένας αγώνας που μας πάει αυτός, γιατί η Ουαλία έκανε την έκπληξη και στις χώρες Δαβίδ αρέσουν τέτοιες εκπλήξεις, ενώ η Πορτογαλία είναι πολύ κοντά μας, έχει μια σκληρή μνημονιακή εμπειρία αλλά κατάφερε να την ξεπεράσει αρκετά καλύτερα από εμάς. Δεν διδασκόμαστε από τους άλλους, συνήθως ούτε καν θυμόμαστε τις επιτυχίες των ξένων, όμως η πραγματικότητα υπάρχει - ακόμη και ερήμην μας. 

Δεν είχε κόσμο η διαδήλωση για την επέτειο του δημοψηφίσματος προχθές το απόγευμα στο Σύνταγμα. Ήταν μια εικόνα σχεδόν μελαγχολική. Λίγοι που ήθελαν να θυμίσουν εκείνο το ηχηρό ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ στο τρίτο μνημόνιο και παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια ανακοίνωση σε πανηγυρικούς τόνους με την οποία επιβεβαιώθηκε ότι δεν παρακολουθούμε ένα έργο αθώου πολιτικού σουρεαλισμού αλλά μια συνειδητή διαστροφή της πραγματικότητας. Είναι όλοι δικαιωμένοι και όλοι μας σώζουν αφού πρώτα μας πνίγουν. 

Το βιβλίο του Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ που αποκαλύπτει τις λεπτομέρειες του σχεδίου Β όπως το επεξεργάστηκε ο Γ. Βαρουφάκης είναι διδακτικό. Πρέπει κανείς να το διαβάσει για να δει τι και πώς θα ζούσαμε αν δεν υποκύπταμε στους εκβιασμούς των δανειστών. Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μισθοί και συντάξεις με υποσχετικές, καταθέσεις στη νέα δραχμή, επιστράτευση δημοσίων υπαλλήλων και ο στρατός στους δρόμους για την τήρηση της τάξης και της ασφάλειας. Θα φεύγαμε από τον πρώτο κόσμο χωρίς να ρωτηθούμε, θα άλλαζε ο στρατηγικός προσανατολισμός και η πολιτισμική αναφορά της χώρας επειδή απέτυχε η διαπραγματευτική προσπάθεια μιας κυβέρνησης που ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το μνημόνιο. 

Θα μπορούσε να υπάρχει ένα άλλο μνημόνιο, πιο αναπτυξιακό και πιο δίκαιο, αν η ελληνική πλευρά είχε πρόταση. Όμως αυτό δεν συνέβη ποτέ στη διάρκεια της κρίσης. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα αντιστέκεται σε ό,τι έρχεται απ’ έξω αναζητώντας ισοδύναμα τα οποία τελικά δεν βρίσκει. Και η ζωή συνεχίζεται μέσα στην παρακμή και τη μελαγχολία. 

Ο Συνταγματολόγος Σταύρος Τσακυράκης πήρε θέση για το σχέδιο Β του Γ. Βαρουφάκη λέγοντας πως εφόσον πρόκειται για σχέδιο στα χαρτιά δεν τίθεται θέμα ποινικών ευθυνών αλλά μόνο πολιτικών. Το είπε σε μια συγκυρία που ακούγονται ιαχές για ειδικά δικαστήρια και έχει αξία γιατί μιλάμε για τον ακαδημαϊκό τον οποίο μήνυσε η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου για κριτική που της άσκησε και την οποία η ίδια θεώρησε συκοφαντική. 

Το ρεπορτάζ για τις βάσεις έχει την τιμητική του, μεγάλη πτώση και ιστορικό χαμηλό για τις παιδαγωγικές σχολές. Μα μπορεί να γίνει κανείς δάσκαλος έχοντας γράψει στις πανελλαδικές δεκάρια; Γιατί όχι; Ποιος θα μάθει γράμματα στα παιδιά που μπορεί στις επόμενες ή στις μεθεπόμενες εκλογές να ψηφίζουν από τα 17;