Φτάσε εκεί όπου δεν μπορείς! - Free Sunday
Φτάσε εκεί όπου δεν μπορείς!

Φτάσε εκεί όπου δεν μπορείς!

Του Γιώργου Καντή

Την Κυριακή 10 Νοεμβρίου ο επτάμισι ετών γιος μου Μιχάλης θα λάβει μέρος στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια των συνεννοήσεων με όλους όσοι ενεπλάκησαν στη διοργάνωση της δράσης αυτής, δέχτηκα παρά πολλές φορές την ερώτηση «γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί μπαίνετε σε αυτή τη διαδικασία, σε τόσο μικρή ηλικία;».

Μέσα, λοιπόν, από αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, περνώντας παράλληλα τα μηνύματα που επιθυμούμε ως οικογένεια να περάσουμε στην κοινωνία για τα ΑμεΑ.

Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω την ιστορία ανάποδα, φτάνοντας στο σήμερα. Είναι Μεγάλη Τρίτη του 2012. Επτάμισι χρόνια πριν, επιστρέφαμε στο σπίτι μας στη Ρόδο από το Ηράκλειο Κρήτης, μαζί με το τέταρτο μέλος της οικογένειας, τον μικρό μου γιο, τον Μιχάλη. Τριάντα δύο μέρες πριν, είχε γεννηθεί. Με είχαν ειδοποιήσει και ήξερα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Μπαίνοντας στην κλινική, δεν είχα βρει κανέναν. Δύο ώρες αργότερα, ένας από τους γιατρούς που ήταν στο ιατρικό συμβούλιο, πίσω από κλειστές πόρτες, με βρήκε στον διάδρομο, μου είπε κατά λέξη «το παιδί είναι διασωληνωμένο και μπορεί να μην τα καταφέρει, έχουμε δώσει κλήση στο ΕΚΑΒ και περιμένουμε να έρθει αεροπλάνο για να φύγετε» και μετά έφυγε. Τι παράξενη που είναι η ζωή! Τα ίδια ακριβώς λόγια είχαν ακούσει οι γονείς μου για μένα από κάποιον άλλον γιατρό πριν από 40 χρόνια.

Το μυαλό μου πλημμύρισε σκέψεις και μνήμες, που είχαν με μεγάλο κόπο καταλαγιάσει ύστερα από τέσσερις δεκαετίες, όταν ένα πολύ σοβαρό ατύχημα που είχα ως παιδί με άφησε δεκαοκτώ μέρες σε κώμα. Τελικά, όμως, το άσπρο φως που τότε είχα δει με γύρισε πίσω.

Και τώρα τι κάνουμε; Δύο χρόνια μετά, η διάγνωση από τα ΚΕΠΑ έγραφε: Σπαστική τετραπληγία λόγω εγκεφαλικής παράλυσης στα πλαίσια προωρότητας. Ο γολγοθάς για την αποκατάσταση και την όσο καλύτερη ποιότητα ζωής θα μπορούσαμε να πετύχουμε είχε μόλις ξεκινήσει. Ο σταυρός βαρύς, πολύ βαρύς, αλλά με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρναμε. Όπως και τότε. Γνωρίζω πολύ καλά πως σε αυτές τις περιπτώσεις πολύ μεγάλη σημασία έχει η καλή ψυχολογία του πάσχοντος. Σε αυτό βοηθάει πάρα πολύ η εξωστρέφεια. Με αυτήν μπορείς να βοηθήσεις και να βοηθηθείς. Εξάλλου, αν δεν αποδεχτείς μια κατάσταση στη ζωή, δεν μπορείς να βρεις τη λύση της. Να, λοιπόν, το πρώτο μήνυμα.

