Άργησε πολύ και τώρα όλα είναι δύσκολα

Έχοντας μείνει επτά βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό μετά από 9 αγωνιστικές και παράλληλα έχοντας αποσπάσει μόνο μία ισοπαλία στον όμιλο του Europa League, o Παναθηναϊκός αποφάσισε να χωρίσει τους δρόμους του με τον Αντρέα Στραματσόνι μόνο μετά την ήττα από τον ΟΦΗ που σήμανε τον σχεδόν βέβαιο αποκλεισμό από το Κύπελλο Ελλάδος, σε έναν όμιλο με δύο ομάδες της Football League και την χειρότερη ομάδα της Super League.  

Για την ακρίβεια ο Ιταλός παραιτήθηκε… με απόφαση του προέδρου, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΠΑΕ. Το σίγουρο είναι πως, όπως σε όλες τις αποφάσεις του για αλλαγή προπονητή στο παρελθόν, ο Γιάννης Αλαφούζος άργησε πολύ να… το πάρει απόφαση, άφησε την κατάσταση να φτάσει στο απροχώρητο. Άργησε τόσο πολύ ώστε μοιραία μπήκε και ο ίδιος στο στόχαστρο των οπαδών. 

Εκείνο που μένει να αποδειχτεί πλέον είναι πόσο βαθύ είναι το συγκεκριμένο ρήγμα και αν μπορεί σταδιακά να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στο απόλυτο χάος του να βρεθεί σε αναζήτηση νέου ιδιοκτήτη. Όταν αποχώρησαν οι πολυμετοχικοί και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης… πάρκαρε τις μετοχές του, ο Γιάννης Αλαφούζος αποδείχτηκε ο μοναδικός πρόθυμος να πάρει τα ηνία της ΠΑΕ. 

Ήταν φανερό εδώ και τουλάχιστον ενάμισι μήνα ότι ο Στραματσόνι σχετικά γρήγορα θα αποχωρούσε από τον Παναθηναϊκό. Αποδείχτηκε πολύ καλός στον σχεδιασμό μιας ομάδας και στην επιλογή των παικτών. Μετά από δύο μεταγραφικές περιόδους στις οποίες είχε τον απόλυτο έλεγχο, σε συνεργασία, ουσιαστικά, μόνο με τον πρόεδρο, ο Παναθηναϊκός έχει ένα πολύ καλύτερο ποιοτικά και πιο πλήρες ρόστερ σε σχέση με αυτό που παρέλαβε ο Στραματσόνι. Όσο κι αν κάποιες αποφάσεις του για αποχώρηση Ελλήνων παικτών μπορούν κάλλιστα να αμφισβητηθούν. 

Από εκεί και πέρα, όμως ο Ιταλός αποδείχτηκε πως δεν αντέχει την πίεση του πρωταθλητισμού και από τη στιγμή που άρχισε να στραβώνει η κατάσταση, με κάποια άτυχα αποτελέσματα την περίοδο που ο Παναθηναϊκός απέδιδε, ακόμα, καλό ποδόσφαιρο, οι επιλογές του και οι παρεμβάσεις του στην ομάδα την έκαναν ολοένα και χειρότερη, σε ολοένα και χειρότερη ψυχολογική κατάσταση, όλο και πιο κοντά σε αυτό που συνήθως χαρακτηρίζουμε ως δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. 

Το βαρύ φορτίο πλέον πέφτει στον αντικαταστάτη του Μαρίνο Ουζουνίδη. Έναν άνθρωπο ο οποίος γνωρίζει την ομάδα, εφόσον υπήρξε παίκτης της σε εποχές δόξας της, αλλά γνωρίζει μια ομάδα που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σημερινή, σε όλα τα επίπεδα. Η επιλογή Ουζουνίδη μοιάζει ιδανική για τον Παναθηναϊκό, σε αυτή τη φάση και με τα συγκεκριμένα, οικονομικά και άλλα, δεδομένα. 

Είναι ένας προπονητής με σύγχρονες αντιλήψεις, έχει παρουσιάσει ομάδες που παίζουν καλό ποδόσφαιρο και, ακόμη πιο σημαντικό για τον τωρινό Παναθηναϊκό, έχει παρουσιάσει ομάδες που παίρνουν το μέγιστο από τους παίκτες τους. Ο Παναθηναϊκός μέχρι στιγμής έχει πάρει ελάχιστα από αυτά που μπορεί να προσφέρει το φετινό ρόστερ του. Ένα άλλο σημαντικό προσόν του Ουζουνίδη, όπως και των περισσότερων που έχουν ανδρωθεί προπονητικά στο ελληνικό πρωτάθλημα, είναι πως έχει μάθει να δουλεύει με τα υλικά που βρίσκει στην εκάστοτε ομάδα του, τα οποία προσαρμόζει στα «θέλω» του, τα… επαναπρογραμματίζει και στη συνέχεια εξελίσσει το παιχνίδι τους. Συνεπώς ο Ουζουνίδης διαθέτει τα εχέγγυα ώστε να πετύχει στον Παναθηναϊκό. 

Μένει να φανεί αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να πετύχει ο Ουζουνίδης. Καταρχήν πρέπει να επιστρέψει η ποδοσφαιρική λογική ως κριτήριο των όποιων επιλογών και η εμπιστοσύνη του προέδρου σε έναν τρίτο πόλο, μεταξύ του ιδίου και του προπονητή, ένας πόλος που ουσιαστικά καταργήθηκε μετά την αποχώρηση Νταμπίζα, παρ’ ότι συνέχισε να υπάρχει ως ρόλος. Αυτή τη στιγμή τον συγκεκριμένο ρόλο έχει ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο οποίος όμως είναι φανερό ότι δεν έχει την εμπιστοσύνη του προέδρου για να παίρνει σημαντικές αποφάσεις.