Γιατί μαλώνουμε για τον Φιντέλ Κάστρο;
Πρέπει να είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που δεν έχουν άποψη για τον Φιντέλ Κάστρο, για τη ζωή, τη δράση, την πολιτική παρακαταθήκη του. Οπαδοί, συμπαθούντες και διαφωνούντες θυμήθηκαν να την εκφράσουν με την είδηση του θανάτου του.
Λογικό. Υπήρξε μία από τις πιο επιδραστικές πολιτικές φυσιογνωμίες. Δεν θα μπορούσαμε να διηγηθούμε τον 20ό αιώνα χωρίς να αφιερώσουμε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στον Κάστρο.
Αυτό που δεν μοιάζει και τόσο λογικό είναι το πάθος που επιδείξαμε στις δημόσιες και ιδιωτικές τοποθετήσεις μας, επώνυμοι και ανώνυμοι. Η χώρα διχάστηκε στα όρια της μομφής. Ξανά. Αντιπαράθεση, αντεγκλήσεις, διχόνοια.
Νοσταλγοί της ουτοπίας, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναλυτές της ψυχροπολεμικής δεκαετίας του ’60, φιλοαμερικανοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, εθνικιστές, fashion victims, μαθητές της Β΄ Λυκείου. Όλοι πήραμε θέση για το τι ήταν ο Φιντέλ Κάστρο. Όχι σε σχέση με τα «πιστεύω» μας αλλά σε σχέση με εκείνα του συνομιλητή μας.
Ένας ατερμάτιστος καβγάς επιχειρημάτων επιπέδου ναι-μεν-αλλά με ποδοσφαιρικό στυλ έκφρασης, που ακόμα διαρκεί, κάνει τη λογική να μοιάζει με ενοχλητική κακοφωνία.
Δεν είναι μεσογειακό ταμπεραμέντο, είναι η οργή ενός ανυπεράσπιστου λαού που βλέπει τα δικαιώματά του να παραχωρούνται, τα εισοδήματά του να μειώνονται. Και όπου υπάρχει φτώχεια, ευδοκιμεί και η γκρίνια. Γκρίνια, απλουστεύσεις, εξωραϊσμοί, προχειρότητα. Καμία απόσταση από το γεγονός, εύκολη κριτική, ελάχιστη αυτοσυγκράτηση, μηδενική ανοχή.
Η πόλωση, το νέο εθνικό μας σπορ. Νέο; Με όρους social media, ολοκαίνουριο, φρέσκο και ανησυχητικό. Το γεγονός αυτό καθαυτό ποτέ δεν έχει μεγάλη σημασία. Μόνο το hashtag που θα διχοτομήσει τη συζήτηση, τη σκέψη. Σαν συμμορίες βανδάλων ανταλλάσσουμε λεκτικά χτυπήματα, κάτω και πάνω από τη μέση.
Αντιδρούμε παβλοφικά σε οτιδήποτε έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, παραδομένοι σε μια ιδεολογική και ηθική σύγχυση.
- Tags:
- ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ
- ΚΟΥΒΑ