Το κράτος σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να προσφέρει ό,τι χρειάζεται απλόχερα και με απλές διαδικασίες, προκειμένου να είναι αρωγός και να βρίσκεται δίπλα στους πολίτες που δοκιμάζονται σε αυτόν τον τιτάνιο και άνισο αγώνα. Όμως διαχρονικά, και κυρίως στην Ελλάδα της κρίσης, το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να κάνει την ήδη δύσκολη ζωή σου δυσκολότερη. Υπάρχουν πάρα πολλές δυσλειτουργίες από πλευράς πολιτείας, σε πάρα πολλούς τομείς, όπως ενδεικτικά η πρόνοια, η εκπαίδευση, η αγορά εργασίας, στους οποίους τα ΑμεΑ αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες. Υπάρχουν επίσης αδικίες στην αντιμετώπιση των ΑμεΑ, για παράδειγμα στη φορολογία, όπου τα προνοιακά επιδόματα υπολογίζονται ως εισοδήματα, ανεβάζοντας τη φορολογική κλίμακα και αποκλείοντας έτσι τα άτομα αυτά από άλλες κοινωνικές παροχές που θα έκαναν τη ζωή τους πιο εύκολη και αξιοπρεπή, ή το 24% ΦΠΑ στα ορθοπεδικά βοηθήματα, που δεν είναι πολυτέλεια αλλά ζήτημα ζωής και θανάτου γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Για να μη μιλήσουμε για την προσβασιμότητα των δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων και τις υποδομές, στις οποίες είμαστε πραγματικά τραγικοί. Ευτυχώς, τους τελευταίους μήνες η παρούσα κυβέρνηση φαίνεται πως λαμβάνει πρωτοβουλίες και τοποθετεί στις κατάλληλες θέσεις ανθρώπους με γνώσεις και βούληση για την επίλυση αυτών των θεμάτων, με τη χάραξη των σωστών πολιτικών.

Στην κοινωνία, δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Μεγάλη προκατάληψη και έλλειψη ενημέρωσης. Μπορεί να έχουμε κάνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο υπάρχουν ακόμη πολλά στερεότυπα που πρέπει να εκλείψουν και πολύς δρόμος που πρέπει να διανύσουμε. Και αυτό στην αυγή του 2020, και στην Ελλάδα, όπου περίπου το 10% του πληθυσμού (1 εκατομμύριο άνθρωποι) έχει κάποιου είδους αναπηρία, επιβάλλεται να γίνει το συντομότερο δυνατόν.

Ο περισσότερος κόσμος νομίζει πως αν κάνει τη ζωή των ΑμεΑ πιο δύσκολη, θα κάνει τη δική του καλύτερη. Υπάρχει μια παράξενη και αντίστροφη ψυχολογία που λέει πως αν χτυπήσουμε αυτόν που υποφέρει και κάνουμε τον σταυρό του βαρύτερο, θα αμβλύνουμε τα δικά μας πάθη – και, δυστυχώς, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου το πιστεύει αυτό.

Ξέρετε, η ζωή του καθενός είναι κατά βάση θέμα επιλογών. Κανένα άτομο με αναπηρία, όμως, δεν επέλεξε να είναι άτομο με αναπηρία.

Κάντε εσείς τουλάχιστον την επιλογή να τους βοηθήσετε να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη ή, αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε, τουλάχιστον μην τους τη δυσκολεύετε. Να, λοιπόν, και το δεύτερο μήνυμα.

Και πώς θα το κάνετε αυτό; Εύκολο! Αφήνοντας ελεύθερες τις θέσεις στάθμευσης που προορίζονται αποκλειστικά για τα ΑμεΑ, αφήνοντας ελεύθερες τις ράμπες στα πεζοδρόμια, παραχωρώντας τους τη θέση σας αν κάπου τους συναντήσετε ή όπως αλλιώς εσείς νομίζετε. Ξέρετε, τα ΑμεΑ και οι οικογένειές τους, εκτός από τα προβλήματα της καθημερινότητας που έχετε όλοι, και δυστυχώς στην Ελλάδα της κρίσης επιδεινώθηκαν, έχουν και τα προβλήματα που η αναπηρία τούς δημιουργεί. Οπότε, αν εσείς τους βοηθήσετε με κάποιον τρόπο, ίσως αισθανθείτε καλύτερα. Να, λοιπόν, και το τρίτο μήνυμα.

Τα ΑμεΑ, και κυρίως τα παιδιά, δεν χρειάζονται τον οίκτο της κοινωνίας αλλά την αγάπη και την κατανόησή της. Με τη βοήθεια του Θεού και των ανθρώπων μπορούν να πετύχουν πράγματα που κανένας δεν θα περίμενε και να φτάσουν εκεί όπου ίσως πιστεύαμε πως δεν θα μπορούσαν. Αυτό είναι και το σημαντικότερο μήνυμα αυτής της δράσης που θα λάβει χώρα την Κυριακή.

Γιατί ο Μιχάλης και ο κάθε Μιχάλης θα νικήσει.

Είναι ήδη νικητής!

Να είστε καλά!